Θέσεις - Απόψεις
α) Η Ελλάδα, από 30/ετίας, γιά καθαρά πολιτικής ιδιοτέλειας λόγους, εθίστηκε στην καλοπέραση, (άλλο που δεν ήθελε!), πάνω και πέρα από τις παραγωγικές της δυνατότητες. Η Οικονομία της έτρεχε με φρενήρεις ρυθμούς και σπασμένα φρένα.
β) Συνέπεια της μακροχρόνιας, παρά φύση, λειτουργίας της χώρας, (κάτι που καμία κυβέρνηση δεν ήθελε, ή δεν τόλμησε ν’ αλλάξει, γιά διαφορετικούς λόγους εκάστη), ήταν η δημιουργία τεράστιου δημόσιου χρέους, το οποίο συνεχώς γιγάντωναν οι τόκοι δανεισμού και τα ετήσια ελλείμματα.
γ) Σήμερα, η αποπληρωμή του συσσωρευμένου χρέους, (με την κανονική έννοια του όρου, δηλαδή «χρωστάω-πληρώνω-εξοφλώ»), απαιτεί … χιλιετηρίδες! Άρα η διαγραφή μέρους ή όλου, το περίφημο «κούρεμα», αποτελεί ρεαλιστικό μονόδρομο. Το ακριβές μέγεθος αυτής της διαγραφής είναι θέμα λογιστικό. (Αριθμοί, τόκοι, λογιστές, υπολογισμοί και τέτοια……).
δ) Όμως το κυριότερο πρόβλημα είναι τα ετήσια ελλείμματα, αφού αυτά τροφοδοτούν το χρέος και αυτά -έξοδα μεγαλύτερα εσόδων- οφείλονται στον τρόπο λειτουργίας του κράτους και το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών. Και αυτό θα πρέπει, πλέον, ν’ αλλάξει δραστικά, δραματικά και άμεσα! Οι Έλληνες θα πρέπει να προσαρμόσουν τη ζωή τους περιορίζοντας πολυτέλειες, εισαγωγές και κατανάλωση, αρκούμενοι, κυρίως, σε όσα μπορούν να παράξουν, ως ντόπια Οικονομία, η οποία θα πρέπει να προσαρμόσει την «τρεχάλα» της στις δυνατότητες της εγχώριας παραγωγής. Τέρμα τα κινέζικα σκόρδα, τα χιλιάνικα μήλα και τα λαχανάκια των… Βρυξελλών. Τουλάχιστον γιά όσους δεν διαθέτουν φουσκωμένο πορτοφόλι, αλλά είχαν μάθει το «βιολί» της πιστωτικής κάρτας και του αεριτζίδικου χρήματος. Τέρμα το εύκολο πλαστικό και δανεικό χρήμα, τέρμα η τεμπελιά και η αφειδής χρήση ξένων εργατικών χεριών.
ε) Στα πλαίσια του υποχρεωτικού και άμεσου υποβιβασμού του βιοτικού μας επιπέδου, που ανεπίτρεπτα και επιπόλαια είχε εκτοξευθεί, σχεδιάστηκαν μέτρα και μεθοδεύτηκαν τρόποι, κατά το πονάει χέρι-κόψει χέρι, που θα μας κάνουν αμέσως (ή σε ελάχιστο χρόνο), φτωχότερους, λιτότερους, αντικαταναλωτικότερους, εργατικότερους και παραγωγικότερους. «Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ»! και με αποφασιστικές διαδικασίες χειρουργού, εν όψει γάγγραινας. Μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και ό,τι άλλη λεκτική φιοριτούρα εφεύρε η πασοκική λογοπλαστική φαυλότητα, γιά να μας χρυσώνει το χάπι, έχουν ένα και μόνο στόχο. Να χαμηλώσει το σημείο «βρασμού» της ελληνικής οικονομίας και να προσαρμοστεί αυτή στο «προσήκον μέτρο», που λένε οι δικηγόροι! Αυτό, πρακτικά, γίνεται όταν μας μειώνουν τις εισπράξεις (περικοπή μισθών και συντάξεων, απολύσεις, εφεδρείες) και μας αυξάνουν τις, προς το κράτος, πληρωμές (φόροι, έκτακτες εισφορές, ΦΠΑ, τέλη, κ.λπ.).
στ) Φυσικό επακόλουθο η τεράστια οικονομική ανατροπή και κοινωνική αναστάτωση, με την απότομη «φτωχοποίηση» των μέσων στρωμάτων και της πλήρους εξαθλίωσης των χαμηλότερων, τα οποία αντιμετωπίζουν ακόμη και το φάσμα της φυσικής εξόντωσης.
ζ) Οι κοινωνικές αναταράξεις που έρχονται, με τα πλήθη των πενομένων Ελλήνων στο δρόμο, συνεπικουρουμένων από τις στρατιές των ανέργων λιμοκτονούντων μεταναστών (λαθραίων και μη), θα διαλύσουν τελείως τον ήδη αποσαθρωμένο κοινωνικό ιστό μέχρι της, σε βάθος άγνωστου χρόνου, επανισορροπίας της κατάστασης στο νέο, προσχεδιασμένο, χαμηλότερο επίπεδο λειτουργίας.
η) Επειδή η Ζωή θα συνεχίζεται πάντα, αφού δεν διακόπηκε από σοβαρότερα γεγονότα, (Τουρκοκρατία, γερμανική Κατοχή), αναζητείται η νηφάλια εκτίμηση της κατάστασης, η ψύχραιμη αντίδραση και η σώφρων και αποτελεσματική αντιμετώπιση των επερχομένων δεινών, με την κατά το δυνατόν ταχεία προσαρμογή στα νέα δεδομένα και τις νέες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης. Κραυγές, απεργίες, συγκεντρώσεις καταστροφές, λεηλασίες, βιαιότητες επιδεινώνουν τα προβλήματα, αντί να τα λύνουν. Με ρεαλισμό, υπομονή και εγκαρτέρηση, αλλά και σηκωμένα μανίκια, ας υποδεχτούμε τη μειωμένη εθνική μας κυριαρχία, (το δεινότερο, κατ’ εμέ, δεινό), και ας προσπαθήσουμε, με σκληρή δουλειά και συνεχή προσπάθεια, να ξεπλύνουμε την ταπείνωση και να ξαναφέρουμε τον τόπο σε αξιοπρεπέστερη θέση.
θ) Όσο γρηγορότερα συνειδητοποιήσουμε πως η ύφεση αποτελεί τον μεγαλύτερο αντίπαλο και τη μοιραία άγκυρα που μας κρατά κολλημένους στο βυθό. Όσο ταχύτερα επαναδραστηριοποιήσουμε τους παραγωγικούς μας μηχανισμούς, σε συνδυασμό με το αναμφισβήτητο ελληνικό δαιμόνιο, ξυπνώντας από τον λήθαργο της μακαριότητος και της «ήσσονος προσπαθείας», που είμαστε βυθισμένοι, τόσο πιο γρήγορα θα δημιουργήσουμε προϋποθέσεις ανάκαμψης.
ι) Κοντολογίς, αντί να σφίγγουμε υψωμένες γροθιές στείρας διαμαρτυρίας με συγκεντρώσεις που δίνουν λαβές στους ποικιλόχρωμους «μπαχαλάκιδες», ας σφίξουμε τα δόντια κι ας ριχτούμε στη δουλειά. Καθένας στο μετερίζι του! Με περιφρόνηση και απέχθεια γιά τους πρωταίτιους των παθών μας, που θα την εκδηλώσουμε αρμοδίως (κάλπη) και όχι βλακωδώς στους δρόμους (γιαούρτια)!
Και ας έχουμε πάντοτε στο νου το παλιό παραμύθι της γιαγιάς, που συγκινημένη μας έλεγε όταν ήμασταν μικρά, γιά τη «Βασιλεύουσα» και τον μαρμαρωμένο βασιλιά:
- Πάλι με χρόνους, με καιρούς…..!
α) Η Ελλάδα, από 30/ετίας, γιά καθαρά πολιτικής ιδιοτέλειας λόγους, εθίστηκε στην καλοπέραση, (άλλο που δεν ήθελε!), πάνω και πέρα από τις παραγωγικές της δυνατότητες. Η Οικονομία της έτρεχε με φρενήρεις ρυθμούς και σπασμένα φρένα.
β) Συνέπεια της μακροχρόνιας, παρά φύση, λειτουργίας της χώρας, (κάτι που καμία κυβέρνηση δεν ήθελε, ή δεν τόλμησε ν’ αλλάξει, γιά διαφορετικούς λόγους εκάστη), ήταν η δημιουργία τεράστιου δημόσιου χρέους, το οποίο συνεχώς γιγάντωναν οι τόκοι δανεισμού και τα ετήσια ελλείμματα.
γ) Σήμερα, η αποπληρωμή του συσσωρευμένου χρέους, (με την κανονική έννοια του όρου, δηλαδή «χρωστάω-πληρώνω-εξοφλώ»), απαιτεί … χιλιετηρίδες! Άρα η διαγραφή μέρους ή όλου, το περίφημο «κούρεμα», αποτελεί ρεαλιστικό μονόδρομο. Το ακριβές μέγεθος αυτής της διαγραφής είναι θέμα λογιστικό. (Αριθμοί, τόκοι, λογιστές, υπολογισμοί και τέτοια……).
δ) Όμως το κυριότερο πρόβλημα είναι τα ετήσια ελλείμματα, αφού αυτά τροφοδοτούν το χρέος και αυτά -έξοδα μεγαλύτερα εσόδων- οφείλονται στον τρόπο λειτουργίας του κράτους και το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών. Και αυτό θα πρέπει, πλέον, ν’ αλλάξει δραστικά, δραματικά και άμεσα! Οι Έλληνες θα πρέπει να προσαρμόσουν τη ζωή τους περιορίζοντας πολυτέλειες, εισαγωγές και κατανάλωση, αρκούμενοι, κυρίως, σε όσα μπορούν να παράξουν, ως ντόπια Οικονομία, η οποία θα πρέπει να προσαρμόσει την «τρεχάλα» της στις δυνατότητες της εγχώριας παραγωγής. Τέρμα τα κινέζικα σκόρδα, τα χιλιάνικα μήλα και τα λαχανάκια των… Βρυξελλών. Τουλάχιστον γιά όσους δεν διαθέτουν φουσκωμένο πορτοφόλι, αλλά είχαν μάθει το «βιολί» της πιστωτικής κάρτας και του αεριτζίδικου χρήματος. Τέρμα το εύκολο πλαστικό και δανεικό χρήμα, τέρμα η τεμπελιά και η αφειδής χρήση ξένων εργατικών χεριών.
ε) Στα πλαίσια του υποχρεωτικού και άμεσου υποβιβασμού του βιοτικού μας επιπέδου, που ανεπίτρεπτα και επιπόλαια είχε εκτοξευθεί, σχεδιάστηκαν μέτρα και μεθοδεύτηκαν τρόποι, κατά το πονάει χέρι-κόψει χέρι, που θα μας κάνουν αμέσως (ή σε ελάχιστο χρόνο), φτωχότερους, λιτότερους, αντικαταναλωτικότερους, εργατικότερους και παραγωγικότερους. «Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ»! και με αποφασιστικές διαδικασίες χειρουργού, εν όψει γάγγραινας. Μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και ό,τι άλλη λεκτική φιοριτούρα εφεύρε η πασοκική λογοπλαστική φαυλότητα, γιά να μας χρυσώνει το χάπι, έχουν ένα και μόνο στόχο. Να χαμηλώσει το σημείο «βρασμού» της ελληνικής οικονομίας και να προσαρμοστεί αυτή στο «προσήκον μέτρο», που λένε οι δικηγόροι! Αυτό, πρακτικά, γίνεται όταν μας μειώνουν τις εισπράξεις (περικοπή μισθών και συντάξεων, απολύσεις, εφεδρείες) και μας αυξάνουν τις, προς το κράτος, πληρωμές (φόροι, έκτακτες εισφορές, ΦΠΑ, τέλη, κ.λπ.).
στ) Φυσικό επακόλουθο η τεράστια οικονομική ανατροπή και κοινωνική αναστάτωση, με την απότομη «φτωχοποίηση» των μέσων στρωμάτων και της πλήρους εξαθλίωσης των χαμηλότερων, τα οποία αντιμετωπίζουν ακόμη και το φάσμα της φυσικής εξόντωσης.
ζ) Οι κοινωνικές αναταράξεις που έρχονται, με τα πλήθη των πενομένων Ελλήνων στο δρόμο, συνεπικουρουμένων από τις στρατιές των ανέργων λιμοκτονούντων μεταναστών (λαθραίων και μη), θα διαλύσουν τελείως τον ήδη αποσαθρωμένο κοινωνικό ιστό μέχρι της, σε βάθος άγνωστου χρόνου, επανισορροπίας της κατάστασης στο νέο, προσχεδιασμένο, χαμηλότερο επίπεδο λειτουργίας.
η) Επειδή η Ζωή θα συνεχίζεται πάντα, αφού δεν διακόπηκε από σοβαρότερα γεγονότα, (Τουρκοκρατία, γερμανική Κατοχή), αναζητείται η νηφάλια εκτίμηση της κατάστασης, η ψύχραιμη αντίδραση και η σώφρων και αποτελεσματική αντιμετώπιση των επερχομένων δεινών, με την κατά το δυνατόν ταχεία προσαρμογή στα νέα δεδομένα και τις νέες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης. Κραυγές, απεργίες, συγκεντρώσεις καταστροφές, λεηλασίες, βιαιότητες επιδεινώνουν τα προβλήματα, αντί να τα λύνουν. Με ρεαλισμό, υπομονή και εγκαρτέρηση, αλλά και σηκωμένα μανίκια, ας υποδεχτούμε τη μειωμένη εθνική μας κυριαρχία, (το δεινότερο, κατ’ εμέ, δεινό), και ας προσπαθήσουμε, με σκληρή δουλειά και συνεχή προσπάθεια, να ξεπλύνουμε την ταπείνωση και να ξαναφέρουμε τον τόπο σε αξιοπρεπέστερη θέση.
θ) Όσο γρηγορότερα συνειδητοποιήσουμε πως η ύφεση αποτελεί τον μεγαλύτερο αντίπαλο και τη μοιραία άγκυρα που μας κρατά κολλημένους στο βυθό. Όσο ταχύτερα επαναδραστηριοποιήσουμε τους παραγωγικούς μας μηχανισμούς, σε συνδυασμό με το αναμφισβήτητο ελληνικό δαιμόνιο, ξυπνώντας από τον λήθαργο της μακαριότητος και της «ήσσονος προσπαθείας», που είμαστε βυθισμένοι, τόσο πιο γρήγορα θα δημιουργήσουμε προϋποθέσεις ανάκαμψης.
ι) Κοντολογίς, αντί να σφίγγουμε υψωμένες γροθιές στείρας διαμαρτυρίας με συγκεντρώσεις που δίνουν λαβές στους ποικιλόχρωμους «μπαχαλάκιδες», ας σφίξουμε τα δόντια κι ας ριχτούμε στη δουλειά. Καθένας στο μετερίζι του! Με περιφρόνηση και απέχθεια γιά τους πρωταίτιους των παθών μας, που θα την εκδηλώσουμε αρμοδίως (κάλπη) και όχι βλακωδώς στους δρόμους (γιαούρτια)!
Και ας έχουμε πάντοτε στο νου το παλιό παραμύθι της γιαγιάς, που συγκινημένη μας έλεγε όταν ήμασταν μικρά, γιά τη «Βασιλεύουσα» και τον μαρμαρωμένο βασιλιά:
- Πάλι με χρόνους, με καιρούς…..!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου