Η αυτού εξοχότης, ο νέος υπουργός της Α-παιδείας.

Η ήσσων προσπάθεια θεσμοθετείται και καθιερώνεται.

Ατενίζοντας την... πρόοδο!

     Με τον ολετήρα της μάθησης κ. Γιαβρούμογλου, ή κάτι τέτοιον τέλος πάντων, δεν γνωρίζομαι. Ούτε και φλέγομαι να γνωριστώ, εδώ που τα λέμε. Το ίδιο φαντάζομαι να ισχύει κι από πλευράς του. Όμως με απασχολεί πάρα πολύ η προσωπικότητα και το έργο του. Έχοντας τρίψει πολλά παντελόνια στα θρανία και έχοντας... «σπαταλήσει» πάρα, πάρα πολλά μερόνυχτα πάνω από βιβλία και λευκές κόλλες, με τρίγωνα, διαβήτες και υποδεκάμετρα, αντί να τα «αξιοποιώ» σε αραχτές φραπεδιές, τζώνυ γουώκερς και γκόμενες, τις απόψεις του τις βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες. Αν και πολύ... καθυστερημένες. Όχι σαν ιδέα, αλλά σαν χρόνο εφαρμογής τους. Οπότε οι γονείς μου φταίνε κι εγώ έχασα!

   Έτσι, θεωρώ εαυτόν δυστυχή που βιάστηκε να έρθει στον... «μάταιο ετούτο κόσμο», πριν η χώρα μου τύχει της μεγίστης εύνοιας να ηγούνται της Παιδείας της και να την ποδηγετούν -με την κυριολεκτική και όχι μεταφορική έννοια του όρου- φωτεινά πόδια, συγγνώμην μυαλά ήθελα να πω, όπως του αξιότιμου κ. Αρ. Μπαλντά, του πληθωρικού στη σάρκα  και παντάπασι αμόρφωτου στο πνεύμα κ. Φίλη, του εκκεντρικού και εξέχοντος μέλους του θιάσου σκιών κ. Ζουρλάρη και, τέλος, του έσχατου φρούτου με τις περίπλοκες σπουδές και δράσεις, του εξοχότατου υποστηρικτού της αρχής της «ήσσονος προσπαθείας» κ. Γιαβρούμογλου.

   Γιά τον πρώτο, τον έχοντα ύφος ροφού σε κατάθλιψη, γνωρίζω από πρώτο χέρι τις έντονες γλειπτικές προσπάθειες που κατέβαλε, προκειμένου να του δοθεί μιά δευτεροοκλασσάτη έδρα δυσνόητου αντικειμένου στο ΕΜΠ. Κάτι περί φιλοσοφίας των επιστημών, μεθοδολογίας της φυσικής και... τρέχα γύρευε, τους υπόλοιπους τους γνώρισα -και γνωρίζω- από το θαυμάσιο έργο τους!

   Διαβάζοντας τα ιστορικά των νεώτερων «Τριών Ιεραρχών» της αριστερής κουλτούρας και διανόησης, δεν εκπλήσσεται κανείς γιατί το Πολυτεχνείο έγινε μόνιμο άντρο κακοποιών, σταθερή αφετηρία εξορμήσεως του αναρχικού αληταριού και ορμητήριο βανδαλισμών και επιθέσεων κατά δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Ούτε γιατί με φρούριο τα κτήριά του διεξάγεται ένας απύθμενου θράσους κλεφτοπόλεμος των πάσης φύσεως αναρχικών τραμπούκων -«παιδιών» κατά τον παλίμπαιδα Τόσκα- με την  με ευνουχισμένη Αστυνομία, υπό τα απαθή όμματα -αν όχι την ενθάρρυνση- της επίορκης έως ανύπαρκτης ηγεσίας της.

   Έτσι γίνεται ολοφάνερο και κατανοητό το πώς το Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκης κατάντησε θερινός τεκές και οίκος ανοχής του παγκόσμιου «περιθωρίου», με τη συγκατάθεση των αρμόδιων αρχών και τις ευλογίες του βουλευτή-ουρακοτάνγκου με το σκουλαρικάκι, (συριζάριου βεβαίως). Και γιατί, σε απαξάπαντα τα -τύποις- πνευματικά ιδρύματα κυριαρχεί η κουρελαρία, η λέρα, η αθλιότητα και η ασυδοσία, με την αξιοκρατία -διδασκόντων και διδασκομένων- σε απηνή διωγμό και το «μπάτε σκύλοι αλέστε» της κομματοκρατίας να κυριαρχούν απ’ άκρου σ’ άκρον. Και όλα αυτά, εν ονόματι της... δημοκρατίας και της... διακίνησης των ιδεών. Στη ουσία όμως, μιά δράκα άσχετων και φανατικών ψευτοφοιτητών -με τον τσαμπουκά του «έτσι γουστάρω»- τυρβάζει μόνο γιά τη επικράτηση της αριστεράς, την κατατρομοκράτηση των αντιφρονούντων και την φίμωση των συνεπών φοιτητών. Όλα αυτά γαρνιρισμένα με άνωθεν προστασία, εμφανή φαβοριτισμό και προτίμηση ημετέρων. Και στο βάθος, ένα εύκολο και άκοπο πτυχίο!

   Ήδη, τόσον ο ιδεοληπτικός τελευταίος υπουργός Α-παιδείας, όσον και ο εντελώς άξεστος προϊστάμενός του εξαγγέλλουν ιδέες και συστήματα με τα οποία θα εκμηδενίζεται η όποια αξία περίσσεψε στα πτυχία των Ανωτάτων Σχολών. Τόσο στη διαδικασία εισαγωγής σ’ αυτά, όσον και στην εν γένει φοίτηση.

   Συνοψίζοντας όσα ερωτήματα γεννώνται, γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά, η μόνη βέβαιη απάντηση λέει:  Η ημιμάθεια και η αμάθεια ρυμουλκεί εύκολα και άκριτα -ένεκα λοβοτόμησης- στην στοχευμένη καθοδήγηση και δημαγωγική χειραγώγηση της ηγεσίας. Χωρίς γνώση, χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς μόρφωση, χωρίς προβληματισμούς και χωρίς αμφισβητήσεις. Ένας λαός διαπαιδαγωγημένος κατάλληλα, όχι μόνο θα μπορεί να δεχθεί όσα απίθανα και αντιφατικά συμβαίνουν τώρα -με κολωτούμπες, παλινδρομήσεις και εθνικούς εξευτελισμούς- αλλά να τις χειροκροτεί και να πανηγυρίζει κιόλας. «Σύντροφοι... κερδάμε πάλι»!