Η ώρα των γενναίων αποφάσεων.

ΥΣΤΑΤΟ ΧΑΙΡΕ 

   Με λίγα ευρώ στη τσέπη, οι ημέρες μέχρι να βγει ο μήνας μοιάζουν με ξυπόλητο σκαρφάλωμα στο Έβερεστ. Με βαριά πνευματική κόπωση και τη χαρακτηριστική σωματική ανημποριά να επέρχεται δρομαίως και δριμέως, λόγω πρακτικά ανίατων και απαξιωτικών -γιά τον αυτοσεβασμό και την αυτοεκτίμηση- προβλημάτων υγείας, η απόσταση που σε χωρίζει από την βαριά κατάθλιψη ολοένα και μικραίνει. Η γενική κατάσταση σε απογοητεύει και σε σπρώχνει ταχύτερα. Σκέφτεσαι: βαρέθηκα, νοιώθεις: κουράστηκα, λες: σιχάθηκα. Έτσι, από ένα μαρτύριο δίχως τέλος, προτιμάς ένα τέλος στο μαρτύριο.

   Η ματαιότητα πνίγει κάθε αισιοδοξία και η απελπισία κλείνει κάθε χαραμάδα ανάσας. Από παντού στο χώρο ξεπροβάλλουν φρικιαστικά φαντάσματα που μ' απειλούν και με τρομάζουν.
    Επιθυμώ να σταματήσω την κατρακύλα προς τη φθορά του χρόνου. Προς την αλλοίωση, τη σήψη, την ευτέλεια. Θέλω να φύγω ακμαίος, δυνατός και ακέραιος. Όσο γίνεται και με ό,τι μου απέμεινε από την παλιά μου ακμή. Με πλήρεις πνευματικές δυνάμεις και ανεκτές σωματικές. Με φοβίζει η ανημποριά, με τρομάζει η κατάρρευση. Κι αυτό, έστω και σαν ιδέα, ξεπερνά τις αντοχές μου. Γι' αυτό αρνούμαι να πιώ το πικρό ποτήρι ως τον πάτο.

   Όταν δεν σε χωρά πλέον ο τόπος εδώ, τότε «φεύγεις» γι’ αλλού. Όταν "δεν έχει πλοίο γιά σε", σ' αυτήν εδώ την "πόλι", τότε σαλπάρεις γιά άλλες πολιτείες. Πιό γελαστές, πιό όμορφες, πιό όλβιες. Το να φεύγεις όρθιος, ήρεμος, με το κεφάλι ψηλά και το χαμόγελο στα χείλη, θέλει γενναιότητα, θάρρος κι αποφασιστικότητα. Στο μεγάλο θέατρο της ζωής οι καλοί πρωταγωνιστές ξέρουν πότε πρέπει ν’ αποσυρθούν από τη σκηνή. Δεν περιμένουν να τους ξεράσει το σανίδι, ούτε αντέχουν το αποδοκιμαστικό γιουχάισμα της γαλαρίας.

   Οι διαφορετικοί άνθρωποι ζουν αλλιώτικες ζωές και διαλέγουν διαφορετικά την "έξοδό" τους. Όπως οι ίδιοι την επιθυμούν και την ώρα που κρίνουν πως τους πρέπει. Και φεύγουν, τραβώντας γιά τ’ όνειρό τους. Αποφασιστικά, περήφανα, ήρεμα, λεβέντικα και με αξιοπρέπεια. Αφού ρούφηξαν την ομορφιά της ζωής, αφήνουν πίσω τους την ασχήμια της, "Χορεύοντας μέχρι τα πέρατα της αγάπης". Λυτρωμένοι κι ελεύθεροι, επί τέλους.  Με το χλωμό φως της σελήνης να τους συνοδεύει και να κάνει  πιό εύκολο τον ανηφορικό, ανεπίστροφο δρόμο τους.
   Και συ που κάποτε μ' αγάπησες, τώρα... "Μη με προδώσεις". Να μην ξεχνάς ποτέ πως στο μικρό, απόκρυφο, άστρο της ψυχής μου, υπάρχει ένα όμορφο δάσος. Μ' ένα ψηλό δέντρο στη μέση και μιά ζεστή φωλιά στα πλούσια φυλλώματα. Εκεί θα σε περιμένω. Ξέρω πως δεν θ' αργήσεις...
   Μιά τελευταία μου σκέψη αγκαλιάζει τρυφερά και μελαγχολικά όλα τα πιστά κι αγαπημένα μου ζωάκια, που αφήνω πίσω έρημα κι απροστάτευτα. Προσβλέποντας στην μεγαλοψυχία και τη στοργή της κοινωνίας των φιλόζωων ανθρώπων και το έλεος του Δημιουργού μας.

                

                                     Ε Ξ Ο Δ Ο Σ 

- Κυνηγούσε ταξιδεύοντας, να κατακτήσει την Ουτοπία. 
  Μίλι το μίλι, μέρα τη μέρα, σταθμό το σταθμό, προσπαθούσε

  να σμικρύνει την απόσταση που τον χώριζε απ' τ' όνειρό του. 

- Στο τελευταίο ταξίδι, τ' ανεπίστροφο, τα κατάφερε! 

  Ίσιωσε το τιμόνι, κράτησε την πορεία, έγνεψε στη Ζωή 

  και διάβηκε τα Σκοτεινά Τείχη, κουρνιάζοντας στην αγκαλιά της.      

     - Έφυγε. Όταν και όπως εκείνος ήθελε! Σταθερά, με καθαρή ματιά, 
        ήσυχη συνείδηση και με χαμόγελο στα χείλη. 

    

Χορεύοντας μέχρι τα πέρατα της αγάπης

Μη με προδώσεις.

  Υ.Γ. Θα εκλιπαρούσα την Εκκλησία της Ελλάδος να δείξει το μέγα έλεός της επιτρέποντας το κλείσιμο του κύκλου μου με την ίδια αξιοπρέπεια που έκλεισα τη ζωή μου. Λιτά, απέριττα, αθόρυβα και χριστιανικά. Τα υπόλοιπα, πιστεύω, πως θα τα... "βρω" απ' ευθείας, με Τον Πλάστη μου. Αυτός, ως Παντογνώστης, θα με καταλάβει και ως Ελεήμων, θα με συγχωρέσει που Τον υποκατέστησα.

Πάλι και χθες....

   Το πρωί ξύπνησα με το ένα μάτι πρησμένο και κλειστό και τα μούτρα μου, γενικώς,  να θυμίζουν τον Μωχάμεντ Άλι, μετά τον αγώνα που έχασε από τον Τζο Φραίηζερ!
   Πού κέφι και διάθεση γιά σκέψη και αναρτήσεις. Ιατρική διάγνωση: Έρπης ζωστήρ! 
   Τώρα τα πιάσαμε τα λεφτά μας, σκέφτηκα, και οι μηχανισμοί αποθεραπείας πήραν μπρος.
  
 Στα πρόχειρα, ένα ξετύλιγμα ζωής τυχαίου ανθρώπου, που θα μπορούσε να είμαι κι εγώ.

             «ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΑΡΑΒΙ………»       

-          Σπέρνει νιφάδες κάτασπρες, ο γκρίζος ουρανός,

      σαν εκκρεμές ξεκούρντιστο παλινδρομεί η καρέκλα,

      παλιά, βιεννέζα, ψάθινη κι ο γέρος καθιστός

      αναπολεί και μπλέκεται στης θύμησης τα πέπλα.

-          Στο παραθύρι του σιμά, κοιτάζοντας τη φύση,

      η σκέψη φεύγει ελεύθερη και τρέχει και πετά

      σ’ όλα όσα έζησ’ έντονα κι όσα ήθελε να ζήσει.

      ταξίδια, πάθη, έρωτες στα χρόνια τα μεστά.

   -    Τις εμπειρίες που, κανείς, άνθρωπος μετρημένος

         δεν μπόρεσε να φανταστεί ότι μπορεί να νοιώσει,

         με το κρασί των δυνατών, μονίμως, μεθυσμένος

         τ’ άκρα της γης, τις εσχατιές, κατάφερε να ενώσει.

-          Πλάνεψε και πλανεύτηκε απ’ τη μικρή γοργόνα

       στην άκρη κάποιου λιμανιού, τί ματαιοδοξία!

       κι άφησε μια ζεστή φωλιά, την πετροχελιδόνα.

       Μι’ αγάπη σκόρπισε, βορά, στη λήθη κι απαξία.

-          Στο χωνευτήρι της ζωής, αλέθοντας τα χρόνια

      της ουτοπίας εραστής, εξ απαλών ονύχων,

      μήτε που το κατάλαβε πως φτάσανε τα χιόνια

      κι η νιότη πως ξεθώριασε, καμπάνα δίχως ήχον.

-          Στις θάλασσες του Αdaman, σαν μπλε μαργαριτάρι,

      το Phuket το μαγευτικό, ξένοιαστο κολυμπάει,

      στην πορφυρένια δύση του μια ζόγκα όλο χάρη,

      αγέρωχη,  στην πυρκαγιά του ορίζοντα γλιστράει.

  -     Στο ανακάτεμα του νου, ανέβαινε στο Bromo,

        ένα ροδόστικτο πρωί, καβάλα σ’ ένα πόνυ,

        τοπίο σεληνιακό, θειάφι στρωμένο δρόμο

        με τ’ άλογο στο ηφαίστειο, αργά να σκαρφαλώνει.

-          Μπαλκόνια ξύλινα, μπαρόκ, στα κτίρια της  Lima

      και αγκαλιές διακριτικές στου « Έρωτα το Πάρκο»

      το «πέταγμα του Κόνδορα», το βλέμμα, η παντομίμα,

      κεραμικά ερωτικά, απ’ το Μουσείο του Larco.

  -    Τρέχει το πούλμαν, βιαστικό, στις γέφυρες του Τάγου

        στ’ αυτιά ηχούν, δραματικά, οι νότες απ’ τα  fados

        κι όπως το δάκρυ αργοκυλά, σαν με ραβδί ενός μάγου

        στο καρναβάλι χάνεται, το ξέφρενο στο Santos.

-          Μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί από το Porto,

      σ’ ένα υπόγειο καπηλειό, μια νύχτα στην Alfama

      με της Αμάλια τη φωνή, σπαραχτικά στο άλτο

      ζωή και θάνατος, θολά, φλερτάριζαν αντάμα.              

-           

-          Πότε χαμένος, σκυθρωπός, στα ορυχεία του Potosi

      της «πάτσα μάμα» χάζευε των Ινδιάνων μάγια,

      του Viracocha το ιερό, τη μάσκα τη χρυσή,

      ξάφνου βολτάρει, σκεφτικός, στα ντόκς στην Ushuaia.

  -     Ξεστρατημένες φάλαινες που βγήκαν στη Valdes,

         παγόβουνα θεόρατα, οι σάρκες του Moreno,

         στο νου γυρίζουν έντονα, φαντάζουν όλα χθες

         νοσταλγικά στριμώχνονται στης θύμησης το τραίνο.

-          Ευλαβικός προσκυνητής, στου Bali τη μαγεία,

      κράταγε νύχτες άγρυπνος, μιλώντας με τ’ αστέρια,

      βουντού, πορείες, τελετές και σε τοπία θεία,

      χοροί, κινήσεις, έκφραση στα μάτια και τα χέρια.

  -     Τα χρόνια κύλαγαν, νερό, κι ήρθεν η ωριμότης,

         δρόμοι χαράκτηκαν, τροχιές, είν’ η ζωή μεγάλη

         που αντί να σβήσει, ξέθαψε τα σφάλματα της νιότης,

         κι’ ανθίζουν πάλι τα κλαδιά, βγαίνει ο ήλιος πάλι!

-          Μια νύχτα καλοκαιρινή, του φεγγαριού τ’ ασήμια

      στης Ταϊτής, απλόχερα, τη γη διασκορπισμένα

      σπάταλα σκέπαζαν, σοφά, του κόσμου κάθε ασχήμια

      και μοιάζαν όλ’ αγγελικά, απ’ τον Gauguin πλασμένα.

  -     Πως θα ’θελε  να ξόκειλε, για μια βραδιά στο Rio,

         στο καρναβάλι το τρελό, με μια ψηλή μουλάτα,

         μ’ ένα κορμί σοκολατί, διαβολεμένο μπρίο.

         Θα ’θελε, μα αλίμονο... τα νιάτα είναι φευγάτα.

-          Στου Xian περιδιαβαίνοντας τον πήλινο στρατό,

      σ’ υδραργυρένιους ποταμούς με διαμαντένια αστέρια

      του Χαν, που νόμιζε ο μωρός, της μοίρας το γραφτό

      μπορεί ν’ αλλάξει πλάθοντας την τύχη με τα χέρια.

  -     Φάτσες απόκοσμες, γλαρές, στην κάμαρα παντού

         καθείς στον κόσμο του, βουβός, το χόρτο να φουμάρει

         με θολωμένο το μυαλό, ψηλά στην Katmadu,

         φαντάζεται έρωτες τρελούς, αυτός με την Kumari.

 -     Υφαίνει η σκέψη τον ιστό, τ’ απόγευμα  στη Srinagar

        μ’ αρώματα μεθυστικά, με ήχους οριαντάλ,

        μαχαραγιάς, με το μυαλό, στους κήπους Salimar

        με μια «sikara», ξέσκιζε στα δυό τη λίμνη Dal,

-          που φάνταζε σαν ψεύτικος καθρέφτης ξαπλωμένος,

      απιθωμένος στοργικά, στις ρίζες των βουνών

      με σκάφη ξύλινα, κομψά, βαθιά χαρακωμένος

      και πληγωμένος, καίρια, απ’ τις βούτες των αετών.

  -     Νύχτες ξαγρύπνησε, στητός, στου Taj Mahal τον θρύλο,

         του Sah Zahan  θαυμάζοντας την άμετρη λατρεία,

         αγάπη ανεπανάληπτη στης ιστορίας τον μύλο.

         Μοιραία, καθοριστική στου κόσμου την πορεία.

-          Γιατί γυρίζουν, σαν τρελό κοντέρ ολοταχώς,

      χρόνια, αιώνες στη στιγμή και στο Καρνάκ τον φτάνουν,

      Αρχιερέα στον ναό του Amen! Δυστυχώς!!

      Δολοπλοκίες κι ίντριγκες, κάποια στιγμή ξεκάνουν.

  -     Ξανάρχεται στη σιωπηλή του Ankor την πολιτεία,

         κουβέντα πιάνοντας ψιλή με μια γλυκιά  «Apsara»,

         να πάρει θέλει μυστικά, να βρει τη γοητεία,

         του ξεχασμένου ιερού να σπάσει την κατάρα.

-          Κι αν είν’ αυτό το τυχερό, πάλι να ξαναζήσει

      σ’ αυτό τον κόσμο τον πεζό, αν έχει τέτοιο γούρι

      και πρέπει, οπωσδήποτε, ξωπίσω να γυρίσει,

      ας ήταν, Θεέ μου, μπορετό να βγει στη Σινγκαπούρη.

  -     Βάρυναν πια τα βλέφαρα, μα ξάφνου αλαφραίνει,

         μπροστά του τα Ιμαλάια, τα πιο ψηλά βουνά,

         έτσι που νοιώθει ανάλαφρος κι αρχίζει ν’ ανεβαίνει,

         τα ξέρει, τα ’χει ξαναδεί, … μα εδώ τα προσπερνά!

 -     Ποια δύναμη τον κυβερνά, για πού τον διαφεντεύει,

       ακόμη και το Everest το βλέπει χαμηλά,

       όλα τριγύρω απόμακρα, η Γη όλο κι αλαργεύει,

       τα μάτια του σφαλίστηκαν, μ’ αυτός χαμογελά!

  -     Τα όνειρα που, συνεχώς, κυνήγαγε να πιάσει,

         μα όλο κάτι τύχαινε κι εκείνος πάντα πίσω,

         τώρα τα βλέπει δίπλα του, κοντεύει να τα φτάσει.

         - Σταθείτε! μη ξεκόβετε, έρχομαι! Δεν θ’ αργήσω!!