Όταν το χιούμορ και η κολακεία διασταυρώνουν την γυναικεία φιλαρέσκεια.

Η υπεραξία της κολακείας και οδηγίες προς γραφειοκρατικόπληκτους.

 

   Με αρχικό κίνητρο το «αργία μήτηρ πάσης κακίας» και αφορμή το ενδιαφέρον μου γιά αρωγή σε παλιά, αγαπημένη φίλη, προκειμένου ν’ απεμπλακεί από τα δίχτυα της ελληνικής γραφειοκρατίας, έμπλεξα κι εγώ κατά θεότρελο τρόπο σε δαύτα. Προκειμένου να διεκπεραιώσω την υπόθεση έκανα αλλεπάλληλα ανεβοκατεβάσματα στην -απωθητική πλέον γιά μένα- Αθήνα, συνεννοήσεις επί συνεννοήσεων και εμπλοκή σε δύο παρόμοια θέματα, αλλά -ατυχώς- με αρμοδιότητες δύο διαφορετικών γραφείων -το ένα απέναντι του άλλου- και με απαίτηση καταθέσεως των ίδιων δικαιολογητικών στους δύο, αντί ο ένας υπάλληλος να βγάλει φωτοαντίγραφα και να τα εγχειρίσει στον άλλον!

   Πέραν αυτών, η σχετική ενδοϋπαλληλική ασυνεννοησία καθιστούσε την επίλυση του θέματος, επιχείρηση ανάλογη με την κατάκτηση του Έβερεστ. Παρ’ όλον το ότι δεν διακρίνομαι γιά αισθητή... αφυΐα, ευρισκόμενος ανάμεσα σε ανταλλαγή απόψεων και οδηγιών περί του... πρακτέου, δεν καταλάβαινα γρί! Οπότε, ανέτρεξα σ’ ένα τσιτάτο από το σπουδαίο έργο του Νικολό Μακιαβέλλι  -«Ο Ηγεμών»- το γνωστό... «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και το εφήρμοσα αναλόγως.

   Η Προϊσταμένη της υπηρεσίας που εμπλεκόμουν ήταν πολύ ευγενής και συμπαθής κυρία. Αφού είδα κι αποείδα με τους ακαταλαβίστικους διαλόγους και τους γραφειοκρατικούς δαιδάλους που είμαστε όλοι μπλεγμένοι, της λέω:

   -«Κυρία... Τάδε, βλέπω πως εκτός από μία πολύ ευγενική κυρία, είστε και μία πάρα πολύ γοητευτική γυναίκα, που θέλετε πραγματικά να με βοηθήσετε να φέρω σε πέρας την αποστολή που μου ανέθεσαν. Κοιτάξτε τη γενειάδα μου, (πράγματι έχω αφήσει γένια), έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ξυριστώ πριν τελειώσω αυτή την υπόθεση! Και μη θεωρήσετε πως σας φλερτάρω μ’ αυτά που σας λέω, αν και προ τριάντα χρόνων, ευχαρίστως θα το έκανα! Απλά λέω την αλήθεια και ό,τι βλέπω».

   Για πότε η υπόθεσή μου τελείωσε -μετά από ένα πλατύ χαμόγελο που φώτισε το, όντως χαριτωμένο πρόσωπό της-  ούτε που το πήρα χαμπάρι!

   Και το πιό χαριτωμένο. Αφού τέλειωσε αισίως η υπόθεσή μου, την αποχαιρέτισα ευγενικά και φεύγοντας -τρισευτυχής- την ώρα που άνοιγα την πόρτα του γραφείου της, την άκουσα απ’ το βάθος του:

   - Κύριε Π., μην ξυρίσετε τα γένια σας... σας πάνε!!!

   Αυτή η υπόθεση μου θύμισε μιά άλλη ιστορία, παλιά και εν όψει στρατεύσεως. Ένας συμμαθητής από το Βαρβάκειο και συμφοιτητής στο Πολυτεχνείο, στη σχολή Μηχανολόγων, ήθελε παράταση της αναβολής στρατεύσεως που όλοι είχαμε, λόγω σπουδών, προκειμένου να συνεχίσει ανώτερες σπουδές στο Λονδίνο, όπου στη συνέχεια έκανε σπουδαία καριέρα ως καθηγητής μεγάλου Βρεττανικού Πανεπιστημίου. Όμως, μετά την αποφοίτηση, περαιτέρω αναβολή ο νόμος, τότε, δεν επέτρεπε. Μόνος τρόπος παράτασης... οι λόγοι υγείας. Όντας όμως γεροδεμένος και αθλητικός τύπος, ακτινοβολούσε... υγεία! Τελικά -και με κατάλληλα πατρικά μέσα- εξετάστηκε από μιλημένη επιτροπή γιά... ψυχική αστάθεια και πιθανή φρενοβλάβεια! Και τί σκαρφίστηκε ο μπαγάσας, όπως μας περιέγραψε ο ίδιος μετά. Μόλις παρουσιάστηκε σε μια τριμελή στρατιωτική επιτροπή, πλησιάζει τον πρόεδρό της, αρπάζει το αριστερό χέρι του εμβρόντητου αξιωματικού -συνταγματάρχης ήταν- το φιλά και του λέει: «Ασπάζομαι την δεξιά σας, ωραία μου δεσποινίς»!

    Έφυγε με το πολυπόθητο χαρτί στο χέρι...