Η περίπτωση Άδωνη Γεωργιάδη. «Το ΚΕΕΛΠΝΟ μετά του ωφελίμου».

                  "Τρίτη και 13". Αλλά γιά ποιόν;

Προστατευόμενοι μάρτυρες προσερχόμενοι να καταθέσουν.

   Είναι γνωστό πώς σε κάθε αγώνα στοχεύεις τον βασικό σου αντίπαλο. Αν ο αγώνας είναι αθλητικός, μαρκάρεις τον πιό καλό αντίπαλο παίκτη, έστω και με αντιαθλητικά μέσα. Αν είσαι επαγγελματίας κοιτάς να δυσφημίσεις την πραμάτεια και να κλέψεις την πελατεία αυτού που πουλάει περισσότερο από σένα. Αν είσαι πολιτικός, και μάλιστα αριστερός, κουβαλάς χρόνια απωθημένα ήττας, μιζέριας, μειονεξίας και λύσσα διατήρησης της εξουσίας. Έτσι μετέρχεσαι κάθε ανήθικου και βρώμικου μέσου, προκειμένου να πετύχεις το στόχο σου, δηλαδή την εξόντωση των αντιπάλων σου. Όντας πολιτικά ανεπαρκής -έως καταστροφικός- γιά τη χώρα σου, το μόνο που σου μένει, προκειμένου να πετύχεις εξίσωση μαζί τους, είναι να τους μειώσεις. Να τους κατεβάσεις και  να τους φέρεις στο επίπεδό σου, αφού εσύ δεν μπορείς ν’ ανέβεις στο δικό τους. Τα πεπραγμένα της σημερινής κυβέρνησης, μετά τρίχρονη διακυβέρνηση είναι γνωστά και απτά. Ο λαός βιώνει τις διαφορές μεταξύ παχιών λόγων και ισχνών πράξεων. Τα προεκλογικά ταξίματα -σκίζω μνημόνια, σβήνω το χρέος, παίρνω τις γερμανικές αποζημιώσεις, καταργώ τον ΕΝΦΙΑ, αυξάνω μισθούς και συντάξεις, και πλήθος... «αυταπάτες» που συνέθεσαν το αριστερό μυθολογικό αφήγημα- έθρεψαν δροσερές και μυρωδάτες ελπίδες, που στην πορεία φυλλορρόησαν. Και τώρα τί τους απομένει; Η συκοφάντηση των αντιπάλων προκειμένου, θολώνοντας το τοπίο, να κρατηθούν στο παιχνίδι της εξουσίας, πίσω από διασπορά λάσπης, μπόχας και σπίλων με στόχο τη διοχέτευση στον αφελή κοσμάκη του μηνύματος: «Έλα μωρέ, όλοι το ίδιο είναι»! Και να διασωθούν με έναν ισοπεδωτικό συμψηφισμό.

   Πρώτος και βασικός στόχος η πολιτική -ίσως και φυσική, κατά τη σταλινική πρακτική που ενστερνίζονται πλήρως οι συνεχιστές του σταλινικού ιδεώδους-  εξόντωση του δυναμικού, ενθουσιώδους, πάντα τεκμηριωμένου και αποτελεσματικού στο λόγο του, Άδωνη Γεωργιάδη. 

   Η μαχητικότητα του Γεωργιάδη δεν μπορούσε παρά να εκτιμηθεί από τον αρχηγό της ΝΔ και να του αναθέσει ρόλο ιδεολογικού μπροστάρη, κάτι που «πονάει» την φαύλη «αριστερίλα». Έτσι, στη λυσσαλέα επίθεση εναντίον του συμπεριελήφθη, κατά κραυγαλέα άνανδρο τρόπο, και η πολιτικά αφανής σύζυγός του! Επειδή, μάλιστα, «έξεστι... συριζαρέοις ασχημονείν», η ανανδρία θεσπιζομένη ως πολιτική τακτική, συμπεριλαμβάνει και άλλες συζύγους αντιπάλων πολιτικών, π.χ. Μητσοτάκη, Στουρνάρα, φέρνοντας το νέο βρώμικο αριστερό ύφος, πρωτοφανώς, στην πολιτική κονίστρα.

   Στο πυρ ομαδόν κατά Γεωργιάδη δεν έμεινε τίποτα που εκείνος να έφερε σε πέρας επιτυχώς και να μην στοχευτεί και συκοφαντηθεί. Διορισμοί -τάχα- στο ΚΕΕΛΠΝΟ, κάποιων φουκαράδων συμβασιούχων ολιγόμηνης συμβάσεως, σκανδαλώδης -δήθεν- πώληση στην Τράπεζα Πειραιώς του μπατιριμένου από κακοδιοίκηση τέως πρότυπου Νοσοκομείου Ερρίκος Ντυνάν, κ.λπ. Στην περίπτωση αυτή, πέραν του ότι το Νοσοκομείο ήταν ιδιωτικού δικαίου, οπότε τα όποια σύν ή πλην του δεν αφορούν το Δημόσιο, η μεσολάβηση Γεωργιάδη, μεταξύ άλλων, εξασφάλισε και την εξόφληση πολύμηνων οφειλών σε εκατοντάδες εργαζομένους! Και αφού δεν μπόρεσαν να μπλέξουν -αμέτι μωχαμέτη- τον επικίνδυνο και άσπονδο εχθρό Άδωνη, η υπόθεση της Novartis τους ήρθε... λουκούμι. Άρα... "Τα ’πιασε κι ο Άδωνης"!

   Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αυτές οι κίβδηλες συκοφαντίες, οι οποίες αποπροσανατολίζουν τον κοσμάκη από την πουλημένη Μακεδονία και την πείνα του, δεν γίνονται πιστευτές από κανένα. Ακόμη και οι θιασώτες-ένοικοι του στάβλου Γηρυόνη-Πολάκη, στο βάθος τους, δεν πιστεύουν λέξη. Απλά τους εξυπηρετεί κομματικά και τις υιοθετούν ευχαρίστως και αμάσητα.

   Το μόνο μείον του Γεωργιάδη, και προς γνώση και συμμόρφωση, η παρορμητικότητα και υπερβολική ρητορική κατά του χώρου από τον οποίο ξεκίνησε -και στο τέλος κατέληξε- κατά τον χρόνο των... περιπλανήσεών του. Όταν οι μετακινήσεις σου γίνονται μέσα στον ευρύτερο ιδεολογικό χώρο που ανήκεις -εν προκειμένω η κεντροδεξιά- δεν πρέπει με τη στάση σου να κλείνεις ερμητικά πόρτες πίσω σου και οφείλεις να είσαι μετρημένος στα λόγια και την κριτική σου. Γιατί λόγια που ψεύγουν από το στόμα δεν ξαναγυρίζουν και... ποτέ δεν ξέρεις "τί τέξεται η επομένη". Όπως καλή ώρα...

   Πάντως, όσο υπάρχουν δυνατές φωνές σαν του Γεωργιάδη, του Πορτοσάλτε και του Γιάννη Λοβέρδου, το φως της ελπίδας -της πραγματικής, όχι της μουσαντένιας- μπορεί να τρεμοπαίζει, αλλά δεν σβήνει. Αν, μάλιστα, υπάρξουν καμμιά δεκαριά ακόμη λεβέντες με την παρρησία των προαναφερθέντων, το άθλιο οικοδόμημα που κατασκευάζουν συνωμοτώντας τα αριστερά καρανίκια σκουλήκια των υπογείων του Μαξίμου, ως εντολοδόχοι φαύλων πατρώνων, θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Και άστε τα βόδια να μασουλάν το σανό τους.