Ξεφυλλίζοντας παλιά τεφτέρια...

 Γιά να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμηθούν οι... λωτοφάγοι παλιοί.

   Ψάχνοντας γιά κάτι άλλο, έπεσα -κατά τύχη- πάνω σε κάποια παλιά συνέντευξη του κ. Στέλιου  Ράμφου, δοσμένη τον Οκτώβριο του 2016. Τον σπουδαίο διανοητή και φιλόσοφο τιμούσα πάντοτε γιά τον ήρεμο, σαφή και τεκμηριωμένο λόγο του, ακόμη κι όταν διαφωνούσα με τις απόψεις που κάποτε διετύπωνε, με διαφαινόμενο ρομαντισμό, στη βάση ενός θεωρητικού ουμανισμού στηριγμένου σε ορισμένες αρχές αρμονικής λειτουργίας της κοινωνίας, όπως εκείνος τις πίστευε, έβλεπε και προέβλεπε.                             Παρ' όλη την έμφυτη αποστροφή μου σε κάθε λογής περιαυτολογίες και κομπορρημοσύνες, δεν μπορώ παρά να νιώσω υπερηφάνεια γιατί -εγώ ο ολίγος- έφτασα πολύ νωρίτερα στο ίδιο καταστάλαγμα που έφτασαν πολλοί, απείρως σημαντικότεροι και αξιολογότεροι εμού πνευματικοί άνθρωποι. Όπως ο Θεοδωράκης, ο Γλέζος, ο Ράμφος και άλλοι, όταν διαπίστωσαν τον ουτοπικό χαρακτήρα των θεωριών τις οποίες ενστερνίστηκαν νέοι, τις υπεστήριξαν με θέρμη και αναθεώρησαν με παρρησία στην ωριμότητά τους, όταν -με θλίψη- τις είδαν να διαψεύδονται και να σωριάζονται, συντρίμμια και με πάταγο. 

     Συνέντευξη στον Ανδρέα Ζαμπούκα

   Ερώτηση: Κύριε Ράμφο, λέτε κάπου στο νέο σας βιβλίο: «Το τέλος έχει να κάνει με το πνεύμα των γεγονότων και όχι με την ύλη τους». Αντιλαμβάνομαι ότι γιά σας το ιστορικό τέλος της αριστερής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε με την «αποκάλυψή» της, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας.

   Απάντηση: Η υπόθεση της Αριστεράς έχει τελειώσει από καιρό. Από δεκαετίες θα έλεγα. Απλά, κάποιοι θέλουν να συντηρούν το φάντασμα γιά τους δικούς τους λόγους. Το ότι τώρα τελευταία ο πολύς κόσμος έχει συνειδητοποιήσει πως το παραμύθι γίνεται «διδακτικό» είναι μιά άλλη υπόθεση που έχει να κάνει με την ψυχολογία των πολλών, που πάντα επιθυμούν μιά διαφορετική αφήγηση από αυτή που προσφέρει η πραγματικότητα. Πρέπει πρώτα να σε πονέσει γιά να καταλάβεις τί σημαίνουν τα παραμύθια. Η Αριστερά ιστορικά έχει ξοφλήσει προ πολλού, αλλά γιά τη συνείδηση του κόσμου αποτελεί ακόμα ένα φαντασιακό παρηγορητικό μόρφωμα που θα ήθελε να του λύσει προβλήματα ως διά μαγείας. Η δύναμη της αριστερής ιδεολογίας είναι ότι συμπλέει με τις αδυναμίες του ανθρώπου και προσφέρει την παραμυθία της συμπόνοιας κι αυτό αρέσει ως «αναλγητικό» σε πολλούς. Δεν είναι, όμως, έτσι γιατί η χρονική προοπτική της είναι μικρή και στο τέλος η διάψευση προκαλεί περισσότερο πόνο από την προηγούμενη κατάσταση....