Αντώνης Καλογιάννης

"Κράτησα τη ζωή μου... ψιθυριστά". Αποχαιρετώντας έναν σεμνό "μεγάλο"...

   «Τους αντρειωμένους δεν τους κλαις όταν φεύγουν», λένε πολλοί. Μην τους πιστεύετε! Τους πράγματι μεγάλους τους κατευοδώνεις πάντοτε μ’ ένα δάκρυ, με μιά νοσταλγία στην ψυχή.... κι ένα "αχ΄ γιατί", που τους αξίζει, στα χείλη. Ένα μικρό πικρό «γιατί» που αγκαλιάζει ολόκληρη τη ματαιότητα της ζωής.

   Ο Καλογιάννης συνόδευσε με τα τραγούδια του την πορεία μου στη ζωή. Και όλους τους σταθμούς της. Από το «Είμαστε δυό, είμαστε τρεις» των πρώιμων ηρωικών νιάτων μου, την τρυφερή «Αννούλα του χιονιά» των ερωτικών ενθουσιασμών, μετά, το «Άσε με» των μεστών χρόνων, με τον ασυνείδητα παγιωμένο στην ψυχή μεγάλο έρωτα έως το «Και που λες Ευτυχία», που με τη συνειδητοποίηση της ματαιότητος των εγκοσμίων θα κλείσει τον κύκλο της ζωής μου.

   Παραμένοντας αθεράπευτα ρομαντικός, θα τον αποχαιρετίσω  -με το γεροντικό πείσμα που μου απέμεινε- μ’ ένα μελοποιημένο ποίημα του Σεφέρη, με το οποίο πιστεύω πως και ο ίδιος θα ήθελε να τον αποχαιρετίσουν. Και μάλιστα στην εκτέλεση του συνημμένου βίντεο.

    ΥΓ.  Με τη θύμηση μιάς μικρής συνομιλίας γνωριμίας, ένα βράδυ σ’ ένα κέντρο που τραγουδούσες, κάπου πίσω απ’ το «Κάραβελ», σε κατευοδώνω καλέ μου, ελπίζοντας σύντομα να ξανατραγουδήσουμε πάλι μαζί -στου "Παραδείσου τα μπουζούκια"- την «Αννούλα του χιονιά». Ενός χιονιά που, κατά τις προβλέψεις της ΕΜΥ, επέρχεται απειλητικός γιά να παγώσει περισσότερο της ήδη παγωμένες καρδιές μας.