Η ώρα του μεγάλου «ΝΑΙ» ή του μεγάλου «ΟΧΙ»... Τολμώ!

Και όμως, κάτω από κάποιες συνθήκες, κάποτε μεταβάλλει άποψη...

   Η ζωή είναι ένα μακρύ και, οπωσδήποτε, όμορφο ταξίδι. Παρ’ όλες τις ενστάσεις που κάποιος -βιαστικά κι απερίσκεπτα- μπορεί να καταθέσει. Ακόμη και η άρνησή της, με την αυτόβουλη διακοπή αυτού του ταξιδιού, δεν θα οφείλεται στο σύνολο της διαδρομής, αλλά σε κάποιους σταθμούς, που βγήκαν... ανάποδοι, ξινοί ή αφόρητοι και οδηγούν σε... «βιαστικές» και απελπισμένες αποφάσεις. Το τελικό εξαγόμενο, όμως, πάντα θα βγαίνει θετικό, γι’ αυτό και το πιό χαρακτηριστικό και συνηθισμένο επίθετο της ζωής είναι το... «γλυκιά»!
    Πολλοί σοφοί, φιλόσοφοι, λογοτέχνες, ποιητές ασχολήθηκαν με αυτή καθ’ αυτή την «διαδρομή», στην οποία εναποθέτουν την ουσία, αδιαφορώντας γιά τον τελικό προορισμό, που εκφράζει... το φτάσιμο κι ένα αμήχανο κενό, ένα τέλος, ένα... τίποτα. Χαρακτηριστικότερος, γνωστότερος και πιό προσφιλής ο Αλεξανδρινός Καβάφης με την «Ιθάκη» του.
    Πλησιάζοντας στο τέρμα της διαδρομής και του... απολογισμού, λίγοι τυχεροί έχουν απολαύσει ένα μακρύ, άνετο και αδιατάρακτο ταξίδι, πλούσιο σε εικόνες κι εμπειρίες. Π. χ. από Παρίσι μέχρι... Βλαδιβοστόκ. Των πιό πολλών η διαδρομή, από πλευράς ενδιαφέροντος, αρχίζει από... τον Σταθμό Λαρίσης και τελειώνει στο... Λιανοκλάδι!
    Η γοητεία του ταξιδιού, πέραν των εικόνων της διαδρομής, συνίσταται και από τους σταθμούς που το σημαδεύουν και καθορίζουν την συνέχιση της πορείας ή την αλλαγή κατεύθυνσης του δρομολογίου. Με τη νοσταλγία, τις μνήμες και τις επιλογές που αφήνει αργασμένες στο πετσί σου. Με την ποικιλία και τον διαφορισμό των εντυπώσεων και την συνέχιση της πορείας που σου επέβαλαν οι συνθήκες να κάνεις, ή την αλλαγή σ’ ένα σταυροδρόμι που δεν έκανες. Που δεν τόλμησες να κάνεις.
    Π.χ. ένα σταυροδρόμι-σταθμός, ονόματι, π.χ.... «Ιωάννα», που κάποτε σε μάγεψε και σε συγκλόνισε αλλά δεν τόλμησες την αποβίβαση σ’ αυτόν και τον προσπέρασες. Ένας σταθμός λουσάτος, εντυπωσιακός και ελκυστικός, σχεδόν παραμυθένιος, που αναγκάστηκες να τον προσπεράσεις υπακούοντας στην αναγκαιότητα του προκαθορισμένου... «δρομολογίου». Έτσι, όταν το τραίνο της μοίρας σε ξαναφέρνει στον ίδιο σταθμό, χωρίς δεσμεύσεις «δρομολογίου» πλέον, σταθμίζοντας καταστάσεις και ιεραρχώντας προτεραιότητες, δεν μπορείς πιά να πάρεις την ίδια απόφαση και δεν πρέπει να επαναλάβεις το ίδιο εκείνο λάθος. Το «δις εξαμαρτείν...» που λένε. Οπότε, ένα πρώην μεγάλο «Όχι», τώρα γίνεται -νομοτελειακά- ένα μεγάλο «Ναι»!
    Όχι τίποτε άλλο, αλλά γιά να έχεις -στα σίγουρα- δυό μάτια, τουλάχιστον, να κλάψουν• όταν το τραίνο σου φτάσει στο τέρμα της διαδρομής του.