Eπικαιρότης
Η στήλη από καιρό συνηθίζει ν’ απαντά έτσι σε κάθε χαιρετισμό:
- Γειά σου φίλε, τι κάνεις; Θέλοντας, προφανώς, να δείξει ικανοποίηση γιά τη σημερινή της κατάσταση, σε σχέση με το….αύριο!
Επειδή σήμερα γιορτάζουμε, μαζί με την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων, (διαβολική σύμπτωση, ε’) και τα δύο χρόνια εξουσίας του ΠΑΣΟΚ, θέλησα, ανατρέχοντας στην 4η Οκτωβρίου του 2009, να δω τι και πώς σκεπτόμουν τότε. Και ιδού τι προέκυψε:
Κυριακή, 4 Οκτωβρίου 2009
Επικαιρότης
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ ΠΑΣΟΚ
Βασικά είμαι τζαναμπέτης. Και εγωιστής. Προσπαθώ να μην επιτρέπω στον εαυτό μου να κρύβεται πίσω απ’ το δάκτυλό του.
Από τα παιδικά μου χρόνια αγαπούσα τον αθλητισμό και πάντα έτρεχα πίσω από ένα τόπι. Μεγαλώνοντας ασχολήθηκα με όλα, σχεδόν, τα αθλήματα. Γι’ αυτό και δεν πρόκοψα σε κανένα (ευτυχώς). Με ό,τι καταπιανόμουνα προσπαθούσα γιά το καλύτερο. Χωρίς εξειδίκευση, χωρίς προπόνηση, χωρίς συστηματική στόχευση και χωρίς μονομανία. Όλα γιά πλάκα. Όμως η αθλητομανία μου με έφερνε, εξ ορισμού, απέναντι απ’ το τσιγάρο και κάθε ιδέα καπνίσματος.
Επίσης με ενοχλούσε αφάνταστα η μανία επίδειξης αντριλικίου που κατέτρυχε όλη την παλιοπαρέα. Συμμαθητές και φίλους απ’ τις αλάνες και τις παιδικές χαρές του Βούθουλα. Που η μόνη ασφαλής απόδειξη περί τούτου, και κατ’ αυτούς, ήταν το κάπνισμα!
- Ρε συ, δε θα καπνίσεις; Δεν έγινες ακόμη άντρας εσύ!
- Όχι, ρε μπαγάσηδες. Θα σας αποδείξω ότι είμαι άντρας, χωρίς να καπνίζω!
Μεριά, λοιπόν, οι μπάλες και τα άλματα, μεριά η αναποδιά μ’ έκαναν να ξεγλιστρήσω απ’ αυτή την κατάρα.
Με τα χρόνια οι αθλητικές μου δραστηριότητες περιορίστηκαν στα κλασσικά και απολύτως απαραίτητα. Πίτσες, μακαρονάδες και τέτοια, συνοδευτικά κάποιων τηλεοπτικών αγωνιστικών παρακολουθήσεων, στην πρώτη ασπρόμαυρη τηλεόραση που αποκτήσαμε με την κυρία Ευρυδίκη. Την οποίαν οι βαθιά μέσα μου ριζωμένες δημοκρατικές πεποιθήσεις με εμπόδιζαν να διαολοστείλω, κατά πως θα ’πρεπε, καθ’ όσον πρόκειται περί δίδυμης αδελφής εκείνης της παλιάς τσιμινιέρας της ΔΕΗ, στη Δραπετσώνα!
Όταν πρωτοφάνηκε στο στερέωμα το ΠΑΣΟΚ, κι άρχισε να παίρνει τ’ απάνω του, μ’ έλουζε κρύος ιδρώτας. Έχοντας κατά νου τις απέραντες συζητήσεις με τον ελασίτη μπάρμπα μου, κομμουνισταρά με πολύ βαριά…., συν κάτι διασκεδαστικά επεισόδια που έχω περιγράψει σε άλλη ανάρτηση είχα καταλήξει ιδεολογικά, στην απέναντι όχθη. Πάντα ιδεολογικά και καθόλου κομματικά, μιά και όταν συνέβησαν αυτές οι ζυμώσεις μέσα μου, εδώ είχαμε μόνο δικτατορία και καθόλου κόμματα. Άλλωστε, ανέκαθεν, θεωρούσα και θεωρώ την πολιτική όργανο και υπηρέτη της οικονομίας. Και η ένταξή μου είχε σχέση με το πάθος μου γιά ελευθερία, γενικώς. Άρα και της οικονομίας. Και ως γνωστόν, γιά την αριστερά ελευθερία σημαίνει να μπορείς, ελεύθερα, να κάνεις...... ό,τι σου λέει το κόμμα! Δηλαδή η ελευθερία που έχει το τραίνο να τρέχει στις ράγες του. Να μου λείπει!
Μόλις άκουγα ΠΑΣΟΚ, «σοσιαλισμός» και τα τοιαύτα, έλεγα μέσα μου.
- Ωχ, τη βάψαμε!
Τα διάφορα ζιβάγκο, τα μούσια και τα γένια, ως νεοείσακτα στην πολιτική μου προκαλούσαν αλλεργία και με παρέπεμπαν, νοερά, σε κάτι εικόνες που μόλις θυμόμουν αμυδρά από τον εμφύλιο, καθ’ ότι πιτσιρίκος. Με κάτι αξούριγους ελασίτες με σταυρωτές δεσμίδες φυσεκλίκια στο στήθος. Κάτι που έβλεπα και στον ύπνο μου όταν τύχαινε να φάω το βράδυ στιφάδο!
Την πρώτη φορά που βγήκε το ΠΑΣΟΚ, το ’81, έμεινα άγρυπνος περιμένοντας να έρθουν και να με κρεμάσουν με τ’ άντερα κάποιου άλλου σαν και μένα, ο οποίος θα είχε σφαχτεί νωρίτερα, κατά τη γνωστή σοσιαλιστική διαδικασία εξολοθρεύσεως των αστών. Κάτι που θα πρέπει, άλλωστε, ν’ αποτελεί και οριακό στόχο κάθε σωστού και συνεπούς αριστερού. Περιέργως δεν ήρθαν! Τζάμπα το ξενύχτι!
Προϊόντος του χρόνου κατάλαβα ότι ο Παπανδρέου, (μεγίστη γάτα), δούλευε όλο τον κόσμο ψιλό γαζί. Και πρώτα απ’ όλους τον σοσιαλισμό και τους οπαδούς του. Νομίζω ότι ο όρος «χαχόλος» γεννήθηκε τότε γιά να καλύψει ένα μεγάλο κενό, 1,5 και πλέον (νομίζω) εκατομμυρίου ψηφοφόρων! Και έκτοτε έχει περάσει και κοσμεί τις επόμενες εκδόσεις των σχετικών εγκυκλοπαιδικών και ετυμολογικών λεξικών. Τον σοσιαλισμό τον χρησιμοποίησε σαν ένα γκανιάν καθαρόαιμο άλογο που τον έφερε, τσιφ, στην εξουσία. Όμορφα, έξυπνα κι ωραία. Και άρχισαν να περνούν αυτοί καλά κι αυτός καλύτερα! Σκόρπισε τα λεφτά των κοινοτικών πλαισίων και τα διάφορα ΜΟΠ, σοπ, ποπ και … Χόπ! στρογγυλοκάθισε στην εξουσία!
Αν τον ζήλεψα γιά κάτι είναι που καταπήδηξε το σύμπαν. Ονόματα δε λέμε, μην αρπάξουμε καμιά μήνυση και τρέχουμε! Δεν του ξέφυγε, όμως, ούτε θηλυκή γάτα. Το μόνο που εφήρμοσε συνεπέστατα είναι το « Πιάσ’ τη μιά, πήδα την άλλη»! Στα βήματα γνωστών παλαιότερων σοσιαλιστών ή προοδευτικών, γενικότερα, ηγετών όπως π.χ. Σοεκάρνο, Κέννεντυ, Μιτεράν, Κλίντον, κ.λπ. Βεβαίως το μήνυμα αυτό, γρήγορα πέρασε και στην άλλη πλευρά (κορόιδα είναι;) όπως π.χ. ο Μπερλουσκόνι, ο αποκληθείς και «καβαλιέρε», προφανώς λόγω των «ιππευτικών» του επιδόσεων.
Τελικά, ο Παπανδρέου δεν έκανε τη ζημιά που φοβόμουνα, και όσο εδραιωνόταν αυτός στην εξουσία τόσο εδραιωνόταν μέσα μου η σιγουριά ότι τίποτε απ’ αυτές τις απειλητικές σαχλαμάρες που με τρόμαζαν δεν επρόκειτο να συμβεί. Και τον κόσμο, μέσα κι έξω, τον φουμάριζε μιά χαρά. Κι αν δεν σπαταλούσε στο σήμερα τα λεφτά του αύριο και του μεθαύριο, όλα θα ’ταν, επίσης, μιά χαρά. Κι ο κόσμος, όντως, έφαγε ψωμάκι κι οι δουλειές προχώραγαν κι όλα καλά. Α, όλα κι όλα, κουβαρντάς ο κύριος! Το "Τσοβόλα, δώστα όλα", το θυμάστε; Με τη διαφορά πως όταν ήρθε ο λογαριασμός ο τύπος την είχε κάνει γιά τις ουράνιες μονές. Κι εμείς εδώ μόνοι μας να τραβιόμαστε με τον «ταβερνιάρη»!
Όλοι, τώρα, οι καρακιτσάτοι λιγούρηδες που τον περιέβαλλαν γλύφοντας, τάχα σοσιαλιστές, αφού χόρτασαν και ξουρίστηκαν, έβγαλαν τα ζιβάγκο, πέταξαν τα παπάκια με τα οποία είχαν πάει, σαν λαϊκά παιδιά, στην πρώτη ορκωμοσία και πήραν μαύρες Μερσεντές. Καλμάρανε, κάνανε γαργάρα την επαναστατικότητά τους και προσαρμόστηκαν στο σύστημα, μιά χαρά. Κι ο «μεγάλος» το βιολί του. Όποια γκόμενα γουστάριζε την πήδαγε, όποιος υπουργός του παρακόλλαγε τον σουτάριζε, και όχι μόνο υπουργό, τον οποιονδήποτε.
– Όξω, πού…. η! Μέχρι και τη Μάργκαρετ εξωπέταξε, όταν βρήκε ζουμερότερη!
Και όταν ήρθε η ώρα του απήλθε ευτυχής και πλήρης, αφού μέχρι την υστάτη έκανε ζοριλίκια κι αρνιόταν ν’ αφήσει και την καρέκλα και τη ζωή!
Προσωπικά το ΠΑΣΟΚ δεν με έβλαψε. Και καριέρα έκανα και δουλειά είχα. Κι αυτά θα πρέπει να ήταν αρκετά γιά ένα μη «επαγγελματία» πολιτικομανή, κοινό πολίτη. Με ενοχλούσε όμως, φοβερά, η κοροϊδία και ο αφελής τρόπος που μας την πλασάριζε. Μου προσέβαλε βάναυσα τη λογική και την αισθητική, πρώτα- πρώτα η επιγραφή, ο τίτλος. Ποιός σοσιαλισμός και ποιό κίνημα. Κανονικό αστικό κόμμα ήταν και είναι. Γιατί να μας κοροϊδεύει, λοιπόν; Ποιό σοσιαλιστικός ήταν ο Παπαληγούρας με τη «σοσιαλμανία» του παρά αυτός. Επίσης «κίνημα» σημαίνει ξεσηκωμός, γιούρια, σάρωμα. Είδατε εσείς τίποτε τέτοιο; Εγώ όχι.
Εκείνα, όμως, που μου κάθονται πιό πολύ στο στομάχι είναι τα εξής:
- Οι πανηγυρισμοί των χαχόλων γιά το διώξιμο των αμερικανικών βάσεων, όταν την προηγουμένη είχε υπογράψει την παραμονή τους! Κι οι βάσεις, όσες επιθυμούν οι Αμερικανοί είναι και, δυστυχώς, θα είναι ακλόνητες στη θέση τους. (Σιγά μη δεν ήταν στην Ελλάδα, όταν το Γκουαντάναμο ζει και βασιλεύει περήφανο στην Κούβα!).
- Το άλλο το πλήρωσα κιόλας μ’ ένα σπασμένο ραδιόφωνο αυτοκινήτου, όταν δεν άντεξα τη μεγαλύτερη και φαυλότερη κοτσάνα που άκουσα ποτέ. Την ξεστόμισε ο Ρέππας μετά το φιάσκο του Χρηματιστηρίου.
Το θέμα δε με αφορούσε άμεσα, μιά και δεν ασχολήθηκα ποτέ μου με αέρινο και πλαστικό χρήμα, (εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν!). Όμως το θράσος και τη βεβαιότητα ότι απευθύνεται σε ηλίθιους δεν τα αντέχω! Είπε λοιπόν ο κύριος, απευθυνόμενος στους ταλαίπωρους εραστές της ουτοπίας, που πίστεψαν, τρομάρα τους, ότι τα λεφτά φυτρώνουν κι αυγατίζουν σαν τα κολοκύθια. Και είδαν τα κόπια της ζωής τους να λιώνουν σαν το κεράκι της Λαμπρής.
- Ε, δεν έγινε και τίποτα! Όποιος είχε χίλιες μετοχές της Εθνικής, χίλιες έχει και τώρα. Που είναι η ζημιά!!!
Ευτυχώς γιά όλους που μπροστά μου ήταν το ραδιόφωνο κι όχι το κεφάλι του. Κατανοώ ότι όλοι οι πολιτικοί τα ψεματάκια τους τα λένε. Ιδίως όταν αντιμετωπίζουν το ανέφικτο. Και τις υπερβολές τους και τα διφορούμενά τους. Κατανοώ πως παίζεται το παιχνίδι. Όμως ο Παπανδρέου από υπερβολική αλαζονεία και εμπιστοσύνη στον εαυτό του το είχε χοντρύνει πολύ. Και ναι μεν δίδαξε και τους επιγόνους του κόλπα, αλλά η διδαχή δεν έπιασε λόγω ελλείψεως της χαρισματικότητας του Μεγάλου Διδάσκαλου και της δραματικής επιδεινώσεως πολλών εξωγενών παραγόντων. Κυρίως των οικονομικών παραμέτρων. Κι η κωμωδία έγινε κρυόμπλαστρη φάρσα, σαν τις ταινίες του Ταμτάκου.
- Άλλη τρομερή ενόχληση μου προκαλούσε η αισθητική ρύπανση που δημιουργούσε η όλη εμφάνιση των υποτιθεμένων ταγών του έθνους. Τα απεριποίητα μούσια και γένια δεν μου ενέπνεαν καμία εμπιστοσύνη περί της ικανότητας των ιδιοκτητών τους να διαχειριστούν τα κοινά. Ποιό πολύ γιά κομπιναδόροι της λαχαναγοράς και λωποδύτες μου έφερναν παρά γιά «πολιτική ηγεσία». Κι εκεί βέβαια, τα φαινόμενα επαληθεύτηκαν. Με το παραπάνω.
- Και κάτι, ακόμα, που μου προκαλεί άπωση μέχρις αηδίας. Η βάναυση κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας και η συστηματική προσπάθεια που έκαναν, μέσω της παραγωγής στρατιάς ημιαγραμμάτων κι ανελλήνιστων «καθηγητάδων», οι οποίοι με τη σειρά τους συνεχίζουν την κατεδάφισή της μέχρις ολοκληρωτικού αφανισμού.
Παρατηρήστε τους πάσης φύσεως μαρκουτσοφόρους των καναλιών πόσο αδιάφορα και ανενδοίαστα «δολοφονούν» την πλουσιότερη και πληρέστερη γλώσσα του κόσμου. Με τα μαργαριτάρια των βαρβαρισμών και σολοικισμών που εκτοξεύουν άφθονα σε καθημερινή βάση. Και μετά μιλάμε γιά Παιδεία!
Το τραγικότερο είναι, κι αυτό το πιστεύω ακράδαντα, ότι η όλη διαδικασία της επιχείρησης αφελληνισμού και αγραμματοσύνης έγινε εσκεμμένα. Γιά να μετατραπεί ο λαός από σκεπτόμενο άθροισμα ανθρώπων σε ανθρώπινη μάζα. Άκριτη και λοβοτομημένη. Κάτι που θα τον καθιστά ευεπίφορο και ευκολορυμουλκούμενο όχλο, κατά τις οδηγίες των επιτήδειων ινστρουχτόρων του κόμματος. Κάτι που πίστεψε ότι πέτυχε ο κ. Ρέππας με τις περί χρηματιστηρίου σαχλαμάρες του.
- Τέλος είναι κι ο λαϊκισμός. Ο αφόρητος λαϊκισμός και η δημαγωγία που κολακεύει και συσπειρώνει ότι πιό κακό στοιχείο υπάρχει στον τόπο. Κι εκεί δεν αισθάνομαι ότι χωράω.
Φύσει αισιόδοξος, θέλω να πιστεύω ότι το μεταΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ θα καταφέρει ν’ αποβάλει όλα τα προηγούμενα. Αν όχι όλα, τουλάχιστον, τα περισσότερα και τα πιό σημαντικά. Μιά κι οι εποχές έχουν αλλάξει. Ας ελπίσουμε ότι ο φαινομενικά χαζούλης αρχηγός του θ’ αποδειχθεί ανάλογη γάτα με τον γεννήτορα. Γιατί έχει δώσει κάποια μικροδείγματα κρυφοσουπιάς (γιά όσους μπορούν να δουν, πίσω απ’ αυτά που φαίνονται) και θα μπορέσει ν’ αλλάξει τα πράγματα. Κυρίως νοοτροπίες και πρακτικές. Και, προ πάντων, με νέο κι άφθαρτο επιτελείο. Κάτι που κάποιοι άλλοι, πιό μάγκες και πιό, φαινομενικά, καπάτσοι και δραστήριοι απέτυχαν παταγωδώς! Και όλοι μαζί, χωρίς μισόλογα, οράματα, ουτοπίες, αοριστολογία και συνθηματολογία να σηκώσουν τα μανίκια, όπως έκανε στο προεκλογικό βίντεο, και όλοι μαζί να σκύψουν πάνω στα ζέοντα προβλήματα του λαού και του τόπου και να δώσουν τις καλύτερες δυνατές, έστω και επώδυνες, λύσεις. Κι αν τα καταφέρει, δηλώνω ευθαρσώς ότι θα είμαι μαζί του. Παραβλέποντας τη μεγάλη του ελληνική αγραμματοσύνη με το ελαφρυντικό ότι είναι αμερικανοτραφής και αμερικανοσπουδασμένος. Αλλιώς «μηδέν εις το πηλήκιον» που λέει κι ο ίδιος!!
Αναρτήθηκε από ORPHEAS στις 20:17 0 σχόλια
Βεβαίως, «τω καιρώ εκείνο», δεν ήταν γνωστή επακριβώς η άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας. Απλώς, «αχνοφαινόταν»!
Η στήλη από καιρό συνηθίζει ν’ απαντά έτσι σε κάθε χαιρετισμό:
- Γειά σου φίλε, τι κάνεις; Θέλοντας, προφανώς, να δείξει ικανοποίηση γιά τη σημερινή της κατάσταση, σε σχέση με το….αύριο!
Επειδή σήμερα γιορτάζουμε, μαζί με την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων, (διαβολική σύμπτωση, ε’) και τα δύο χρόνια εξουσίας του ΠΑΣΟΚ, θέλησα, ανατρέχοντας στην 4η Οκτωβρίου του 2009, να δω τι και πώς σκεπτόμουν τότε. Και ιδού τι προέκυψε:
Κυριακή, 4 Οκτωβρίου 2009
Επικαιρότης
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ ΠΑΣΟΚ
Βασικά είμαι τζαναμπέτης. Και εγωιστής. Προσπαθώ να μην επιτρέπω στον εαυτό μου να κρύβεται πίσω απ’ το δάκτυλό του.
Από τα παιδικά μου χρόνια αγαπούσα τον αθλητισμό και πάντα έτρεχα πίσω από ένα τόπι. Μεγαλώνοντας ασχολήθηκα με όλα, σχεδόν, τα αθλήματα. Γι’ αυτό και δεν πρόκοψα σε κανένα (ευτυχώς). Με ό,τι καταπιανόμουνα προσπαθούσα γιά το καλύτερο. Χωρίς εξειδίκευση, χωρίς προπόνηση, χωρίς συστηματική στόχευση και χωρίς μονομανία. Όλα γιά πλάκα. Όμως η αθλητομανία μου με έφερνε, εξ ορισμού, απέναντι απ’ το τσιγάρο και κάθε ιδέα καπνίσματος.
Επίσης με ενοχλούσε αφάνταστα η μανία επίδειξης αντριλικίου που κατέτρυχε όλη την παλιοπαρέα. Συμμαθητές και φίλους απ’ τις αλάνες και τις παιδικές χαρές του Βούθουλα. Που η μόνη ασφαλής απόδειξη περί τούτου, και κατ’ αυτούς, ήταν το κάπνισμα!
- Ρε συ, δε θα καπνίσεις; Δεν έγινες ακόμη άντρας εσύ!
- Όχι, ρε μπαγάσηδες. Θα σας αποδείξω ότι είμαι άντρας, χωρίς να καπνίζω!
Μεριά, λοιπόν, οι μπάλες και τα άλματα, μεριά η αναποδιά μ’ έκαναν να ξεγλιστρήσω απ’ αυτή την κατάρα.
Με τα χρόνια οι αθλητικές μου δραστηριότητες περιορίστηκαν στα κλασσικά και απολύτως απαραίτητα. Πίτσες, μακαρονάδες και τέτοια, συνοδευτικά κάποιων τηλεοπτικών αγωνιστικών παρακολουθήσεων, στην πρώτη ασπρόμαυρη τηλεόραση που αποκτήσαμε με την κυρία Ευρυδίκη. Την οποίαν οι βαθιά μέσα μου ριζωμένες δημοκρατικές πεποιθήσεις με εμπόδιζαν να διαολοστείλω, κατά πως θα ’πρεπε, καθ’ όσον πρόκειται περί δίδυμης αδελφής εκείνης της παλιάς τσιμινιέρας της ΔΕΗ, στη Δραπετσώνα!
Όταν πρωτοφάνηκε στο στερέωμα το ΠΑΣΟΚ, κι άρχισε να παίρνει τ’ απάνω του, μ’ έλουζε κρύος ιδρώτας. Έχοντας κατά νου τις απέραντες συζητήσεις με τον ελασίτη μπάρμπα μου, κομμουνισταρά με πολύ βαριά…., συν κάτι διασκεδαστικά επεισόδια που έχω περιγράψει σε άλλη ανάρτηση είχα καταλήξει ιδεολογικά, στην απέναντι όχθη. Πάντα ιδεολογικά και καθόλου κομματικά, μιά και όταν συνέβησαν αυτές οι ζυμώσεις μέσα μου, εδώ είχαμε μόνο δικτατορία και καθόλου κόμματα. Άλλωστε, ανέκαθεν, θεωρούσα και θεωρώ την πολιτική όργανο και υπηρέτη της οικονομίας. Και η ένταξή μου είχε σχέση με το πάθος μου γιά ελευθερία, γενικώς. Άρα και της οικονομίας. Και ως γνωστόν, γιά την αριστερά ελευθερία σημαίνει να μπορείς, ελεύθερα, να κάνεις...... ό,τι σου λέει το κόμμα! Δηλαδή η ελευθερία που έχει το τραίνο να τρέχει στις ράγες του. Να μου λείπει!
Μόλις άκουγα ΠΑΣΟΚ, «σοσιαλισμός» και τα τοιαύτα, έλεγα μέσα μου.
- Ωχ, τη βάψαμε!
Τα διάφορα ζιβάγκο, τα μούσια και τα γένια, ως νεοείσακτα στην πολιτική μου προκαλούσαν αλλεργία και με παρέπεμπαν, νοερά, σε κάτι εικόνες που μόλις θυμόμουν αμυδρά από τον εμφύλιο, καθ’ ότι πιτσιρίκος. Με κάτι αξούριγους ελασίτες με σταυρωτές δεσμίδες φυσεκλίκια στο στήθος. Κάτι που έβλεπα και στον ύπνο μου όταν τύχαινε να φάω το βράδυ στιφάδο!
Την πρώτη φορά που βγήκε το ΠΑΣΟΚ, το ’81, έμεινα άγρυπνος περιμένοντας να έρθουν και να με κρεμάσουν με τ’ άντερα κάποιου άλλου σαν και μένα, ο οποίος θα είχε σφαχτεί νωρίτερα, κατά τη γνωστή σοσιαλιστική διαδικασία εξολοθρεύσεως των αστών. Κάτι που θα πρέπει, άλλωστε, ν’ αποτελεί και οριακό στόχο κάθε σωστού και συνεπούς αριστερού. Περιέργως δεν ήρθαν! Τζάμπα το ξενύχτι!
Προϊόντος του χρόνου κατάλαβα ότι ο Παπανδρέου, (μεγίστη γάτα), δούλευε όλο τον κόσμο ψιλό γαζί. Και πρώτα απ’ όλους τον σοσιαλισμό και τους οπαδούς του. Νομίζω ότι ο όρος «χαχόλος» γεννήθηκε τότε γιά να καλύψει ένα μεγάλο κενό, 1,5 και πλέον (νομίζω) εκατομμυρίου ψηφοφόρων! Και έκτοτε έχει περάσει και κοσμεί τις επόμενες εκδόσεις των σχετικών εγκυκλοπαιδικών και ετυμολογικών λεξικών. Τον σοσιαλισμό τον χρησιμοποίησε σαν ένα γκανιάν καθαρόαιμο άλογο που τον έφερε, τσιφ, στην εξουσία. Όμορφα, έξυπνα κι ωραία. Και άρχισαν να περνούν αυτοί καλά κι αυτός καλύτερα! Σκόρπισε τα λεφτά των κοινοτικών πλαισίων και τα διάφορα ΜΟΠ, σοπ, ποπ και … Χόπ! στρογγυλοκάθισε στην εξουσία!
Αν τον ζήλεψα γιά κάτι είναι που καταπήδηξε το σύμπαν. Ονόματα δε λέμε, μην αρπάξουμε καμιά μήνυση και τρέχουμε! Δεν του ξέφυγε, όμως, ούτε θηλυκή γάτα. Το μόνο που εφήρμοσε συνεπέστατα είναι το « Πιάσ’ τη μιά, πήδα την άλλη»! Στα βήματα γνωστών παλαιότερων σοσιαλιστών ή προοδευτικών, γενικότερα, ηγετών όπως π.χ. Σοεκάρνο, Κέννεντυ, Μιτεράν, Κλίντον, κ.λπ. Βεβαίως το μήνυμα αυτό, γρήγορα πέρασε και στην άλλη πλευρά (κορόιδα είναι;) όπως π.χ. ο Μπερλουσκόνι, ο αποκληθείς και «καβαλιέρε», προφανώς λόγω των «ιππευτικών» του επιδόσεων.
Τελικά, ο Παπανδρέου δεν έκανε τη ζημιά που φοβόμουνα, και όσο εδραιωνόταν αυτός στην εξουσία τόσο εδραιωνόταν μέσα μου η σιγουριά ότι τίποτε απ’ αυτές τις απειλητικές σαχλαμάρες που με τρόμαζαν δεν επρόκειτο να συμβεί. Και τον κόσμο, μέσα κι έξω, τον φουμάριζε μιά χαρά. Κι αν δεν σπαταλούσε στο σήμερα τα λεφτά του αύριο και του μεθαύριο, όλα θα ’ταν, επίσης, μιά χαρά. Κι ο κόσμος, όντως, έφαγε ψωμάκι κι οι δουλειές προχώραγαν κι όλα καλά. Α, όλα κι όλα, κουβαρντάς ο κύριος! Το "Τσοβόλα, δώστα όλα", το θυμάστε; Με τη διαφορά πως όταν ήρθε ο λογαριασμός ο τύπος την είχε κάνει γιά τις ουράνιες μονές. Κι εμείς εδώ μόνοι μας να τραβιόμαστε με τον «ταβερνιάρη»!
Όλοι, τώρα, οι καρακιτσάτοι λιγούρηδες που τον περιέβαλλαν γλύφοντας, τάχα σοσιαλιστές, αφού χόρτασαν και ξουρίστηκαν, έβγαλαν τα ζιβάγκο, πέταξαν τα παπάκια με τα οποία είχαν πάει, σαν λαϊκά παιδιά, στην πρώτη ορκωμοσία και πήραν μαύρες Μερσεντές. Καλμάρανε, κάνανε γαργάρα την επαναστατικότητά τους και προσαρμόστηκαν στο σύστημα, μιά χαρά. Κι ο «μεγάλος» το βιολί του. Όποια γκόμενα γουστάριζε την πήδαγε, όποιος υπουργός του παρακόλλαγε τον σουτάριζε, και όχι μόνο υπουργό, τον οποιονδήποτε.
– Όξω, πού…. η! Μέχρι και τη Μάργκαρετ εξωπέταξε, όταν βρήκε ζουμερότερη!
Και όταν ήρθε η ώρα του απήλθε ευτυχής και πλήρης, αφού μέχρι την υστάτη έκανε ζοριλίκια κι αρνιόταν ν’ αφήσει και την καρέκλα και τη ζωή!
Προσωπικά το ΠΑΣΟΚ δεν με έβλαψε. Και καριέρα έκανα και δουλειά είχα. Κι αυτά θα πρέπει να ήταν αρκετά γιά ένα μη «επαγγελματία» πολιτικομανή, κοινό πολίτη. Με ενοχλούσε όμως, φοβερά, η κοροϊδία και ο αφελής τρόπος που μας την πλασάριζε. Μου προσέβαλε βάναυσα τη λογική και την αισθητική, πρώτα- πρώτα η επιγραφή, ο τίτλος. Ποιός σοσιαλισμός και ποιό κίνημα. Κανονικό αστικό κόμμα ήταν και είναι. Γιατί να μας κοροϊδεύει, λοιπόν; Ποιό σοσιαλιστικός ήταν ο Παπαληγούρας με τη «σοσιαλμανία» του παρά αυτός. Επίσης «κίνημα» σημαίνει ξεσηκωμός, γιούρια, σάρωμα. Είδατε εσείς τίποτε τέτοιο; Εγώ όχι.
Εκείνα, όμως, που μου κάθονται πιό πολύ στο στομάχι είναι τα εξής:
- Οι πανηγυρισμοί των χαχόλων γιά το διώξιμο των αμερικανικών βάσεων, όταν την προηγουμένη είχε υπογράψει την παραμονή τους! Κι οι βάσεις, όσες επιθυμούν οι Αμερικανοί είναι και, δυστυχώς, θα είναι ακλόνητες στη θέση τους. (Σιγά μη δεν ήταν στην Ελλάδα, όταν το Γκουαντάναμο ζει και βασιλεύει περήφανο στην Κούβα!).
- Το άλλο το πλήρωσα κιόλας μ’ ένα σπασμένο ραδιόφωνο αυτοκινήτου, όταν δεν άντεξα τη μεγαλύτερη και φαυλότερη κοτσάνα που άκουσα ποτέ. Την ξεστόμισε ο Ρέππας μετά το φιάσκο του Χρηματιστηρίου.
Το θέμα δε με αφορούσε άμεσα, μιά και δεν ασχολήθηκα ποτέ μου με αέρινο και πλαστικό χρήμα, (εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν!). Όμως το θράσος και τη βεβαιότητα ότι απευθύνεται σε ηλίθιους δεν τα αντέχω! Είπε λοιπόν ο κύριος, απευθυνόμενος στους ταλαίπωρους εραστές της ουτοπίας, που πίστεψαν, τρομάρα τους, ότι τα λεφτά φυτρώνουν κι αυγατίζουν σαν τα κολοκύθια. Και είδαν τα κόπια της ζωής τους να λιώνουν σαν το κεράκι της Λαμπρής.
- Ε, δεν έγινε και τίποτα! Όποιος είχε χίλιες μετοχές της Εθνικής, χίλιες έχει και τώρα. Που είναι η ζημιά!!!
Ευτυχώς γιά όλους που μπροστά μου ήταν το ραδιόφωνο κι όχι το κεφάλι του. Κατανοώ ότι όλοι οι πολιτικοί τα ψεματάκια τους τα λένε. Ιδίως όταν αντιμετωπίζουν το ανέφικτο. Και τις υπερβολές τους και τα διφορούμενά τους. Κατανοώ πως παίζεται το παιχνίδι. Όμως ο Παπανδρέου από υπερβολική αλαζονεία και εμπιστοσύνη στον εαυτό του το είχε χοντρύνει πολύ. Και ναι μεν δίδαξε και τους επιγόνους του κόλπα, αλλά η διδαχή δεν έπιασε λόγω ελλείψεως της χαρισματικότητας του Μεγάλου Διδάσκαλου και της δραματικής επιδεινώσεως πολλών εξωγενών παραγόντων. Κυρίως των οικονομικών παραμέτρων. Κι η κωμωδία έγινε κρυόμπλαστρη φάρσα, σαν τις ταινίες του Ταμτάκου.
- Άλλη τρομερή ενόχληση μου προκαλούσε η αισθητική ρύπανση που δημιουργούσε η όλη εμφάνιση των υποτιθεμένων ταγών του έθνους. Τα απεριποίητα μούσια και γένια δεν μου ενέπνεαν καμία εμπιστοσύνη περί της ικανότητας των ιδιοκτητών τους να διαχειριστούν τα κοινά. Ποιό πολύ γιά κομπιναδόροι της λαχαναγοράς και λωποδύτες μου έφερναν παρά γιά «πολιτική ηγεσία». Κι εκεί βέβαια, τα φαινόμενα επαληθεύτηκαν. Με το παραπάνω.
- Και κάτι, ακόμα, που μου προκαλεί άπωση μέχρις αηδίας. Η βάναυση κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας και η συστηματική προσπάθεια που έκαναν, μέσω της παραγωγής στρατιάς ημιαγραμμάτων κι ανελλήνιστων «καθηγητάδων», οι οποίοι με τη σειρά τους συνεχίζουν την κατεδάφισή της μέχρις ολοκληρωτικού αφανισμού.
Παρατηρήστε τους πάσης φύσεως μαρκουτσοφόρους των καναλιών πόσο αδιάφορα και ανενδοίαστα «δολοφονούν» την πλουσιότερη και πληρέστερη γλώσσα του κόσμου. Με τα μαργαριτάρια των βαρβαρισμών και σολοικισμών που εκτοξεύουν άφθονα σε καθημερινή βάση. Και μετά μιλάμε γιά Παιδεία!
Το τραγικότερο είναι, κι αυτό το πιστεύω ακράδαντα, ότι η όλη διαδικασία της επιχείρησης αφελληνισμού και αγραμματοσύνης έγινε εσκεμμένα. Γιά να μετατραπεί ο λαός από σκεπτόμενο άθροισμα ανθρώπων σε ανθρώπινη μάζα. Άκριτη και λοβοτομημένη. Κάτι που θα τον καθιστά ευεπίφορο και ευκολορυμουλκούμενο όχλο, κατά τις οδηγίες των επιτήδειων ινστρουχτόρων του κόμματος. Κάτι που πίστεψε ότι πέτυχε ο κ. Ρέππας με τις περί χρηματιστηρίου σαχλαμάρες του.
- Τέλος είναι κι ο λαϊκισμός. Ο αφόρητος λαϊκισμός και η δημαγωγία που κολακεύει και συσπειρώνει ότι πιό κακό στοιχείο υπάρχει στον τόπο. Κι εκεί δεν αισθάνομαι ότι χωράω.
Φύσει αισιόδοξος, θέλω να πιστεύω ότι το μεταΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ θα καταφέρει ν’ αποβάλει όλα τα προηγούμενα. Αν όχι όλα, τουλάχιστον, τα περισσότερα και τα πιό σημαντικά. Μιά κι οι εποχές έχουν αλλάξει. Ας ελπίσουμε ότι ο φαινομενικά χαζούλης αρχηγός του θ’ αποδειχθεί ανάλογη γάτα με τον γεννήτορα. Γιατί έχει δώσει κάποια μικροδείγματα κρυφοσουπιάς (γιά όσους μπορούν να δουν, πίσω απ’ αυτά που φαίνονται) και θα μπορέσει ν’ αλλάξει τα πράγματα. Κυρίως νοοτροπίες και πρακτικές. Και, προ πάντων, με νέο κι άφθαρτο επιτελείο. Κάτι που κάποιοι άλλοι, πιό μάγκες και πιό, φαινομενικά, καπάτσοι και δραστήριοι απέτυχαν παταγωδώς! Και όλοι μαζί, χωρίς μισόλογα, οράματα, ουτοπίες, αοριστολογία και συνθηματολογία να σηκώσουν τα μανίκια, όπως έκανε στο προεκλογικό βίντεο, και όλοι μαζί να σκύψουν πάνω στα ζέοντα προβλήματα του λαού και του τόπου και να δώσουν τις καλύτερες δυνατές, έστω και επώδυνες, λύσεις. Κι αν τα καταφέρει, δηλώνω ευθαρσώς ότι θα είμαι μαζί του. Παραβλέποντας τη μεγάλη του ελληνική αγραμματοσύνη με το ελαφρυντικό ότι είναι αμερικανοτραφής και αμερικανοσπουδασμένος. Αλλιώς «μηδέν εις το πηλήκιον» που λέει κι ο ίδιος!!
Αναρτήθηκε από ORPHEAS στις 20:17 0 σχόλια
Βεβαίως, «τω καιρώ εκείνο», δεν ήταν γνωστή επακριβώς η άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας. Απλώς, «αχνοφαινόταν»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου