"Come here... madame Merkel"! We love you!

 ... και μιά ρηξικέλευθη άποψη!

-Την βλέπεις εκεί την ελπίδα... έρχεται! -Ναι, μαζί με τις...κατοχικές  αποζημιώσεις!

  Επ’ ευκαιρία της επισκέψεως την Γερμανίδος κυριούλας -στ’ αλήθεια αυτή η μανταμίτσα, ανέκαθεν μου ήταν συμπαθής, όμως τώρα και γιά λόγους που εξηγώ πιό κάτω, την λάτρεψα. Η δυναμική... «μαντάμ» Μέρκελ, κι ας μην της φαίνεται, απετέλεσε τον καταλύτη γιά την κραυγαλέα και αμάχητη αποκάλυψη της φαυλότητος -άλλη μιά φορά και πολύ... «ηχηρή»- του αρχιαπατεώνα -πάντα με την... καλή έννοια- και αρχιλαϊκιστή πρωθυπουργού μας. Εννοείται πως κάτι τέτοιο δεν χρειαζόταν γιά τους νουνεχείς πολίτες της απ’ εδώ πλευράς, είναι όμως απαραίτητο γιά τους αμφιταλαντευόμενους ακόμη και χαζοχαρούμενους αιθεροβάμονες και ονειροβατούντες. Γιά τους πάσης φύσεως «βολεμένους, σανοτραφείς χαχόλους, παλαιολιθικούς αγκυλωμένους και τους λοιπούς περιθωριακούς και μπαχαλάκηδες, δεν χρειάζεται. Αυτοί έχουν τον χαβά τους.

   Ο λόγος γιά τον οποίον οφείλουμε άπαντες  -με την σειρά μας- ευγνωμοσύνη στην... «μαντάμ, που ήρθε να επιθεωρήσει τα του... "οίκου" της, (της "ανοχής", εννοείται, είναι πως -με τις διάφορες συζητήσεις, φλυαρίες, μπουρδολογίες και ακριτομυθίες, που συνηθίζει ο λεβέντης μας- απεκάλυψε πως, (αποδίδω με δικά μου λόγια), «άλλα τα όσα λέμε όταν είμαστε αντιπολίτευση και άλλα αυτά που κάνουμε όταν γίνουμε κυβέρνηση»! Πιό πατεντάτη ομολογία εξαπάτησης ενός λαού ολόκληρου, δεν γίνεται! Σαν τον κουραδόμαγκα τον Πολάκη που κορδακίστηκε πως... έκλεβε το κράτος, τούτος εδώ, ομολόγησε πως προεκλογικά μας... φουμάριζε! (Σημ. Εκείνο το... «θα σκόσουμε κεφάλι» που "τακίμιαζε" με τον βλάχο συνομιλητή, ήταν όλα τα λεφτά... τότε!). Πάντως, προσωπικά ομολογώ πως -επί τέλους- άκουσα και μιάν αλήθεια από το στόμα του, έστω κι αν αυτή του ξέφυγε!

   Μετά την πρώτη μου έκπληξη από τον θρασύτατα ομολογούμενο αμοραλισμό -πασίγνωστο στους «παροικούντας την Ιερουσαλήμ»- μιά λάμπα μου άναψε και κάποιες σκέψεις... "διέσχισαν" το μυαλό μου.

   Κατ’ αρχήν -πρώτη σκέψη- μας «δούλευε» κανονικά, λέγοντας όσα λαϊκίστικα άρεσαν στο πόπολο, (κατ΄εφαρμογήν του: Λαϊκισμός εστί το να «ακούγεσαι» ευχάριστα όταν δεν μπορείς να είσαι, πραγματικά, χρήσιμος), εις γνώσιν του πως, εκλεγόμενος, θα πράξει τα αντίθετα. Δηλαδή, αρχιαπατεώνας με περικεφαλαία. Όμως -δεύτερη σκέψη- αυτή η συμπεριφορά μας δίνει την ευκαιρία, με την ψήφο μας, να τον κρατούμε μόνιμα στην αντιπολίτευση ώστε να ακούμε ωραία, ελπιδοφόρα και ενθουσιαστικά παραμυθάκια, γιά όσα αυτός... ΘΑ κάνει, όταν έλθει -πάλι- στην εξουσία. (Θα "σχίσει" και θα... "ράψει"). Και γιά να μην την ξαναπατήσουμε και απογοητευτούμε πάλι -όσοι, τέλος πάντων απέμειναν αφελείς. Όχι τίποτε άλλο, αλλά γιά υπάρχει πάντα ζωντανή και ζεστή η... ελπίδα. Να λειτουργήσουμε την κάλπη σαν το κουτί της Πανδώρας! Γιατί να ζούμε απογοητεύσεις, σσαχλαμάρες, αρλούμπες, αλλά και αντιαισθητικά θεάματα στα κυβερνητικά έδρανα. (Π.χ. Σουρουκλεμέ, ξέρετε ποιά εννοώ, Ζόμπυ, Ηλεκτρόπληκτη «πινέζα», Ακατασχέτως φλυαρούσα και διάφορα άλλα... γκρέμλιν, που ξεφύτρωσαν από τις κατακόμβες και τα έγκατα και υποδύονται τους... ταγούς), τα οποία προσβάλλουν την αισθητική μας.

   Τελικά, είναι ωραίο και γοητευτικό να ζεις με αυταπάτες, όνειρα και ουτοπίες. Μην το χαλάτε, λοιπόν, ψηφίζοντας Τσίπρα. Αμαρτία είναι. Αφήστε τον να ωραιολογεί, να "κοκορεύεται, να "σκίζει" χασέδες και μνημόνια και να σκιαμαχεί με τους δυνατούς από τα έδρα της αντιπολίτευσης. «Το τερπνόν μετά του ωφελίμου».