Σάκης Μπουλάς. Τέσσερα χρόνια μετά.

Περίεργα, μεταφυσικά και ανθρώπινα.

   Τον ηθοποιό τον γνώριζα αρκετά, τον τραγουδιστή ελάχιστα, τον άνθρωπο καθόλου. Μιά αδιόρατη υποψία αντιπάθειας τον σκίαζε στη συνείδησή μου. Ίσως λόγω διαφοράς πολιτικών πεποιθήσεων, καθώς αυτή, αχνοφαίνονταν μέσα από τις παρέες του. 

   Μετά την "φυγή" του ανακάλυψα τυχαία την εκπληκτική του ερμηνεία στο τραγούδι του Lucio Dalla στο συνημμένο βίντεο. Το τραγούδι αυτό πάντοτε το αγαπούσα και με συγκινούσε ιδιαίτερα, ανεξαρτήτως ερμηνευτού. Επειδή -και αυτό συμβαίνει σύχνα σ' εμένα- οσάκις εκπλήσσομαι ιδιαίτερα και ευχάριστα από κάποιον που, λόγω ελλειπούς ή και εσφαλμένης πληροφόρησης, υποτιμούσα, η αντιστροφή εκτιμήσεως και αισθημάτων γίνεται μεγάλη, ορμητική και ανεξίτηλη. Πιθανότατα λόγω τύψεων. Έτσι -και αυτό γίνεται αυθόρμητα κι αυτόματα-  στα λίγα χρόνια που μου απομένουν, θα τιμώ τη μνήμη του κάθε επέτειο της αποδρομής του από τα εγκόσμια, ακούγοντας -πάλι και πάλι- αυτό το τραγούδι, το οποίο θα δημοσιεύω όπου έχω δυνατότητα και πρόσβαση να το κάνω. Ως ένα ευλαβικό μνημόσυνο σε έναν παραγνωρισμένο και, σχετικά, πρόωρα χαμένο "άγνωστο" φίλο.

   Η περίπτωση  Μπουλά μου εμπέδωσε κάτι που μέχρι τώρα διαχειριζόμουν με αρκετή δόση αβασάνιστης προκατάληψης. Στη στάση μας απέναντι στους πάσης φύσεως αντιφρονούντες μπορεί -και πρέπει- να συνυπολογίζονται και άλλοι παράγοντες. Ιδίως η πιθανή αξιολογότης του... "απέναντι", η οποία θα πρέπει να αναζητείται προσεκτικά, πρό της τελικής κρίσεως. Γιατί, διάβολε, αυτό να ισχύει γιά έναν Κύρκο, Θεοδωράκη, Μποστ, Γλέζο και κάποιους καλούς φίλους και όχι γιά έναν Σάκη Μπουλά;

    Στη φετεινή αναφορά θέλω να προσθέσω κάτι -ας πούμε λεπτομέρεια γιά πολλούς, αλλά βασικό της ιδιορρυθμίας του δικού μου χαρακτήρα. Φέτος, και εντελώς τυχαία, ανακάλυψα πως η τελευταία εν ζωή σύντροφος του Σάκη, πριν καλά-καλά περάσει χρόνος από τον θάνατό του... ξανάφτιαξε τη ζωή της με κάποιον παίδαρο!  Τα δικαιώματα της ζωής και της σάρκας είναι και αναφαίρετα και απαράγραπτα. Ιδίως αν είσαι γυναίκα, όμορφη και στα 32 σου.  Και το σλόγκαν: "Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους", αποτελεί -φευ- μελαγχολική νομοτέλεια. Με τους όρκους περί... "αιώνιας πίστης και αφοσίωσης" να αποδεικνύονται απλή φενάκη και "έπεα πτερόεντα", σκορπισμένα τάχιστα, έτσι κι αποδημήσεις, στους πέντε ανέμους. Το μόνο που ζήλεψα στον εκλιπόντα άγνωστο φίλο μου είναι το γεγονός πως μέχρι τέλους είχε την τύχη -αν, όσο και εφ' όσον μπορούσε- να αγκαλιάζει ένα φρέσκο, σφιχτοδεμένο και δροσερό κορμί. Και όχι σαν μερικούς νέους σεξολιγούρηδες που καταφεύγουν σε κάτι ξερακιανές γριο-γκιόσες, στερημένες και ξενέρωτες, θεωρώντας εαυτούς ως μεγάλους εραστές!

   Τελικά, όσο πιό πολύ σε βρίσκει χαλαρό και αποστασιοποιημένο από κάποιον αξιόλογο άνθρωπο ο χαμός του, τόσο αυξάνουν οι πιθανότητες να κρατήσεις αναλλοίωτη στη μνήμη, την... μνήμη του.