«Ου γαρ οίδασι τί πηδούσι»!!!

Το "προοδευτικό" καινούριο που σαρώνει το "οπισθοδρομικό" παλιό.

Θανάσης Καρτερός. Η προσωποποίηση της... προόδου!

   Ο τύπος συνιστά έναν παλιό δημοσιογράφο, βέρο και σκληρό κομμουνιστή, ο οποίος γεννήθηκε το 1947, δηλαδή δεν είχε κανένα προσωπικό βίωμα και εμπειρία από την ταραχώδη μεταπολεμική περίοδο του Εμφυλίου, αλλά -απλά- την έζησε από... περιγραφές, μονόπλευρα παρουσιασμένες, και εξακολουθεί ακόμη να ζει στον ίδιο εκείνο χρόνο! 

   Ως κλασσικός ημιαμόρφωτος, κοινωνικά και επαγγελματικά αποτυχημένος, αλλά φανατικός κομμουνιστής, υπήρξε διευθυντής του «Ριζοσπάστη» επί εποχής Τσέρνομπιλ. Όταν η εφημερίδα του ΚΚΕ και ο ίδιος, (μέσω της βλακώδους αρθρογραφίας του), καλούσαν τον κόσμο να μην πιστεύει τα ψέματα γιά, δήθεν, έκρηξη του πυρηνικού σταθμού και να συνεχίσει να τρώει, άφοβα, φρούτα και λαχανικά! Εν τέλει, ως παλιά καραβάνα στην ίντριγκα, την συνωμοσία, τον αποπροσανατολισμό και την παραπλάνηση, εμφορούμενος από ρεβανσιστικό μίσος, δεν μπορούσε παρά, αναπόφευκτα,  να διαβεί κάποτε την πόρτα του Μαξίμου, προκειμένου να επιβλέψει τη μεταπτυχιακή διατριβή της νέας φρουράς ινστρουχτόρων. Των... Καρανικαρέων και σία.

   Στο τέλος της ανάρτησης υπάρχει ατόφια η πρόσφατη χολερική του δήλωση, γιά όσους μπορούν να την αντέξουν αναγνωστικά. Εγώ, απλά, σχολιάζω το... "ενωτικό" του διάγγελμα και όσα, τεχνηέντως, αποφεύγει να αναφέρει!

    Είναι χιλιοειπωμένη και πλέον βαρετή η κουβέντα γιά τον ανόητο -άνευ νοήματος- Εμφύλιο. Η ελληνική κομμουνιστική αριστερά, πρωτοτυπώντας παγκοσμίως υπό την εγκληματική ηγεσία του Ν. Ζαχαριάδη, αρνήθηκε να υπακούσει στην απόφαση των Μεγάλων νικητών -μέσα κι ο Στάλιν- του Β΄ Π.Π. γιά το μεταπολεμικό statous, κάτι που σεβάστηκαν όλα ανεξαιρέτως τα κράτη της Ευρώπης, η οποία δημιούργησε δύο μεγάλες ζώνες επιρροής. Όμως το ΚΚΕ δεν πειθάρχησε και ξεσήκωσε ανταρσία. Θνησιγενή και απέλπιδα, με μόνο στόχο την -μέσω της ήττας και της θυσίας- εγγραφή υποθήκης αίματος γιά έναν επόμενο, νικηφόρο, γύρο. (Κάτι που γίνεται τώρα). Λογικό κι αναμενόμενο, η συντριπτική ήττα της ανυπότακτης κομμουνιστικής ανταρσίας. Όπως, το ίδιο λογικό και αναμενόμενο, το βαρύ τίμημα που όφειλαν να πληρώσουν οι ηττημένοι στασιαστές, πολλώ δε μάλλον καθώς ο Εμφύλιος που προκάλεσαν υπήρξε πολυαίμακτος. Παγκόσμιος νόμος συνεπειών το απόφθεγμα του Γαλάτη Βρέννου: "Ουαί τοις ηττημένοις"!

   Παρ' όλα αυτά, οι νικητές έδειξαν μεγαλοψυχία, συγκατάβαση και άφεση, στην προσπάθεια λήθης, κλεισίματος του χάσματος και ταχείας αποκατάστασης εθνικής ενότητος. Κάτι που αν δεν μεσολαβούσε η ασυνάρτητη χούντα των συνταγματαρχέων θα είχε συμβεί πολύ νωρίτερα. 

   Εν πάση περιπτώσει, μετά από ένα τέταρτο αιώνα -το 1974- οι νικητές έθαψαν τα τόμαχωκ του πολέμου και έτειναν χέρι φιλίας στους ηττημένους κομμουνιστές, σκίζοντας φακέλλους και αναγνωρίζοντάς τους πλήρη ισοτιμία παντού! Τώρα, όσα εκείνοι λένε περί διώξεων και άλλα κουροφέξαλα, απορρίπτονται αφ' εαυτών με ένα απλό ερώτημα: "Αν αλήθευε αυτή η αριστερή επιχειρηματολογία, τότε πως ο δημόσιος τομέας βρίθει σήμερα από αριστερούς;"

   Δυστυχώς, η ανθρώπινη ψυχή -απόλυτα ξεκαθαρισμένο μέσα μου- δεν μπορεί να αποπλυθεί εύκολα από σύμφυτα και απωθημένα. Ιδίως αν δεν διακατέχεται από αρετές οι οποίες -σε μέγιστο ποσοστό- δεν εμφανίζονται στον χαμηλού επιπέδου αριστερό πληθυσμό, τον οποίο διακρίνει ο μικρονοϊκός φανατισμός, η ακρισία και -σε τελευταία ανάλυση- ο παραγνωρισμός του πραγματικού κοινωνικού και ιδιωτικού συμφέροντος. Σπάνιες, γενναίες και επαινετές οι εξαιρέσεις, όπου η γενναιοφροσύνη και λεβεντιά υπερτερούν του πάθους και της ιδεολογικής αγκύλωσης. Ο δυστυχής, πνευματικά ανάπηρος και ανίατα εμπαθής, φουκαράς Θανάσης Καρτερός, γιά μιά ζωή... καρτερούσε να πάρει εκδίκηση, εφαρμόζοντας ό,τι ο μέντορας και θεός του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Ντουγκασβίλι -ο σιδηρούς Στάλιν- επιφύλαξε, πρώτα από όλους, στους ατυχείς συντρόφους ομοϊδεάτες του.

   Αυτό το ιστορικό σταλινικό κατάλοιπο, το πνευματικό και κομμουνιστικό κατακάθι, που δεν άντεξε τη χαρά και το φως της επιφάνειας, ως θλιβερός και μόνιμος τυφλοπόντικας επικυρώνει τον νεώτερο διχασμό που σάλπισε το αφεντικό του, δείχνει άβολα μεσα την πορφύρα της εξουσίας και εμέει, απροκάλυπτα και θρασύτατα, τον εσωτερικό του βόρβορο. Από το αηδές στόμα του, με το ξερατό του, κηρύσσει την έναρξη του επόμενου γύρου. Εσείς μπορείτε -αν το αντέξετε- να απολαύσετε ολόκληρο το μανιφέστο του, κατωτέρω. Και να αναλογιστείτε πόσο τεράστιο λάθος ήταν η ανάσυρσή από τα έγκατα των υπονόμων, τόσον αυτού όσο και των ομοιδεατών του. 

   Με το βγάλσιμο του μελιστάλακτου προσωπείου του "ηθικού πλεονεκτήματος" της αριστεράς φενάκης, προβάλλει ανάγλυφο το στυγνό, βλοσυρό και αδίστακτο πρόσωπο της απάνθρωπης -προς τα κάτω- ισοπέδωσης που η ίδια πρεσβεύει και προγραμματίζει να εφαρμόσει στη χώρα, αρχίζοντας από την εξόντωση των πολιτικών της αντιπάλων.

«Ου γαρ οίδασι τι πηδούσι.
Δείτε το κι έτσι, και ίσως καταλάβετε γιατί καταλήγω στην κατανόηση, και δι’ αυτής στη συμπόνια. Στην Αριστερά είμαστε ανέκαθεν επαγγελματίες, κατά κάποιο τρόπο, κατηγορούμενοι. Χιλιάδες και χιλιάδες έχουμε κάτσει στο σκαμνί. Άλλες φορές για ήσσονα αδικήματα, όπως η διατάραξη της τάξεως, η αντίσταση κατά της αρχής, η εξύβριση οργάνων της τάξεως, η εν γένει πεζοδρομιακή δραστηριότητα. Και άλλες φορές με κατηγορίες που οδηγούσαν σε βαριές ποινές, σε ισόβια, ή και στον τοίχο. Αφήστε που πλήθη ανθρώπων βρέθηκαν στα σύρματα χωρίς καμιά δίκη. Έφτανε η απόφαση μιας Επιτροπής Ασφαλείας, στην οποία συμμετείχαν ο κύριος νομάρχης, ο κύριος αστυνόμος, και ο κύριος εισαγγελέας, και άντε να καθαρίσει ο κατηγορούμενος με τη Γυάρο, τον Άι Στράτη, ή τη Μακρόνησο.
Τούτων δοθέντων μπορείς να πεις ότι είμαστε η παράταξη των κατηγορουμένων. Άλλοι έλειωναν παντελόνια στο Χάρβαρντ, κι εμείς τα λειώναμε σε εδώλια δικαστηρίων. Άμα ψάξεις στις γραμμές όλων των αριστερών κομμάτων και σχημάτων, θα είναι είδηση να βρεις κάποιον που δεν πέρασε από τη βάσανο μιας δίκης, ενός κρατητήριου, ή και μιας κλοτσοπατινάδας. Ανυπερθέτως εθνικού χαρακτήρα.
Ελάτε τώρα στη θέση των άλλων. Των απέναντι. Των νομιμοφρόνων. Της ελίτ που ανέδειξε αστυνόμους, ασφαλίτες, εισαγγελείς, υπουργούς, πρωθυπουργούς, στυλοβάτες του καθεστώτος, απηνείς διώκτες κάθε ανατρεπτικού στοιχείου –κόκκινου, ροζ, ακόμα και κίτρινου. Της ελίτ που μας μπαγλάρωνε, μας δίκαζε, μας καταδίκαζε, μας επιφύλασσε κάθε είδους αστυνομικές και δικαστικές περιποιήσεις. Και να βρίσκονται σε θέση κατηγορουμένου κάποιοι από αυτούς; Από τις κεφαλές τους μάλιστα; Άντε, όχι ακριβώς κατηγορουμένου, αλλά πιθανού κατηγορουμένου, για να είμαστε ακριβείς, αφού ούτε χειροπέδες, ούτε μπερντάχι, ούτε καν εδώλιο δεν έχει υπάρξει ακόμα. Αλλά, πάντως, να αναφέρεται το όνομά τους σε δικογραφίες, που άλλοι υπογράφουν, να απολογούνται στη Βουλή, στην οποία άλλοι έχουν πλειοψηφία, να καλούνται σε προανακριτικές επιτροπές, που άλλοι συγκροτούν, είναι, όπως και να το κάνεις βαρύ. Πρωτοφανές. Ανήθικο. Εδώ μιλάμε για βωμούς και εστίες, αν με εννοείτε.
Και δεν είναι μόνο ότι τραβοσέρνονται επιφανείς παράγοντες της κοινωνίας σε ανακριτικές, ή έστω προανακριτικές, περιπέτειες. Είναι και ποιοι τους τραβοσέρνουν. Γύρισαν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι. Οι λαθρεπιβάτες της εξουσίας, προανακρίνουν –τρομερό!- τους ιδιοκτήτες της. Τα άγρια διώκουν τα ήμερα. Οι συμμορίτες έχουν γραμμένο –σε δικαστικά κιτάπια- τον Σαμαρά. Οι κατσαπλιάδες λοιδορούν τον Άδωνι. Και οι κόκκινοι χαμογελούν στα κυβερνητικά έδρανα, την ώρα που η αφρόκρεμα του καθεστώτος βουρλίζεται σε απολογίες.
Ε, δικαιούνται, λοιπόν, να είναι και έκπληκτοι, και κατάπληκτοι, και απόπληκτοι, μπροστά σε τέτοια ανατροπή. Δικαιούνται και να κλάψουν, και να βρίσουν, και να απειλήσουν, και να τσιρίξουν, και να πουν ψέματα, και να ζητήσουν συγνώμη από τις συζύγους τους, μπροστά σε τέτοιο διασυρμό. Δικαιούνται και να προαναγγείλουν πόσα και ποια κεφάλια θα πέσουν, όταν έρθουν πάλι εν τη βασιλεία τους. Δικαιούνται και να φωνάζουν για συμμορίτες, αρχισυμμορίτες, αλήτες, ακόμα και τσόγλανους, μπροστά σε τέτοιο κακό.
Δικαιούνται, για να το πω πιο απλά, να μην είναι αξιοπρεπείς, γιατί έχουν μάθει στην αξιοπρέπεια του κριτή, που ουδείς τολμούσε να κρίνει. Όταν οι αριστεροί κέρδιζαν την αξιοπρέπεια του κυνηγημένου, αυτοί απολάμβαναν την αξιοπρέπεια του κυνηγού.
Και τώρα τους κυνηγούν! Δικαιούνται, συνεπώς, τη συμπόνια μας. Απόλυτη, και χωρίς αστερίσκους. Με τόση Νοβάρτις, τόσους τσόγλανους, και τόσα παλούκια που τους έτυχαν, Κύριε, άφες αυτοίς. Ου γαρ οίδασι τι πηδούσι..».