Ναπολέων Σουκατζίδης. Ένας παραγνωρισμένος ήρωας χωρίς... «παντόφλες».

Μιά σταγόνα υπερηφάνειας στον ωκεανό της σημερινής ευτέλειας και απαξίας.

... και σαν πρώτα αντρειωμένοι!

    Με πολλή συγκίνηση, θαυμασμό και εθνική υπερηφάνεια, ξαναθυμήθηκα χθες από τηλεοπτική εκπομπή, μιά παλιά ηρωική ιστορία, ξεθωριασμένη στη μνήμη, που μου είχε πρωτοδιηγηθεί, προ... αμνημονεύτων χρόνων, ο παππούς μου. Αφορούσε έναν ντεληκανή  κοντοχωριανό του.

   Ο Ναπολέων Σουκατζίδης, περί αυτού πρόκειται, υπήρξε κρατούμενος των Γερμανών στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου, όπου λόγω γνώσεως της γερμανικής γλώσσας τον χρησιμοποιούσαν ως διερμηνέα. Την παραμονή της Πρωτομαγιάς του 1944 ο διοικητής του στρατοπέδου, Φίσερ νομίζω πως λεγόταν, του γνωστοποίησε την άνωθεν εντολή να εκτελέσει 200 κρατουμένους, ως αντίποινα γιά τον θάνατον ενός Γερμανού στρατηγού και τριών συνοδών του,  κατόπιν ενέδρας των ανταρτών στην περιοχή των Μολάων στις 27/4/1944! Ο Φίσερ, προφανώς μη φανατικός ναζιστής και αντιτιθέμενος στο απάνθρωπο έγκλημα, του δήλωσε πρόθεση αυτοκτονίας, ένεκα συνειδησιακών αναστολών, αντί εφαρμογής της διαταγής. Ο Σουκατζίδης τον απέτρεψε με το επιχείρημα: -«Μα κι ο νέος διοικητής θα τις κάνει τις εκτελέσεις. Άρα η θυσία σου θα είναι ανώφελη». 
   Συζητώντας περαιτέρω τον παρεκάλεσε, γιά λόγους δικαιοσύνης, η επιλογή των 200 να γίνει με κλήρο μεταξύ των 5000 κρατουμένων του στρατοπέδου και όχι στοχευμένα, όπερ και εγένετο. Τελικά, και δυστυχώς γιά τον Ναπολέοντα, μεταξύ των... «τυχερών» 200 ήταν κι ο ίδιος!
   Ο Φίσερ ήταν διατεθειμένος να τον γλυτώσει αλλά ο Σουκατζίδης του δήλωσε πως θα το απεδέχετο μόνο στην περίπτωση όπου οι προς εκτέλεση απέμεναν 199. Η συνείδησή του δεν επέτρεπε να θανατωθεί άλλος στη θέση του. Ο Φίσερ δεν μπορούσε να αλλοιώσει τη διαταγή κι έτσι, την Πρωτομαγιά του 1944, στον γνωστό τοίχο της Καισαριανής τουφεκίστηκαν 200 Έλληνες όμηροι, μεταξύ των οποίων και ο Ναπολέων Σουκατζίδης. Ένας πραγματικός,  και όχι «γιαλατζί», ήρωας.

   Ο Ναπολέων Σουκατζίδης ήταν αριστερός, όπως και όλοι οι υπόλοιποι εκτελεσθέντες, καθ’ όσον στο Χαϊδάρι... «εφιλοξενούντο», κυρίως, οι κρατούμενοι κομμουνισταί του μεταξικού καθεστώτος, οι οποίοι παρεδόθησαν -χέρι με χέρι-  στους Γερμανούς κατακτητές άμα τη καταλήψει των Αθηνών.

   Κάνοντας προβολή των σημερινών ψευτονταήδων και καλοπερασάκηδων αριστερούληδων, π.χ.  Μανιός, Μπλατσαούρας, Ζαχαριάδης, Βέττας και σία, στους τότε περήφανους λεβέντες, η σύγκριση είναι προφανής και... μελαγχολική. Προσωπικά, αδυνατώ να διανοηθώ δίπλα στο ηθικό ανάστημα ενός Ναπολέοντα Σουκατζίδη, κάποιον κομψευόμενο κοντοστούπη δανδή με pochette, έναν πολυεκατομμυριούχο-ποντικομαμή του Στρασβούργου, έναν αγροίκο homo erectus από τα Σφακιά, έναν αλαζόνα αμόρφωτο νεαρό που υποδύεται τον πρωθυπουργό, μιά ανερμάτιστη τσιρίχτρα, αριστερούλα του γλυκού νερού και της 50/μετρης πισίνας και οποιονδήποτε από τα βολεμένα κουτοπόνηρα μορμολύκεια που -εκ του ασφαλούς- το παίζουν φιλολαϊκοί «αριστερούληδες», ξεσκίζοντας όμως -αναίσχυντα και ιδιοτελώς- τον λαό σε φόρους και εισφορές. Κανείς -μα κανείς τους- δεν διαθέτει ίχνος λεβεντιάς και περηφάνιας, όχι για ν’ αντικρύσουν τον θάνατο λόγω ιδεολογίας, αλλά ούτε καν να στερηθούν της προσφιλούς θεσούλας που τους εξασφαλίζει έναν ικανοποιητικό, αλλά προσωρινό μισθουλάκο. Οι αχρείοι αυτοί τεμπελχανάδες που προσέρχονται αγεληδόν, ως συμβιβασμένοι «δηλωσίες», παραδομένοι  και ανερυθρίαστοι, στο: «Ναι σε όλα», των απαιτήσεων των τροϊκανών εταίρων-δανειστών! Ενδεικτικό της αηδίας που προκαλούν οι τυχάρπαστοι ευκαιριοσκόποι αριστερούληδες της πλάκας και της υποταγής είναι η περιφρόνηση με την οποία τους αντιμετωπίζουν οι βαριά «μπαρουτοκαπνισμένοι» κομμουνισταράδες παλαιάς κοπής. Π.χ. Θεοδωράκης, Γλέζος, κ.α.

   Όσοι πραγματικά αψηφούν τον θάνατο, οπωσδήποτε δεν συμπεριλαμβάνονται στο καρανίκιο τσούρμο που μας «δουλεύει»... διαβουλευόμενο τάχα, μέχρι να βρει την κατάλληλη ευκαιρία γιά να τοξεύσει εναντίον μας το πάρθιο βέλος του εξοντωτικού δ΄μνημονίου, αλλά προχωρούν με γενναιότητα στον ανηφορικό και δύσβατο δρόμο των πεποιθήσεων, των αξιών και της συνείδησής τους. Αρκεί βέβαια, να υπάρχει τέτοια.

   Άγνωστε συμπατριώτη Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Δεν σε γνώρισα, δεν σε πρόλαβα, δεν συμπέσαμε στον χρόνο.  Σε καταλαβαίνω όμως, σε θαυμάζω ολόψυχα και σε συγχαίρω ολόθερμα γιά τη γενναία σου στάση και την περιφρόνησή σου στον θάνατο. "Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος"... αποχαιρέτησες την Αλεξάνδρεια. Σε τιμώ και σε ζηλεύω!