Εύθυμοι αριστεροί και κουλτουριαρέικοι λυρισμοί!

 Ζητείται νέος... Δουμάς, γιά τον νέο, αριστερό... Ντ' Αρτανιάν!

   Σήμερα είπα να ξεφύγω από τις  συνήθεις, πρώτης επικαιρότητος, αριστερές γελοιότητες των πρωτοκλασσάτων αστείων συριζαρέων και ν’ ασχοληθώ με το... πιό κάτω «ράφι». Έτσι επέλεξα την καρικατούρα του... νεοΝτ’ Αρτανιάν, που θέλοντας να μας δείξει πόσο καραγκιόζης και πνευματική νούλα είναι, επέλεξε να μας δείξει την βλακεία και ασημαντότητά του διά της οδού της κουλτούρας και της, συλλήβδην, ύβρεως των δεξιών. Εκμεταλλευόμενος τη θέση του σε περιθωριακό κομμουνιστικό ραδιοφωνικό κανάλι, έβγαλε τον πλούσιο σε περιττώματα εσωτερικό του κόσμο, αποκαλώντας -μεταξύ άλλων χολερικών εκφράσεων- το μεγαλύτερο και υγιές τμήμα του ελληνικού λαού.... ως «κωλοδεξιούς της ΕΡΕ». Οπότε κι εγώ, ως -κατ’ αυτόν- «κωλοδεξιός της ΕΡΕ», θεωρώ πως οφείλω να του απαντήσω δεόντως και μάλιστα με φρασεολογία σαν τη δική του, κάτι που απορρέει από τον νόμο των "μωρομανάδων με την μαντήλα", τον οποίον ο ίδιος ευλαβείται, κοπτόμενος σφόδρα και γιά τους/τις πιστούς του.

   Προφανώς, έχοντας ακούσει -κάπου, κάποτε- (ή του σφύριξαν τώρα στ' αυτί), γιά κάποιον... κωλοΠαπαδιαμάντη, (καθότι, ως ακραιφνής αριστεράντζα, αποκλείεται να διαβάζει... «κωλοδεξιά» καθαρευουσιάνικα κείμενα), επέλεξε να αυτοξεφτιλιστεί μέσω ενός διηγήματος του προσφιλούς μας «Κοσμοκαλόγερου». Και σαν τον παπαγάλο του ανεκδότου, που έμαθε το... «καλημέρα», καταπιάστηκε να μολύνει τον «Έρωτα στα χιόνια», ένα διήγημα του μεγάλου συνονόματου.

   Βλέπεις, διαχρονικά, όπως γράφει και ο έξοχος Σκιαθίτης, «... ο έρωντας δεν είναι γέρωντας» και στο διήγημά του αυτό διεκτραγωδεί το τραγικό τέλος ενός παντέρημου απόμαχου γεροναυτικού -με το παρατσούκλι: «μπαρμπαΓιαννιός ο Έρωντας»- του οποίου ο απελπισμένος  γεροντοέρωτας γιά την κυρά Πολυλογού, μιά γειτόννισά του, τον έβαλε να της κάνει νυχτερινές καντάδες, τύφλα στο μεθύσι. -«Γειτόνισσα πολυλογού, μακρύ-στενό σοκάκι»!                                                                                                      Ώσπου μιά χειμωνιάτικη νύχτα που χιόνιζε ασταμάτητα, ο γέρος παραπάτησε μπροστά στο παραθύρι της και καθώς έπεσε, τον πήρε ο λήθαργος και πάνω του... «εσωρεύθη χιών δύο πιθαμάς», η οποία και, στο τέλος, του έγινε... «σινδών, σάβανον»! Ακριβώς όπως ο αισθαντικός και ευαίσθητος «κωλοαριστερός» ποιητής του «πρωκτού» Ξυδάκης, (ο του «αιδοίου» είναι ο ομοϊδεάτης του Κουράκης, αμφότεροι στα αζήτητα τώρα της πολιτικής), βαθύτατα μελοδραματικός και φωνή «πλέρια» συγκίνησης δακρυρροούσε, θρηνούσε γιά τις μωρομάνες λαθρομετανάστριες  του Καρά Τεπέ της Μυτιλήνης, τις οποίες θα εκάλυπτε, λέει, σαν τον μπαρμπαΓιαννιό, αντίστοιχη...«σινδών εκ χιόνος»!

   Πλην όμως, η πραγματικότητα του έκοψε το αυγολέμονο και  ούτε νιφάδα δεν έπεσε καθ’ άπασαν τη Μυτιλήνη! Οπότε και οι λαθρομετανάστες έχασαν την κουβέρτα τους και ο γελοίος «Ντ’ Αρτανιάν» τα, όποια, κατάλοιπα της υποτιθέμενης σοβαρότητός του!

  Αχ΄, κακούργα... «Μήδεια», που μας έκανες το δράμα... ευθυμογράφημα!