«Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος».

“O tempora, o mores”

           Τεό Σαγκαπό - Εντίθ Πιάφ 

   Στα «χρόνια της χολέρας» -συγγνώμην... του κορωνοϊού ήθελα να πω- ο στριμωγμένος κόσμος αναζητεί διεξόδους. Και αφού το σώμα του είναι περιορισμένο εκτρέπεται σε πνευματικές ενασχολήσεις, αναζητήσεις, αναπολήσεις, ή κουτσομπολιά. Μνήμες γλυκές κι αγαπημένες, ή πληγές  επουλωμένες που ξανάρχονται στην επιφάνεια με το ανάλογο πρόσημο.                                                                                                 Η αμφιλεγόμενη και πολυσυζητημένη περίπτωση Μπεκατώρου έσπασε ένα μεγάλο κοινωνικό απόστημα, αποσφράγισε στόματα και άνοιξε τον σχετικόν ασκό του Αιόλου, τον οποίο προστάτευε η ομερτά της ντροπής.                                                                          Επειδή, πάντοτε, και παρά τα αντιθέτως παραδεδεγμένα, η πραγματικότητα ξεπερνά την φαντασία, τα όσα βγαίνουν στα φόρα απομυθοποιούν πρόσωπα και «εικόνες», (ιερά τέρατα και προφίλ), ξεσκεπάζουν όζοντες οχετούς, ενεργοποιούν λαθρόβιους, «κίτρινους» κονδυλοφόρους και... σηκώνουν την τρίχα των υπολοίπων.  Σε όλες ανεξαιρέτως τις γαργαλιστικές υποθέσεις, αρνητικοί πρωταγωνιστές και θύτες είναι άρρενες -διάσημοι και «ψευτοδιάσημοι»- σάτυροι με θύματα νεαρά «κοράσια» και, ενίοτε, νεαρά αγόρια και... «αγοράκια», όπως φαίνεται από τα αποκαλυπτόμενα αίσχη.

   Περιέργως, δεν ακούστηκε ποτέ κιχ γιά διάφορες -αρκετές- περιπτώσεις, όπου ώριμες -έως "σιτεμένες"- κυρίες, κοινώς "τεκνατζούδες" ξεμυαλίζονται μέ, ή ξεμυαλίζουν, νεαρούς, κατά κανόνα ψηλούς κι ευπαρουσίαστους. Άλλους ρέκτες "ώριμων" φρούτων, άλλους απλώς... "σαβουρογα....δες" και άλλους ζιγκολό ρεμάλια, τους οποίους ξεζουμίζουν. Προσωπικώς γνωρίζω τουλάχιστον τέσσερις ανάλογες, σύγχρονες περιπτώσεις και -ιστορικά- μπορώ να απαριθμήσω πληθώρα αντιστοίχων.    Οπότε, ο στίχος του Εθνικού μας ποιητού Διονυσίου Σολωμού αποδεικνύεται  σταθερή, διαχρονική και πανανθρώπινη αξία. Νομίζω πως ο Σολωμός εξύμνησε με ποίημα που τελειώνει με τον τίτλο της ανάρτησης κάποια ζουμπουρλίδικη μικρή αγγλιδούλα -και μάλιστα κόρη φίλου του- γύρω στα 50-51 του και εικάζω πως θα ήταν τότε ένας γεροξεκούτης που, όμως, το μάτι του... μπιρμπίλωνε, οπότε εξέφρασε -ρομαντικά κι εξιδανικευμένα- μιά... "προδιάθεση" που ο κ. Χαϊκάλης -παλαιάς κοπής κι αυτός- "εξετόξευε" τηλεφωνικώς προς το αντικείμενο του πόθου του, ενώ ο κ. Φιλιππίδης την απίθωνε ευγενικά σε νιπτήρα καμαρινιού! (Σημ. Ο Σολωμός απεβίωσε 59 ετών, αλλά γιά τα δεδομένα της εποχής λογιζόταν... μπαμπόγερος κάθε άντρας πάνω από τα 50!). Αυτά γιά τα αντρικά... καμώματα, όσο γιά τα γυναικεία, σταχυολογώ στα πρόχειρα ένα στίχο της Γαλάτειας Καζαντζάκη! "Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω"! Αυτός τα λέει όλα...