Ο "oranghutan" με το σκουλαρικάκι.

Επέστη η στιγμή των μεγάλων επιλογών και αποφάσεων

Το σκοτεινό πρόσωπο του νέου διχασμού και της, εξ αυτού, νέας συμφοράς

    Μιά λαϊκή παροιμία λέει: "Θέλει η που.... να κρυψτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει"! Η σιχαμερή βλοσυρή και αγέλαστη νεοσταλινική μουτσούνα με το σκουλαρικάκι στ' αυτί, ξέρει πως ανήκει σ' έναν τερατώδη πολιτικό μηχανισμό που επεδίωξε με μανία να επιβεί της εξουσίας μετερχόμενος όλων των δυνατών -θεμιτών και αθέμιτων- μέσων, με αιχμή του δόρατος τον αχαλίνωτο λαϊκισμό. Αφού τα κατάφερε -απατώντας και αυταπατώμενος- τώρα σφαδάζει και καταρρέει, κάτω από το βάρος των ψεύτικων υποσχέσεων, της ανικανότητος διακυβέρνησης, της συνεχούς παραπλάνησης και της πανικόβλητης διαστρέβλωσης της πραγματικότητος, που πλασσάρει συνεχώς και αδιάντροπα στο... πόπολο. 

   Η ηγεσία και η γύρωθεν αυτής πολιτική νομενκλατούρα συναισθάνεται την ολοκληρωτική της αποτυχία και έχει αποφασίσει να παλαίψει μέχρις εσχάτων και να κρατήσει όσο αντέξουν όλοι. Αυτή να κοροϊδεύει ψευδόμενη, ο λαός να χάφτει τις μπούρδες της και οι ξένοι να την σιγοντάρουν, όσο αυτή εξυπηρετεί -κατά τον καλύτερο τρόπο- τους σκοπούς και τα συμφέροντά τους. Γαντζωμένη γερά στην καρέκλα της εξουσίας και κρατώντας σφιχτά την κουτάλα της. 

   Έτσι, οι πάσης φύσεως κεκράχτες της, κατά τον βαθμό ηλιθιότητος που διαθέτει έκαστος και το ταξικό μίσος που τον διαποτίζει, βγαίνει στο γυαλί και εκτοξεύει ό,τι σαχλαμάρα κατεβάζει η άδεια γκλάβα του. Άλλος απολαυστικός, (Αυλωνίτου, Βαγενά, Δημαράς, Συρματένιος), άλλος με σαχλοκουλτουριάρικες μπουρδολογίες, (Κατακούτελος, Ζαχαριάδης, Φαμελιάρης), και άλλος με ιταμές και προκλητικές αιτιάσεις και δικαιολογήσεις, (Καρακώστα, Τσαλακώτος, γνωστός και ως Μπομπ ο Σφουγγαράκης). Τελευταίος και χειρότερος όλων, η απεχθής και αγέλαστη αναπληρωματική λέρα που κατέπλευσε, φρέσκος-φρέσκος στη Βουλή, και βγάζει τώρα μανιασμένος όλη τη χολή και την αντικοινωνική κιτρινίλα που φωλιάζει στην διεστραμμένη του ψυχή, επιχειρώντας μιά ύστατη και λυσσαλέα, αντεπίθεση. Σαν κι αυτήν την απέλπιδα που έκαναν οι Γερμανοί στις Αρδέννες, κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μήπως και καταφέρουν την τελευταία στιγμή να αποφύγουν την συντριπτική ήττα, που διαφαινόταν ως βεβαία. 

   Χωρίς συναίσθηση της ζημιάς που ήδη προκάλεσε και χωρίς ντροπή, κινητοποιεί την άμετρη μισαλλοδοξία του και τα μύχια απωθημένα του από την ήττα της παράταξής του στον Γράμμο και Βίτσι, κατά το 1949,  και προσηλωμένος στα αντικοινωνικά και διχαστικά του ορμέμφυτα, προσπαθεί να αφυπνίσει καταλαγιασμένες συνειδήσεις, να συνεγείρει συμπλεγματικά κατάλοιπα, να προσελκύσει αφελείς, ρομαντικούς, ανιστόρητους και να προσεταιριστεί πικραμένους και αναξιοπαθούντες. Γιά τον σκοπό αυτόν υποδαυλίζει καταλαγιασμένα πάθη και πυροδοτεί νέες εστίες, οι οποίες θα οδηγήσουν αυτούς που θα επηρεάσει σε μιά ταξική αντιπαράθεση και έναν νέο γύρο συγκρούσεων. Με κίνητρο το ταξικό μίσος και την αδικαιολόγηυη έχθρα του κάθε μη έχοντος κατά των εχόντων. Στηριζόμενος στο αποτέλεσμα και ανεξαρτήτως των αιτίων και των ευθυνών που προκαλούν τις ταξικές διαφορές. 

   Πολεμώντας σ' ένα καταδικασμένο και άδικο ταμπούρι και γιά μιά συμπλεγματικά φερόμενη ιδεολογία, η εφαρμογή της οποίας πανηγυρικά απέτυχε παγκοσμίως και απελακτίστει, εκούσια κι αβίαστα, από κάθε λαό που την υπέστη, προσπαθεί να νεκραναστήσει ένα καταλαγιασμένο εμφυλιοπολεμικό κλίμα ξύνοντας πληγές, οι οποίες έχουν ήδη επουλωθεί από την λήθη. Με την συμφιλιωτική συγκατάβαση και την άφεση, όλων των τότε εμπλεκομένων πλευρών.

   Ο καιρός θα δείξει αν αυτή η καταστροφική σαμψώνια τακτική θα βρει οπαδούς και μιμητές. Αλίμονο αν το πετύχει.