Αναζητώντας το... «πλαίσιο»!

 Πονεμένες ιστορίες.

   Παρά το τραγικό του πράγματος, λόγω της μεγάλης ταλαιπωρίας που υφίστανται χιλιάδες συμπολίτες μας από τη τελευταία, πρωτοφανή θεομηνία  -προάγγελο κάθε αντίστοιχης επομένης, που μοιραία θα επακολουθήσει- δεν μπορώ να μην χαμογελάσω πικρά, καθώς θυμάμαι τα όσα έχω συναντήσει σε καριέρα και προσωπική ζωή, σε σχέση με τα δέντρα, ως αποφασιστικό παράγοντα ταλαιπωρίας.

   Δυό-τρεις, ευτυχώς μόνο, φορές έπεσα πάνω -όχι σε τοίχο-  σε δέντρο που χρειάστηκε να κοπεί γιά την απρόσκοπτη οικοδόμηση, αλλά... χαιρετίσματα. Στη δαιδαλώδη και πολύχρονη γραφειοκρατική διαδρομή, (πολεοδομίες, δασαρχεία, δήμοι, κ.λπ.), σε όλους τους αγώνες «οικοδομή vs δέντρο» σημειώθηκε... 2! (και ο αγώνας συνεχίστηκε με... άλλα μέσα και μετά την απομάκρυνσή μου εκ του... ταμείου, και ο νοών νοήτω).       Και το πιό τραγικό γιά μένα: Ο πεθερός μου, Χρήστος Κάρμας, είχε την ατυχία να αγοράσει, αρκετά προ του Β΄Π.Π., ένα γωνιακό κτήμα 7,5 στρεμμάτων στο τέρμα της οδού Θέμιδος  και Δελφών, στη θέση «Καστρίτσα», όρια μεταξύ Ν. Ερυθραίας και Εκάλης, κοντά στο τένις του Λουμπιέ, που μετέπειτα ονομάστηκε «Τρίγωνο του Διαβόλου», λόγω των συνεχών περιπετειών και διεκδικήσεων που αντιμετώπισε η περιοχή και θα εξηγήσω πιό κάτω.                                                                                      Οι τίτλοι του κτήματος ξεκινούν από κάποιον Αγά του Μενιδίου, ο οποίος κατείχε όλη την περιοχή και την πούλησε φεύγοντας από την Ελλάδα, στο τέλος της Τουρκοκρατίας. Δηλαδή ατράνταχτοι. Με διαδοχικές μεταβιβάσεις  ο Χ. Κ. αγόρασε τα 7,5 στρέμματα από κάποιον νεώτερο τσιφλικά ονόματι Καλπούζο, δικηγόρο.

   Και τώρα το κωμικοτραγικό. Ο Κάρμας, με τα δυό του κοριτσάκια μικρά, συνήθιζε να πηγαίνει τα Σαββατοκύριακα εκδρομή στην εξωτική, μακρινή και μαγική Εκάλη και να φυτεύει δεντράκια πεύκα, να τα περιποιείται και τα ποτίζει -τρομάρα τους- με τα κορίτσια του! Αποτέλεσμα τα πεύκα να θεριέψουν, να φουντώσουν κι η περιοχή να γίνει... «Μέλας Δρυμός». Και όταν ο Κάρμας μοίρασε το κτήμα με προικοσύμφωνο σε κόρες και γαμπρούς, άντε εσύ να ξεμπλέξεις με το Δασαρχείο Πεντέλης και τους πληρωμένους ρουφιάνους γνωστού μεγαλοεφοπλιστού, ο οποίος κατέχων ένα τεράστιο τμήμα της Εκάλης, φραγμένο με Τείχος, ισόμηκες του Σινικού, επεδίωκε -και δυστυχώς πέτυχε- να κρατήσει την περιοχή αραιοκατοικημένη και δασωμένη, εξασφαλίζοντας την ησυχία του, όπως αυτός την θεωρούσε, εμπλέκοντας  Δασαρχεία ως προς τον χαρακτήρα και Δημόσιο ως προς την κυριότητα. Μύλος!  Οι τύποι αυτοί -δύο τον αριθμό- εμφανίζονταν απειλητικά κάθε φορά που επιχειρούσα να κόψω έστω ένα ξερόκλαδο προκειμένου  να σουλουπώσω το κομμάτι μου.

   Τελευταία ευκαιρία, που δυστυχώς χάθηκε, ήταν επί Δικτατορίας , όταν  η αδελφή ενός φίλου μου ήταν ιδιαιτέρα ενός Υπουργού Γεωργίας και ο καημένος ο φίλος Λευτεράκης -χαθήκαμε από χρόνια- που γνώριζε το πρόβλημα μου έλεγε επί λέξει:  -«Έλα βρε... «άντρα παλαιάς κοπής» να σου δώσει η αδελφή μου μιά άδεια να βάλεις στο κτήμα μπουλντόζα να κάνει... οκτάρια» και να μην αφήσει κουκουνάρα για κουκουνάρα»! Όμως η κουνιάδα μου -πιστεύω να διαβάζει τώρα αυτά κλαίγοντας- ούσα πτυχιούχος της... Γεωπονικής, αντέδρασε σφόδρα, χάλασε τον κόσμο, με απείλησε με καταγγελίες και καταδίκασε αμφότερους στην απώλεια κάμποσων εκατομμυρίων. Τώρα, έχω χρόνια να περάσω απ’ εκεί, κάτι ερειπωμένες περιφράξεις και ένας σκουπιδότοπος, πρώην... γαμ...τρώνας παράνομων ζευγαριών, θυμίζει ό,τι προσπαθώ να ξεχάσω. Ακόμη κι από το Ε9 μου.

   Έτσι, ακούγοντας τον Πρωθυπουργό να αναζητεί... «πλαίσιο» γιά τον τρόπο αντιμετωπίσεως των δέντρων σε σχέση με το αστικό περιβάλλον και τα έντονα καιρικά φαινόμενα, του προτείνω το... εικονιζόμενο!