"Ελάφρυνση του χρέους". Η τελευταία αυταπάτη.

...  και μητέρα όλων!

 

      Ας ξεκαθαρίσουμε κάποιες έννοιες, με τον  -κατά το δυνατό- λιγότερα λόγια.  Το χρέος μας -και κάθε χρέος- συντίθεται από το άθροισμα των ετήσιων ελλειμμάτων, τα οποία γιά να ισοσκελιστεί ο προϋπολογισμός, καλύπτονται αναγκαστικά με δανεισμό από τις αγορές. Προφανώς κάθε δάνειο "φουσκώνει" από τους σχετικούς τόκους. 

   Όσο το χρέος αποτελεί ένα λογικό μέρος του ΑΕΠ, τότε θεωρείται βιώσιμο, με το επιτόκιο δανεισμού να ποικίλλει ανάλογα με τη σχέση: Χρέος / ΑΕΠ. Όσο το πηλίκον του κλάσματος ανεβαίνει, τόσον ανεβαίνουν τα επιτόκια, ενώ πέφτει η αξιοπιστία δανεισμού της χώρας. Και όταν το πηλίκον πλησιάσει, ή υπερβεί, τη μονάδα τότε... "κλάφτα Χαράλαμπε"! Τα επιτόκια εκτοξεύονται στον Θεό και η χώρα αναγκαστικά βγαίνει από τις αγορές και οδηγείται στην χρεωκοπία, ή σε έκτακτο δανεισμό από Ε.Ε. και ΔΝΤ με ειδικούς όρους, προς "γνώση και συμμόρφωση", και σκοπό το συμμάζεμα της Οικονομίας της. Το γεγονός αυτό, που χαρακτηρίζεται ως "οικονομική κρίση", οδηγεί σε αυστηρές προϋποθέσεις επιτροπείας, (μνημόνια) και ορισμό αρμόδιων οργάνων επιβλέψεως της εφαρμογής τους, (τρόικα). Εννοείται πως, σε τέτοια περίπτωση, η εθνική κυριαρχία πάει περίπατο. 

   Από της προ κρίσεως  εποχής -κακά τα ψέμματα-  το χρέος μας δεν ήταν βιώσιμο χωρίς αιματηρές θυσίες και αυστηρή -αλλά και αφόρητη- λιτότητα. Η χώρα χρειαζόταν σκληρά μέτρα και, κυρίως, αλλαγή καταναλωτικής νοοτροπίας. Κάτι πολύ δύσκολο, καθ' όσον -επί σειράν ετών-  έπλεε ανύποπτη, ασυνάρτητη και χαζοχαρούμενη σε πελάγη δανεικής και πλαστής ευδαιμονίας, οπότε κάθε συνετή φωνή περί αυτοπεριορισμού κι αυτοσυγκράτησης της σπατάλης, ήσαν έννοιες αδιανόητες. (Περίοδος του "λεφτά υπάρχουν"!). Ώσπου η βόμβα έσκασε στα χέρια του άφρονος και επίσης εξουσιολάγνου Γ. Παπανδρέου, οπότε μοιραία οδηγηθήκαμε στην δίνη των αλλεπάλληλων δανεικών και μνημονίων.

   Με τις κυβερνήσεις να λειτουργούν συνεχώς υπό το κράτος του πολιτικού κόστους, να δυστροπούν στην εφαρμογή συμφωνηθέντων, να δυσανασχετούν εκ των υστέρων και να υπεκφεύγουν κουτοπόνηρα, οι όροι του κάθε προηγούμενου μνημονίου δεν εφαρμόζονταν με αποτέλεσμα την αναγκαιότητα κάποιου επόμενου. Κατάληξη: η αποτυχία όλων! Με προσπίπτουσες και κάποιες ομολογημένες αστοχίες των δανειστών στη  συνταγή, οι οποίες όμως περισσότερο έδωσαν λαβή περαιτέρω στρεψοδικίας και δυστροπίας στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων μέτρων, παρά έπαιξαν ουσιώδη ρόλο στην αποτυχία των μη εφαρμοσθέντων προγραμμάτων.

   Σήμερα, έξι χρόνια από την αρχή της κρίσης, η Ελλάδα βολοδέρνει σ' ένα αδιέξοδο σπιράλ προς τα κάτω, με την οικονομική της  θέση διαρκώς επιδεινούμενη, αντί να βελτιώνεται. Προσπερνώντας αίτια και υπαίτιους, αυτή τη στιγμή προέχει το: "τί κάνουμε τώρα"; Με την λιτότητα στο ζενίθ και το πορτοφόλι στο ναδίρ, οι επιλογές είναι δύο: Ή άτακτη χρεωκοπία, ή διευθέτηση του χρέους με την συγκατάθεση των δανειστών. Και αφού η απομείωση κατά -έστω- και ένα ευρώ του κεφαλαίου είναι αποκλεισμένη ως αδιανόητη, μόνο ζητούμενο απέμεινε η μείωση των καταβαλλόμενων δόσεων, ή ακόμη και η αναστολή πληρωμής των, με την χορήγηση περιόδου χάρητος, ώστε να προκύψουν χρήματα που θα πέσουν στην αγορά και θ' ανασάνει η οικονομία. (Αυξήσεις μισθών και συντάξεων, δάνεια γιά τόνωση επιχειρηματικότητος, μείωση φόρων, αύξηση δημοσίων επενδύσεων, προσέλκυση ιδιωτικών, κ.λπ.). Βεβαίως αυτή η "ευκολία πληρωμής" ανακουφίζει εμάς σήμερα, αλλά επιβαρύνει κάμποσες αθώες μελλοντικές γενεές, οπότε το τελικό όφελος είναι αμφίβολο και ... συζητήσιμο. 
   Σ' αυτόν τον στόχο -τελευταία καταφυγή- έχει γαντζωθεί η κυβέρνηση και δίνει γη και ύδωρ προκειμένου να πετύχει κάτι, έστω ελάχιστο, το οποίο θα βαφτίσει "θρίαμβο" και θά το επιδεικνύει στους μουδιασμένους οπαδούς της ως θησαυρό του Φορτ Νοξ, καμαρώνοντας σαν... "σκουρλέτικο" σκεπάρνι γιά το... σπουδαίο κατόρθωμα! Σημειωτέον πως αυτός υπήρξε μόνιμος στόχος όλων των προηγουμένων κυβερνήσεων και όχι ανακάλυψη του ΣΥΡΙΖΑ.

   Όμως βασικό εμπόδιο στο... "δέον γενέσθαι", η νοοτροπία και παγειωμένη αγκύλωση των νεοκομμουνιστών ηγετών μας στις κρατικίστικες απολυτότητες. Παρ' όλα αυτά, η αδήριτη ανάγκη τους οδηγεί -εκόντες άκοντες- στην εφαρμογή ενός ιδιόμορφου ¨νεοφιλελευθερισμού",  τον οποίον ξορκίζουν, χωρίς να ξέρουν γρι από δαύτον και χωρίς να αντιλαμβάνονται πως τον εφαρμόζουν συνεπέστερα κι από τον... Μητσοτάκη!! Με αποτέλεσμα την κακότροπη εφαρμογή του, καθώς δεν μπορείς να εφαρμόσεις κάτι στο οποίο δεν πιστεύεις. (Σπρίτζης-αεροδρόμια, Δρίτσας-λιμάνια, Σκουρλέτος-Σκουριές, Κατακούτελος-ασφαλιστικό, κ.α.).

   Όλα λοιπόν -ρέστα του- τα δίνει ο... "αυταπατεώνας" Τσίπρας, (μέχρι το άκρον άωτον του εξευτελισμού και αναξιοπρέπειας 4ο μνημόνιο-κάβα, προκειμένου να πετύχει έναν... ρούμπο εντυπωσιασμού, "ρουμπώνοντας" τον ελληνικό λαό και φεσώνοντάς τον με δυσθεώρητα βάρη.

  Παρά ταύτα, όλοι θα πρέπει να κατανοήσουμε πως δεν πρέπει να προσδοκούμε "πολλά κεράσια κουβαλώντας μεγάλο καλάθι". Διότι όσο κι αν διευκολυνθούμε στην εξυπηρέτηση του χρέους πρέπει να συνειδητοποιήσουμε δύο πράγματα:

   α) Κανείς δανειστής δεν χαρίζει κεφάλαιο και

   β) Αν η όποια ελάφρυνση δεν συνοδευτεί από την παύση δημιουργίας ελλειμμάτων -μέσω κακοδιοίκησης και αλόγιστης σπατάλης- αλλά αντιθέτως από δημιουργία υγειών πλεονασμάτων, η όλη ιστορία θα αποβεί σε μία ακόμη... αυταπάτη. Σαν κι αυτές που η αριστερή μας κυβέρνηση αρέσκεται να ακολουθεί και να εφαρμόζει ως θέσφατα.

   Συνεπώς, με όσες θυσίες και αβαρίες κι αν υπάρξουν -και θα υπάρξουν αρκετές με κακοβαφτισμένους "μηχανισμούς", "κόφτες" και λοιπές αριστερές παπαρδέλες- οι μόνες πιθανότητες να διασωθεί το σκάφος "Ελλάς", είναι το πλήρωμα που θα αναλάβει τη διακυβέρνησή του να γνωρίζει το αντικείμενο που καλείται να διαχειριστεί και να πιστεύει σ' αυτό. Αν μάλιστα συμπεριέχει στη γέφυρα και μπόλικους τεχνοκράτες-αξιωματικούς, τόσο το καλύτερο. Όμως -προς Θεού- μακρειά από Δρίτσηδες, Σπρίτζηδες, Μπαλντάδες, Φίληδες, Σκουρλέτους και... Σία.  Αυτοί ασχολούνται με την... "συλλογικότητα", την ουτοπία, τους μύθους και τις αυταπάτες τους, ζώντας το όνειρό τους στην καρέκλα της εξουσίας. Βδέλλες στην πλάτη του ελληνικού λαού.