Το συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου, ως απαρχή αποτίναξης νέων δεσμών που μας χαλκεύουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Όταν η Ιστορία διδάσκει εις ώτα μη ακουόντων. 

Φοβού το κοιμισμένο θηρίο, όταν ξυπνήσει...

«Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων νυν υπέρ πάντων αγών».

 

   Στοιχηματίζω πως όλοι αυτοί οι γραικύλοι διεθνιστές που μάχονται σήμερα λυσσαλέα γιά την αποτυχία του συλλαλητηρίου, θυσιάζοντας στη φανατική αριστερίλα τους κάθε αξία και παρακαταθήκη της μακραίωνης ελληνικής ιστορίας, όχι μόνο δεν καταλαβαίνουν, αλλά ούτε ποτέ άκουσαν τους πιό πάνω στίχους από την τραγωδία «Πέρσες» του Αισχύλου, που αναφέρονται στους Έλληνες Σαλαμινομάχους. Αμφιβάλλω αν γνωρίζουν, καν, τον ποιητή.

   Μεταφράζω ελεύθερα, γιά όσους δεν έμαθαν Αρχαία Ελληνικά: 

    «Εμπρός παιδιά της Ελλάδος. Ελευθερώσατε την πατρίδα, τα παιδιά, τις γυναίκες, τα ιερά των πατρώων θεών, τους τάφους των προγόνων σας. Τώρα είναι η ώρα γιά των αγώνα υπέρ όλων αυτών».

   Δεν χρειάζονται ιδιαίτερα γράδα εθνικοφροσύνης -η στήλη δεν φημίζεται γιά τέτοιους υστερικούς φανατισμούς- ούτε και μεγάλη ευφυία ώστε να γίνει αντιληπτό το βαθύτερο νόημα του σημερινού ξεσηκωμού. Σήμερα ο λαός βγάζει το άχτι του. Εκφράζει την αποδοκιμασία και την απογοήτευσή του γιά όσα "γλυκά" του έταξαν και "πικρά" του σερβίρουν επί τρία χρόνια. Και σπεύδει να διαδηλώσει, μήπως και προλάβει τα χειρότερα.

   Η χώρα κι ο λαός «κουμαντάρονται» επί τριετίαν από ένα άθλιο ασκέρι ανεύθυνων, τύπων. Ανέντιμων, απάτριδων διεθνιστών και ιδιοτελών τυχοδιωκτών που πελαγοδρομεί ανερμάτιστα. Συνεχώς αυτοσχεδιάζοντας και διαρκώς ψευδόμενο ανερυθρίαστα. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς στόχους και χωρίς αιδώ. Καπηλευόμενοι ακόμα και την ίδια τους την ιδεολογία, δεν ορρωδούν προ ουδενός και δεν διστάζουν να την «στραπατσάρουν» οσάκις αυτή κοντράρεται με το μοναδικό τους στόχο, που είναι η καρέκλα της εξουσίας. «Σύντροφοι» ποδοπατούνται, (Λαφαζάνηδες, Ζωές, κ.λπ.), ζωντανά ιστορικά εμβλήματα στοχοποιούνται και χλευάζονται, (Γλέζος, Θεοδωράκης), ο λαός φανατίζεται και διχάζεται, ενώ ένας νέος εμφύλιος μεθοδεύεται. «Ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν», το σύνθημά τους, που -δυστυχώς- δεν έγινε αντιληπτό εγκαίρως, ώστε να αποτραπεί ή άνοδος Πολάκηδων, Μπαρουφάκηδων, Ζουρλάρηδων, Αυλωνίτηδων, Μαρδέων και λοιπών απίθανων τύπων στην εξουσία.

   Σήμερα, με διαλυμένα τα πάντα και εμφανέστερη αποσύνθεση αυτή της Παιδείας του... ρωμαλέου Τζεπέτο, της Οικονομίας του νάρκισσου Μπαρουφάκη και του υποταγμένου Τσαλακώτου, της Υγείας του αλητάμπουρα κουτσαβάκη Πολάκη, το αισθητήριο του λαού, ενστικτωδώς αντιδρά και με αφορμή τον έσχατο γραικυλισμό που συνιστά η προσβολή του έμφυτου πατριωτικού αισθήματος όλων των Ελλήνων -πλην των  κλασσικών εθνοπροδοτών οπαδών της Κομιντέρν, (Κομμουνιστική Διεθνής)- ξεσηκώνεται, επί τέλους. Διαισθάνεται και καταλαβαίνει πως με την εν ψυχρώ, εν κρυπτώ και παραβύστω απεμπόληση εθνικών και απαράγραπτων δικαιωμάτων στη Μακεδονία αρχίζει η τελική αποξήλωση της... «κουρελούς» -όπως την κατάντησαν- «Ψωραλέξαινας».

   Πρώτα ήρθε η οικονομική εξαθλίωση, όπου εξουθενωτική φορολογία και τεράστιο εθνικό χρέος έφεραν -κι ας αποκρύπτεται επιμελώς- μακροχρόνια εθνική αιχμαλωσία, επιτροπεία και υποταγή στους δανειστές. (Αυτό που, κομψά, παραδέχονται ως: «Τί να κάνουμε, υποκύψαμε στον εκβιασμό υπέρτερων δυνάμεων»). Τώρα έρχεται η σειρά των εξωτερικών τακτοποιήσεων όσων οσμίστηκαν... «ψοφίμι» και σπεύδουν να... διεκδικήσουν μερίδιο. Αρχή η -τίρα, βίρα- επίλυση του Σκοπιανού κατά τις επιθυμίες των καιροφυλακτούντων Σκοπιανών και των υποστηρικτών τους. Αρχικά η αναγνώριση των κλαπέντων -όνομα, σύμβολα, ιστορία, Σύνταγμα- και μετά οι υποθήκες μελλοντικών εδαφικών διεκδικήσεων, κατά το Σύνταγμά τους. Αύριο, περιμένουν στη σειρά οι θηριώδεις Τούρκοι, οι οποίοι κάνουν «ανίχνευση εδάφους» με τους φυγάδες, γιά να μετρήσουν αντιστάσεις, και ετοιμάζονται γιά γιούργια σε Αιγαίο και Θράκη. Μέχρι κι οι Αλβανοί -«μάθαν πως "γαμ..." και πλάκωσαν κι οι γύφτοι»- ξύπνησαν και εγείρουν θέμα Τσαμουριάς!

   Όλα αυτά, έστω και αόριστα, τα πιάνει η διαίσθηση του απλού, απληροφόρητου και αφελούς κοσμάκη, ο οποίος αφυπνίζεται, σιγά-σιγά, και ξεσηκώνεται, προειδοποιημένος από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, που άρχισε να κουδουνίζει και -επί τέλους- άκουσε το καμπανάκι του.  Μακάρι να γλυτώσουμε από το συριζαρέικο βραχνά, πριν προλάβει η άνομη παρέα των Τσιπρέων να «στρώσει τραπέζι» γιά έναν νέο γύρο εμφύλιας σύρραξης. Είθε.