Κάθε φορά, οσάκις η κατάσταση που με περιβάλλει γίνεται ασφυκτική και αφόρητη, η μνήμη αυθόρμητα και ασυνείδητα πετά σε παλιά κι ευχάριστα βιώματα ως ανακουφιστικό και λυτρωτικό αντίβαρο.
Έτσι, με την ψυχή «βαριά φορτωμένη», όπως λέει και το παλιό τραγουδάκι του Αττίκ, από την μιζέρια και τις αθλιότητες της εθνοκτόνου συριζαρέικης κομπανίας που παίζει συνεχώς στο πολιτικό «μπαρμπούτι» χώρα, δημόσια υγεία και λαό -προκειμένου να μας ξανακυβερνήσει ο... Τσίπρας. Σε συνδυασμό και με την ψυχική αναστάτωση που δημιουργεί η λοιμική πανδημία του κορωνοϊού, αναζήτησα, όπως κάνω πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, διέξοδο φυγής και ανάσας στο ταξιδιωτικό παρελθόν μου, την ομορφιά του κόσμου και την ανακουφιστική αποστασιοποίηση από τις ασχήμιες του. Γεγονός που βιώνω, μαζί με ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
Λόγω μονομανίας στον «έρωτα» γιά την Παιδεία, αλλά και την πραγματική μόρφωση, οι απίθανες και θρασύτατες ψευτιές του λιπόσαρκου, καχεκτικού και μονίμως μισοκοιμισμένου... ελέφαντα του Σύριζα, ο οποίος από αιώνιος φοιτητής -δεν κατάφερε να περάσει από το πρώτο έτος της Νομικής στο δεύτερο- μέχρι που βαρέθηκε να μένει αιώνιος φοιτητής και διορίστηκε, επ’ ολίγον ευτυχώς, ως «γκαουλάιτερ της... Παιδείας», (προφανώς γιά να την εκδικηθεί και τιμωρήσει), με εξοργίζουν αφάνταστα. Π.χ. τα όσα ισχυρίζεται... τερατωδώς πως περιέχονται στο νομοσχέδιο σωτηρίας του κύρους της τριτοβάθμιας Παιδείας, που κατέθεσε η Κεραμέως. Μεταξύ άλλων τερατολογιών, ισχυρίστηκε πως προβλέπεται θεσμικά, δήθεν, η παρακολούθηση των τηλεφώνων και των email των φοιτητών!!! Διαστροφή της αλήθειας αλλά και βάναυση κακοποίηση του μέλλοντος αυτού του «έρμου» τόπου, ακρογωνιαίος λίθος του οποίου αποτελεί η φοιτητιώσα νεολαία του και η άρτια και απρόσκοπτη εκπαίδευση της. Με στόχο να παραμείνουν εσαεί τα ΑΕΙ στο τέλμα και την απαξία, ως άντρα κακοποιητικής ασυδοσίας, εκκολαπτήρια αναρχίας και τραμπουκισμού, αλλά και φυτώρια νεκραναστάσεως της εξαφανισμένης παγκοσμίως κομμουνιστικής ουτοπίας.
Βλέποντας, λοιπόν, αυτό το χάλι με την στείρα εμμονή της αντιπολιτεύσεως στην τάχα «προοδευτική» λειτουργία και διαχείριση του μπάχαλου, που αποκαλούνται... «Πανεπιστήμια», «πανεπιστημιακή κοινότητα» και διάφορα τέτοια μεγαλόστομα φούμαρα, την κουτοπόνηρη πρόταξη από τους πρυτάνετς των συνδικαλιστικών τους προνομίων, την διαιώνιση φοιτήσεως των εγκάθετων κομματόσκυλων και κομμουνιστών αγκιτατόρων, το επίπεδο των φοιτητικών διαδηλώσεων, με τις ποδοσφαιρικού επιπέδου γκαρίκλες και τα πανό στήριξης του αρχιδολοφόνου Κουφοντίνα, αυτόματα και ασυνείδητα... «έφυγα», ζητώντας προστασία στη μνήμη και καταφύγιο στη... μακρινή Παταγονία!
Προορισμός αυτής της... «φυγής» μία από τις σπουδαιότερες εμπειρίες των ταξιδιωτικών μου χρόνων. Η 14/ωρη περιπέτεια, κατά την οποία, με συνεχή εναλλαγή λεωφορείων και μικρών πλοίων, διέσχισα κατά πλάτος τις Άνδεις, στο ύψος της Παταγονίας. Από το χιλιάνικο Πουέρτο Μοντ μέχρι το αργεντίνικο Σαν Κάρλο ντε Μπαριλότσε, την οποία θα προσπαθήσω να περιγράψω, όσο μπορώ, όσο θυμάμαι και όσο γίνεται να αποτυπώσεις στο χαρτί την μοναδική και απέραντη γοητεία που κρύβεται διάχυτη στον τελευταίο -και σχετικά παρθένο από την αλόγιστη και βάναυση ανθρώπινη τουριστική κακοποίηση- νεώτερο γεωλογικό σχηματισμό της Γης, την οροσειρά των Άνδεων.
Ξεκινήσαμε πολύ πρωί από ξενοδοχείο του Πουέρτο Μοντ, μιά παραλιακή χιλιάνικη πόλη στον Ειρηνικό, και μετά από καμμιά 15/ριά χιλιόμετρα φτάσαμε στο Πουέρτο Βάρας, χτισμένο στις όχθες της επιβλητικής λίμνης Γιανκίχουε, της μεγαλύτερης λίμνης της Χιλής και προχωρήσαμε συνεχώς ανατολικά, κατά μήκος της λίμνης, ενώ στο βάθος αριστερά μας δέσποζε μεγαλόπρεπο το ηφαίστειο Οσόρνο.
Διασχίζοντας το Εθνικό Πάρκο Vicente Pérez Rosales συναντήσαμε πολύ όμορφους σμαραγδένιους καταρράκτες με πεντακάθαρα κρυστάλλινα νερά, πριν φτάσουμε στην παραλίμνια πόλη Petrohué, στην όχθη μιάς μεγάλης λίμνης, με το πομπώδες όνομα «Λίμνη των Αγίων Πάντων», (λίμνη Todos los Santos). Εκεί επιβιβαστήκαμε σε μικρό φέρι και πλέοντας κατά μήκος της λίμνης απολαύσαμε εντυπωσιακά τοπία που ανοίγονταν γύρω μας, παρθένα και αμόλυντα, με τις πανύψηλες κορυφές των Άνδεων να πλαισιώνουν την λίμνη και το ηφαίστειο Osorno να δεσπόζει στο βάθος. Σαν να την στεφανώνει και προστατεύει. Όλα γύρω είχαν μέγεθος τεράστιο, ακόμη κι η σιωπή. Με μόνους ακουγόμενους ήχους το ρυθμικό κροτάλισμα της μηχανής και τον δυνατό χτύπο της καρδιάς μας.
Αφού ταξιδέψαμε με το καραβάκι γιά περίπου δύο ώρες, αποβιβαστήκαμε στο μικρό λιμανάκι Peulla. Εκεί, με την όρεξη διάπλατη και τα πνευμόνια γεμάτα από δροσερό καθαρό αέρα χορτάσαμε την πείνα του στομαχιού με διάφορες νοστιμότατες ντόπιες πίτες -«ενπανάδας» λέγονται στα ισπανικά- και αυτή των ματιών με το καταπράσινο τοπίο, γεμάτο πανύψηλα υπεραιωνόβια δένδρα, (νομίζω ήσαν σημύδες), κάποια των οποίων λογίζονταν πάνω από οκτακοσίων και μέχρι χιλίων διακοσίων ετών, όπως έγραφαν σχετικές επιγραφές, τοποθετημένες στη ρίζα τους, το αγκάλιασμα των οποίων απαιτούσε 4-5 άτομα. Ενδεικτικά θυμάμαι ένα τοσοδούλικο δεντράκι στην άκρη του εστιατορίου, που η ξεναγός μας είπε πως ήταν φρεσκοφυτεμένο, σαράντα ετών... μόνο!
Με τις μπαταρίες μας επαναφορτισμένες, ξεκινήσαμε, οδικώς, ανάβαση και διασχίσαμε ένα πυκνό δάσος, η πυκνότης του οποίου δημιουργούσε τροπικές συνθήκες σε εύκρατες έως πολικές περιοχές. Ανεβοκατεβαίνοντας μέσα από πυκνά δάση περάσαμε τα σύνορα Χιλής-Αργεντινής από κάποιο χαμηλό, σχετικά, πέρασμα και διασχίζοντας, πλέον, αργεντίνικα βουνά φτάσαμε στη μικρή λίμνη Frias, σε υψόμετρο κοντά 1000 μ. από το επίπεδο της θάλασσας. Μετά, από πολύ μικρή διαδρομή με καταμαράν από το Πουέρτο Φρίας στο απέναντι Πουέρτο Αλέγκρε, η περιπέτεια θα συνεχιστεί με πούλμαν, σε ίδιας εξαιρετικής μεγαλοπρέπειας τοπίο, μέχρι το Πουέρτο Μπλεστ, δυτικό άκρο του μεγάλου Εθνικού Πάρκου της λίμνης Νάχουελ Χουάπι, (Nahuel Huapi). Στη λίμνη αυτή θα κάνουμε την τελευταία μας διαδρομή με πλοιάριο, κατευθυνόμενοι προς το Πουέρτο Πανουέλο, απ’ όπου το τελευταίο πούλμαν θα μας οδηγήσει -κατάκοπους αλλά πανευτυχείς γιά την εξαίσια πυκνή εμπειρία που μας πρόσφερε η περιπέτεια εκείνης της ημέρας- στο τέλος της συγκλονιστικής, ταξιδιωτικά, διαδρομής και στο κοσμοπολίτικο Σαν Κάρλος ντε Μπαριλότσε. Ένα πασίγνωστο ως «Ελβετία της Νοτ, Αμερικής» χιονισμένο κέντρο χειμερινών σπορ, που λειτουργεί όταν εδώ σκάμε, μαζί με τα τζιτζίκια, από την αυγουστιάτικη ζέστη.
Λίγο πριν την άφιξη του μικρού πλοίου στο Πουέρτο Πανουέλο, ένας τεράστιος λευκός σταυρός πάνω σε μια μικρή νησίδα, σηματοδοτεί τον τάφο του Φρανσίσκο Μορένο. Ενός ιδιόρρυθμου ταξιδευτή, ο οποίος έμεινε γνωστός ως ειδήμων-διαπραγματευτής, ισπανικά «Περίτο», αλλά το όνομά του έγινε αθάνατο όταν δόθηκε σ’ ένα θαύμα της φύσεως, τον Παγετώνα Περίτο Μορένο, καθώς οι πραγματικές και τεράστιες υπηρεσίες που πρόσφερε στην πατρίδα του, μάλλον ξεχάστηκαν από τις σύγχρονες γενιές
(Σημ. Γιά την σπουδαία προσωπικότητα του τύπου θα μιλήσουμε προσεχώς. Όταν ο συριζαρέικος εσμός κάνει την προσεχή «σπαζονευρική» κουτσικέλα του).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου