Απάτες κι αυταπάτες.

...και της τύχης τα καμώματα!

...Και πάνω στο σφίξιμο...

    Δύο νεαροί ορθοπεδικοί γιατροί έβγαιναν από το ΚΑΤ. Έχοντας τελειώσει μιά εξαντλητική βάρδια θα αναζητούσαν σε παρακείμενο μπαράκι τη δροσιά και ξεκούραση μιάς μπυρίτσας. Ξαφνικά, από τη γωνία ξεπροβάλλει ένας καλοντυμένος μεσήλικας ο οποίος περπατούσε αργά και περίεργα. Έσερνε τεντωμένο το δεξί πόδι με σφιγμένο το υπόλοιπο σώμα.

   -  Περίπτωση ισχιακού νεύρου, σπεύδει ο πρώτος.

   -  Μπά, κεφαλή ισχίου. Κλασσική περίπτωση, απαντά ο δεύτερος.

   - Επιμένω!

   - Κι εγώ επιμένω!

   - Ας τον ρωτήσουμε, λοιπόν.

   - Να τον ρωτήσουμε!

   Πλησιάζουν τον κύριο, τον σταματούν κι ο καθένας τον ρωτά αν πάσχει... κατά την άποψή του.

   Μετά την πρώτη έκπληξη, ο τύπος μ’ ένα μελαγχολικό χαμόγελο τους λέει:

  - Κύριοι, άπαντες... ηπατήθημεν. Και εγώ εθεώρησα πως επρόκειτο περί... πορδής, αλλά, δυστυχώς,  ήτο... αυταπάτη!