"Είς οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάρτης"
Ξεπερνώντας κάθε αίσθημα αηδίας, που γεννιέται αυθόρμητα σε κάθε απλό πολίτη, από όσα εμετικά "παζαρλίκια" και επικίνδυνα τερτίπια βλέπει έκπληκτος να συμβαίνουν, εστιάζω στα παιχνίδια που, αδιάντροπα, παίζονται στην πλάτη μιάς χώρας κι ενός λαού, από σπιθαμιαίου αναστήματος ανθρωπάκια -αγράμματα, αστοιχείωτα, αδίστακτα και ιδιοτελή- και προσπαθώ να ανακαλέσω στη μνήμη όλα όσα ο αμοραλιστής νεανίας αρχηγός τους βροντοφώναζε προεκλογικά, παρασύροντας αφελείς, "αγανακτισμένους", ιδεολόγους, ουτοπιστές, αργοπορημένους ρεβανσιστές, αγκυλωμένους παλαιοκομμουνιστές, ανερμάτιστους πολιτικούς "περιπατητές" και ανεύθυνους σανοφάγους οπαδούς, να τον εμπιστευθούν γιά να..., να..., να...!
Το μόνο που πέτυχε όλος αυτός ο απίθανος και ετερόκλητος θίασος -μνημονιακότερος των μνημονιακών- των πάσης φύσεως βρομύλων, κακομούτσουνων, κακοντυμένων και αμοραλιστών τύπων είναι να κάνει τη χώρα μαντάρα και τον λαό της μαλλιά-κουβάρια. Αποπροσανατολισμένο, φανατισμένο και βαθειά διχασμένο με αναβιωμένα παλιά μίση και πάθη βγαλμένα από τα αραχνιασμένα χρονοντούλαπα της Ιστορίας. Τώρα δίνει τα ρέστα του σε μιά ύστατη προσπάθεια διατήρησης στην εξουσία μιάς δράκας ανίκανων, εξουσιολάγνων και ολοστρόγγυλων μηδενικών, επιλεγμένων από το κάτω... "καφάσι" και το... "τελευταίο θρανίο", που θέλει να το "παίξει"... πρώτο!
Έτσι, βλέποντας το άστρο τους να δύει, προσπαθούν, με καταφυγή στην μαγεία της αριθμητικής, την αλχημεία των διατάξεων του Συντάγματος και ένα σωρό σοφιστικές λεκτικές φιοριτούρες, να μείνουν καρφωμένοι στην "καρέκλα". Έστω γιά λίγο, έστω και σαν κυβέρνηση... ανοχής -πολύ φυσικό, καθ' ότι κατάντησαν την Ελλάδα έναν μεγάλο οίκο... ανοχής- θεωρούν πως μπορεί να επιβιώσουν πολιτικά, μαζεύοντας στη συριζαρέικη στάνη τα ρετάλια της πολιτικής και τα συντρίμμια της διαλύσεως των μικρών κομμάτων.
Πέραν των όποιων άλλων χαρακτηριστικών και επιπτώσεων, αυτό το αλαλούμ αποδεικνύει την παταγώδη αποτυχία της πολιτικής απόψεως περί απλής αναλογικής και τον εξευτελισμό των κομματιδίων, τα λιγοστά μέλη των οποίων, στην πρώτη αναποδιά σπεύδουν -σαν τρομαγμένα ποντικάκια- να εγκαταλείψουν το σαπιοκαραβάκι τους, κατακερματίζοντας τό ήδη ρημαγμένο μαγαζάκι που τους στέγαζε και αναζητώντας σωτηρία και επιβίωση σε παραπλέοντα... υπερωκεάνεια. Και καταλήγουν στην γελοιότητα του... "είπα, ξείπα, ξαναείπα. ξαναξείπα"... και πάει λέγοντας!
Ο οξυδερκής, καυστικός και πάντα εύστοχος Αρκάς, με το γνωστό βιτριολικό του χιούμορ, καταδεικνύει το ποιόν των... "ταγών" μας και την επιπολαιότητα όσων τους επέλεξαν. Γλυκαμένοι από την τετραετή εξουσία και -όπως αποδεικνύεται από το μηδενικό που παρήγαν, ψηφίζοντας αγεληδόν ό,τι τους σερβίριζαν οι Παππάδες και Καρανίκες- την αργόσχολη μισθοδοσία, δεν διστάζουν να στήσουν, ακόμη, και... πωπό, προκειμένου αυτός να μείνει κολλημένος στην "καρέκλα" τους.
Το μόνο που πέτυχε όλος αυτός ο απίθανος και ετερόκλητος θίασος -μνημονιακότερος των μνημονιακών- των πάσης φύσεως βρομύλων, κακομούτσουνων, κακοντυμένων και αμοραλιστών τύπων είναι να κάνει τη χώρα μαντάρα και τον λαό της μαλλιά-κουβάρια. Αποπροσανατολισμένο, φανατισμένο και βαθειά διχασμένο με αναβιωμένα παλιά μίση και πάθη βγαλμένα από τα αραχνιασμένα χρονοντούλαπα της Ιστορίας. Τώρα δίνει τα ρέστα του σε μιά ύστατη προσπάθεια διατήρησης στην εξουσία μιάς δράκας ανίκανων, εξουσιολάγνων και ολοστρόγγυλων μηδενικών, επιλεγμένων από το κάτω... "καφάσι" και το... "τελευταίο θρανίο", που θέλει να το "παίξει"... πρώτο!
Έτσι, βλέποντας το άστρο τους να δύει, προσπαθούν, με καταφυγή στην μαγεία της αριθμητικής, την αλχημεία των διατάξεων του Συντάγματος και ένα σωρό σοφιστικές λεκτικές φιοριτούρες, να μείνουν καρφωμένοι στην "καρέκλα". Έστω γιά λίγο, έστω και σαν κυβέρνηση... ανοχής -πολύ φυσικό, καθ' ότι κατάντησαν την Ελλάδα έναν μεγάλο οίκο... ανοχής- θεωρούν πως μπορεί να επιβιώσουν πολιτικά, μαζεύοντας στη συριζαρέικη στάνη τα ρετάλια της πολιτικής και τα συντρίμμια της διαλύσεως των μικρών κομμάτων.
Πέραν των όποιων άλλων χαρακτηριστικών και επιπτώσεων, αυτό το αλαλούμ αποδεικνύει την παταγώδη αποτυχία της πολιτικής απόψεως περί απλής αναλογικής και τον εξευτελισμό των κομματιδίων, τα λιγοστά μέλη των οποίων, στην πρώτη αναποδιά σπεύδουν -σαν τρομαγμένα ποντικάκια- να εγκαταλείψουν το σαπιοκαραβάκι τους, κατακερματίζοντας τό ήδη ρημαγμένο μαγαζάκι που τους στέγαζε και αναζητώντας σωτηρία και επιβίωση σε παραπλέοντα... υπερωκεάνεια. Και καταλήγουν στην γελοιότητα του... "είπα, ξείπα, ξαναείπα. ξαναξείπα"... και πάει λέγοντας!
Ο οξυδερκής, καυστικός και πάντα εύστοχος Αρκάς, με το γνωστό βιτριολικό του χιούμορ, καταδεικνύει το ποιόν των... "ταγών" μας και την επιπολαιότητα όσων τους επέλεξαν. Γλυκαμένοι από την τετραετή εξουσία και -όπως αποδεικνύεται από το μηδενικό που παρήγαν, ψηφίζοντας αγεληδόν ό,τι τους σερβίριζαν οι Παππάδες και Καρανίκες- την αργόσχολη μισθοδοσία, δεν διστάζουν να στήσουν, ακόμη, και... πωπό, προκειμένου αυτός να μείνει κολλημένος στην "καρέκλα" τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου