Η αλά καρτ αριστερή αντιμετώπιση της βίας.

...και στο βάθος το αγεφύρωτο χάσμα του διχασμού.

To πνεύμα της καταλαγής, της συνδιαλλαγής και -προ πάντων- της αληθείας!

 

    Μέσα στη ζέουσα επικαιρότητα επισημαίνω -και επικεντρώνω την προσοχή μου σ’ αυτό- ένα γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα τη μικροψυχία και τον αδίστακτο χαρακτήρα των Ελλήνων αριστερών. Δεν λέω της αριστερής ιδεολογίας γενικώς, η οποία θα πρέπει να αντιμετωπίζεται -με κριτική, συγκριτική συλλογιστική και διάλογο- ως κοινωνικοοικονομική θεωρία και σύστημα διακυβέρνησης, όπου ο κάθε πολίτης θα τοποθετείται επ’ αυτής βάσει των καλώς εννοουμένων συμφερόντων του και της εν γένει εσωτερικής συγκρότησής του. Η ιδιοσύστατη ελληνική αριστερά έχει διαμορφωθεί, αδικαιολόγητα «στραμπουλιγμένη», βάσει των δικών της πεπραγμένων, των κακών επιλογών, των σφαλμάτων τακτικής που διαχρονικά ακολούθησε και των κακών συμπεριφορών της στην ύπαιθρο. Μέχρις ότου συνετρίβη οριστικά το ’49 στον Γράμμο και το Βίτσι.

   Λόγω των αλλεπάλληλων ηττών που υπέστη μετά την Απελευθέρωση της χώρας από την γερμανική κατοχή στην ένοπλη εμφύλια σύρραξη που η ίδια προκάλεσε, όπου ενώ είχε φτάσει τόσο κοντά στην κατάληψη της εξουσίας και -κατά ακατανόητο τρόπο- κατάφερε να χάσει, αν και η Αθήνα, μετά τα Δεκεμβριανά του '44,  διαφαινόταν ως ώριμο φρούτο στις διαθέσεις του ΕΛΑΣ. Τότε ολιγώρησε και πρόλαβαν οι Εγγλέζοι του Σκόμπυ να την διασώσουν, οριοθετώντας και την αρχή του τέλους ενός άνευ νοήματος και από χέρι καταδικασμένου αγώνα.

   Η καταφανής ποιοτική διαφορά των δύο παρατάξεων, σε συνδυασμό με τις συμφωνίες διαμοιρασμού στου Κόσμου στη Γιάλτα, η οποία ετηρήθη από Τίτο και Στάλιν, δεν επέτρεψε τον ανεφοδιασμό του λεγόμενου... «Δημοκρατικού Στρατού» και τον ανάγκασαν να μετατραπεί γρήγορα σε απεχθείς ληστοσυμμορίες κατσαπλιάδων, προκειμένου να συντηρηθεί και επιβιώσει.

   Η υφή της ιδεολογίας -δογματική, αυστηρή και ανελεύθερη- και οι μετέπειτα, επί τινα χρόνο, φυσιολογικές διώξεις -«ουαί τις ηττημένοις»-  γέννησαν έναν λυσσώδη φανατισμό στην ψυχή των ταπεινωμένων αριστερών ηττημένων, ο οποίος, παρορμητικά, διατηρήθηκε σαν άσβεστη φλόγα και μεταλαμπαδεύτηκε στις επόμενες γενιές. Αφανέρωτη, καταπιεσμένη και ιστορικά παραποιημένη, ένεκα πάθους, άγνοιας και προπαγανδιστικής διαστρέβλωσης των ιστορικών γεγονότων. Και παρέμενε μέχρι σήμερα, σαν σπίθα κρυμμένη στη στάχτη.

   Δυστυχώς, η συμφιλιωτική χείρα που μεγαλόψυχα έτειναν οι νικηταί στους ηττημένους, παρ' όλο το αίμα που χύθηκε άδικα, και σε ελάχιστο σχετικά χρόνο μετά τη λήξη του Εμφυλίου, δεν κατάφερε να εξαλείψει το μίσος των τελευταίων, να σβήσει τη φλόγα της εκδίκησης και να κλείσει το δημιουργημένο χάσμα. Ενδεικτική -γιά όσους την πρόσεξαν- η εξής χαρακτηριστική αποστροφή-ατάκα του προεκλογικού λόγου του Τσίπρα στη Ρόδο, λίγο πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου ’15: « ... στις εκλογές της Κυριακής, ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν»!

   Στη συνέχεια, μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, η συμπλεγματική διχαστική προδιάθεση ξεχείλιζε μέσα από κάθε λόγο και κάθε ενέργεια των τυφλωμένων από ιδεοληπτικό πάθος και διψασμένων γιά εκδίκηση κρυφοκομμουνιστών, που έσκασαν μύτη σαν σαλιγκάρια μετά από βροχή, αισθανόμενοι ανακουφιστική απελευθέρωση, π.χ. Κατρούγκαλος, και εφόρμησαν γιά να κατεδαφίσουν τη μέση αστική τάξη. Τους... «πλούουουσιους», όπως συνεχώς έλεγε η κυρα-Θεανώ, η κομπλέξω, και γέμιζε το στόμα της... πλούτο! Ο νέος διχασμός αναβίωσε και προβάλλει πλέον ανησυχητικά και απαίσια.

   Ήδη, με αφορμή το τελευταίο ανόητο εγκληματικό γεγονός -τρομοκρατική επίθεση κατά του παντελώς αθώου και ανύποπτου Παπαδήμου- έβγαλε και το τελευταίο φύλλο συκής από τους στριμωγμένους, επειδή δεν τους βγαίνει η... αριστερή «πασιέντζα», αηδείς αριστερούς χολεριασμένους, π.χ. ο μικρός Λένιν του ΣΚΑΙ, (που επιμένει να τον ζεσταίνει σαν φίδι στον κόρφο του), ο οποίος -αντί να καταδικάσει απερίφραστα το τρομοκρατικό έγκλημα- δήλωσε ξεδιάντροπα: «Οι αντικυβερνητικές συγκεντρώσεις που προγραμματίζονται, κάτι φύγετε, κάτι παραιτηθείτε, δημιουργούν ένα κλίμα όξυνσης που ευνοεί την ανάπτυξη της τρομοκρατίας»!

   Όσο γιά το αντιπαθέστατο «πράμα», το αλαζονικό σούργελο που φώναζε κάποτε -άσκοπα και ηλίθια- «βοήθεια!» στην πύλη της ΕΡΤ, ενώ δεν την ενοχλούσεε κανείς, και σαν πρότυπο πολιτικού UFO, διασκέδασε αργότερα το πανελλήνιο υποδυόμενο την Πρόεδρο της Βουλής, το μόνο που βρήκε να δηλώσει ήταν: «Εγώ δεν θα βγω να καταδικάσω τη βία, απ΄ όπου κι αν προέρχεται»!

   Επειδή «εξ όνυχος τον λέοντα», καλούνται οι εναπομείναντες αφελείς και ρομαντικοί να σκεφθούν στα σοβαρά και να σταθμίσουν που οδηγεί η αφέλειά τους. Και να εγκαταλείψουν το βλακώδες επιχείρημα: -«Μα αυτοί δεν είναι η αριστερά».
    Ακριβώς γιατί αυτή είναι η αριστερά! Μιά ανεδαφική και παρωχημένη ιδεολογία, η οποία αν και καταφανώς αποτυχημένη στην εφαρμογή της, προσπαθούν να την αναστήσουν στη χώρα μας. Και όσο η πραγματικότητα την απορρίπτει τόσο οι... εραστές της καταφεύγουν, με εμμονική μισαλλοδοξία, στην παραπλανητική διαστρέβλωση, την παραπληροφόρηση, το ψέμμα, τον αποπροσανατολισμό, την εξαπάτηση και, τέλος, στη βία. Την... καλή βία όμως, την αριστερή! Με το μόνο προσόν που διαθέτουν, έναν τέλειο στη λειτουργία του επικοινωνιακό μηχανισμό. Κάτι που φέρνει τόσο καλύτερα αποτελέσματα, όσο ο δέκτης λαός είναι αμόρφωτος, αστοιχείωτος και πορωμένος από παραμυθολογία. Αποτέλεσμα: Μιά εικονική, ειδυλιακά παρουσιασμένη εικόνα με... ευτυχισμένη προβολή στο μέλλον και πραγματική οικονομική εξαθλίωση στο παρόν, ομού με πνευματική ένδεια και προϊούσα ηθική εξαχρείωση, (Καλογρίτσας, Σαββίδης). Δηλαδή όσα ακριβώς βιώνουμε -με κλιμακωτή κατηφορική εξέλιξη- τα τελευταία χρόνια και όσα μας περιμένουν στην επόμενη  στροφή. 

   Αυτή είναι η εφαρμοσμένη αριστερά και όχι οι σαχλαμάρες των ονείρων και ονειρώξεων των αφελών! Όσων, μαζί με το λάκκο τους -τα θέλουν και τα παθαίνουν- σκάβουν τον λάκκο και των άλλων. Των πολλών και αθώων, μεταξύ των οποίων τα παιδιά και τα εγγόνια τους.