"Δουλειά δεν είχε ο διάολος και... αμπελοφιλοσοφούσε".
Την ματαιοδοξία την εξαργυρώνεις και την εισπράττεις στην ακμή σου, εν ζωή. Και την καρπώνεσαι αποκλειστικά ο ίδιος. Άρα εγκλείει υστεροβουλία και συμφεροντολογία με υλιστικές διεκδικήσεις και διαστάσεις. Και με απέραντο εγωισμό.
Η υστεροφημία παραμένει μέγεθος ανείσπρακτο όσο υπάρχεις, αλλά εγγράφεται στη "μερίδα" σου, σαν υποθήκη, γιά μετά θάνατον. Αποτελεί ευγενική ιδεαλιστική επιθυμία και στόχο που προδίδει, καθαρά πνευματικών διαστάσεων «ιδιοτέλεια», προτασσόμενη εγκοσμίων αδυναμιών και απολαύσεων.
Η ματαιοδοξία παρακολουθεί την ζωή και τελειώνει μ’ αυτήν, ενώ η υστεροφημία, παρακολούθημα του θανάτου, δεν τελειώνει ποτέ. Γι’ αυτό η πρώτη είναι φθαρτή και πρόσκαιρη -κάτι που δείχνει το πρώτο συνθετικό της- ενώ η υστεροφημία αποτελεί αξία πνευματική, μόνιμη, σταθερή και, γιά τους πολύ σπουδαίους, σχεδόν αθάνατη.
Η πρώτη φοράει ωραία ρούχα, ακριβά κοσμήματα, κυκλοφορεί ανέμελη με πολυτελή αυτοκίνητα και σπαταλά το χρήμα σε εφήμερες απολαύσεις. Τοποθετημένη σε περίτεχνα κουτιά και τυλιγμένη με πολύχρωμες κορδέλες, σε συσκευασία δώρου, καταλήγει -όταν το συνθετικό «μάταιο» επικρατήσει τελικά του «δόξα»- στην απαξία, την μοναξιά, τη λήθη. Σκουπίδι πεταμένο στον σχετικό κάδο.
Η δεύτερη -ταπεινή, λιτή, σεμνή και χαμηλόφωνη- θεμελιωμένη σε σταθερή βάση, λογική, απλή, ποτισμένη με αιώνιες αξίες, γνώση και ευγενικές επιδιώξεις, απλά παραμένει διά βίου με χαμηλό προφίλ και περιμένει να ξεπηδήσει αναγεννημένη μετά θάνατον- σαν τον μυθικό φοίνικα- απ’ τις στάχτες της, γιά να χωθεί στην αγκαλιά της Ιστορίας.
Δυστυχώς, κάποιοι άνθρωποι -οι περισσότεροι- κυνηγούν την πρώτη, εντυπωσιάζουν και εντυπωσιάζονται από τη λάμψη της και τριγυρίζοντας στα φώτα της, σαν τις πεταλουδίτσες της νύχτας, τελικά καίγονται από δαύτα, παρακμάζοντας απομονωμένοι, δυστυχείς και ξεχασμένοι.
Γιά τους λίγους, τους δημιουργικούς, θα «μιλήσουν» κάποτε οι πολλοί. Γι’ αυτό και νοιάζονται να μιλούν γι’ αυτούς με καλά λόγια. Κι αυτό τους αρκεί και τους γεμίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου