Σαν σήμερα, ακριβώς μισόν αιώνα πριν, η Άλκηστις Κάρμα, του Χρήστου και
της Βιργινίας, μου έκανε την υψίστη τιμή να αποχωριστεί από τους γονείς
της, αποστερούμενη συνάμα και την σιγουριά της πατρικής στέγης, γιά να
με συντροφεύσει στο δύσκολο κι επίπονο ανηφόρι της ζωής.
Σήμερα, καθώς βιάστηκε να "προηγηθεί", θα με περιμένει σε μιά γωνιά του Ουρανού -μαζί με το προηγηθέν συγγενολόι και το αγαπημένο μας τετράποδο "κοπριταριάτο"- προετοιμάζοντάς μου ανάλογη, και θορυβώδη, υποδοχή.
Είμαι σίγουρος πως δεν ξέχασε την επέτειο -που γιά πρώτη φορά την "γιορτάζουμε" χωριστά- καθώς πάντα, και στα πάντα, υπήρξε συνεπής.
Σήμερα, καθώς βιάστηκε να "προηγηθεί", θα με περιμένει σε μιά γωνιά του Ουρανού -μαζί με το προηγηθέν συγγενολόι και το αγαπημένο μας τετράποδο "κοπριταριάτο"- προετοιμάζοντάς μου ανάλογη, και θορυβώδη, υποδοχή.
Είμαι σίγουρος πως δεν ξέχασε την επέτειο -που γιά πρώτη φορά την "γιορτάζουμε" χωριστά- καθώς πάντα, και στα πάντα, υπήρξε συνεπής.
Άφωνος από την ανάρτηση!Κι από ... κι από...κι από...του κειμένου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν λέω άλλα λόγια(για άφωνος και πολλά είπα)