"Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...".

"Αve Tsipras, i morituri te salutant"!

 

   Βλέπω και ακούω, έκπληκτος, τις λεκτικές πομφόλυγες της ακαταλαβίστικης αρλουμπολογίας που κατασκευάζουν σατανικά μυαλά της σύγχρονης αριστεράς στα σκοτεινά υπόγεια του Μαξίμου και της Κουμουνδούρου. Και με άμετρη αναισχυντία προσπαθούν, απεγνωσμένα, να πλασάρουν τα ανθρωπόμορφα συριζαρέικα παπαγαλάκια τους στο αποσβολωμένο πόπολο. Προσπερνώντας τα μέτρα και δίνοντας έμφαση στα... "αντίμετρα". Και θλίβομαι απέραντα. Το θράσος τους, μάλιστα, ξεπέρασε κάθε όριο αφού στα 5 δις μέτρων που θα μας χαρατσώσουν, υπόσχονται... 7,5 δις αντίμετρα που θα μας επιστρέψουν, λέει!! Δηλαδή -όπως ισχυρίζονται-  όχι μόνο δεν θα μας τα πάρουν πάλι χοντρά, αλλά θα μας δώσουν κι όλας 2,5 δις! Όμως από πού θα τα βρουν, κουβέντα. Θα βρέξει, μήπως, ο ουρανός χιλιόευρα,  θα πάρουμε κι άλλα δάνεια, ή θα μας "ξυρίσουν" βαθύτερα φορολογικά; Γιά τέτοιας περιωπής απατεώνες και θεομπαίχτες μιλάμε, που δεν φτάνει που μας "σφάζουν", αλλά μας δουλεύουν κι από πάνω άγρια.

   Έχοντας, από οικογενειακή παράδοση, άμεση γνώση της παλιάς, αυθεντικής, ονειροπόλου -αλλά πανέντιμης- προϊστορικής αριστεράς, αδυνατώ να αναγνωρίσω, π.χ. στο κατιναριό που λέγεται Θεανώ, μιά νέα Βάσω Κατράκη, ή στον Ουρακοτάγκο με το σκουλαρικάκι, που μπλοκάρει την επένδυση του Ελληνικού, έναν άλλο Αχιλλέα Γκιόκα. Πρόχειρες ανελκύσεις από τα βάθη της μνήμης δύο αδελφών, οικογενειακών φίλων, που καταδιωκόμενοι φυγαδεύτηκαν σπίτι μας στα πέτρινα χρόνια του Εμφυλίου.

   Αν και πιτσιρίκος, θυμάμαι κάποιες εκφράσεις στις συζητήσεις τους που -από τότε- μου είχαν φανεί υπερβολικές έως απραγματοποίητες. Όπως εκείνο το ουτοπικό: «θα τρώμε με χρυσά κουτάλια», ή το θεοπάλαβο εκείνο, που ήθελε όλους τους χωματόδρομους του Γράμμου να στρώνονται με άσφαλτο! Αγαθιάρικες και αφελείς πρωτόλειες επιδιώξεις που μου δημιούργησαν ενστικτώδη δυσπιστία προς τον ευαγγελιζόμενο κομμουνιστικό παράδεισο, κάτι που -πολύ αργότερα- με έρευνα, σκέψη, γνώση και εμπειρίες μετετράπη σε θεσμική απόρριψη. Όμως ουδέποτε η άρνηση και αντιπαλότητα με τους παλιούς κομμουνιστές -συγγενείς και φίλους- δεν έχασε τον αλληλοσεβασμό και ποτέ δεν πέρασε στα ένδον της αντιπάθειας, της έχθρας και του μίσους. Αισθήματα που, αυθόρμητα, γεννά ο σημερινός κομμουνιστικός εσμός, μη έχοντας καμμία σχέση με την ποιότητα «εκείνων». Ένα τυχάρπαστο οπορτουνιστικό τσίρκο που κατέλαβε καταδρομικά -με κουτοπονηριά, ψεύδη και ανέφικτη υποσχεσιολογία- την εξουσία και γαντζωμένος σ’ αυτήν βουλιάζει σκόπιμα τη χώρα στην εξαθλίωση και καταστρέφει το μέλλον του λαού της. Γιατί στόχος όλων αυτών των σκληρών αγκυλωμένων παλαιοσταλινικών -όρα το παγωμένο βλέμμα του αγέλαστου χοντροΦίλη, του μονίμως μουτρωμένου Μπαλντά και του ψυχρού και κυνικού Ουρακοτάνγκου με το σκουλαρίκι- που αρνούνται τη σύγχρονη πραγματικότητα συνεπικουρούμενοι από άφρονα και ανερμάτιστα αρσενικά και θηλυκά "τσακλοκούδουνα", είναι μιά απέραντη φτωχοποιημένη Ελλάδα, με προλετάριους ισοπεδωμένους πολίτες, απόλυτα εξαρτημένους από την βούληση και την επιδοματική πολιτική ενός στυγνού, απρόσωπου και πατερναλιστικού κράτους.

   Θυμάμαι, ακόμη, με πολλή νοσταλγία την ακεραιότητα και εντιμότητα των παλιών αριστερών που με άμετρη αξιοπρέπεια και λεβεντιά, όρθωσαν παράστημα και αντιμετώπισαν τις αναπόφευκτες συνέπειες της ήττας, υποφέροντας αγόγγυστα διώξεις, εξορίες, στιγματισμούς, εκτέλεση -Μπελογιάννης- και αρνήθηκαν την ανταλλαγή ελευθερίας και καριέρας με μιά -μία και μόνο- υπογραφή σε δήλωση μετανοίας. Τέτοιους, υπερήφανους, αριστερούς γνώρισα, τέτοιοι με περιέβαλαν και αρνούμαι διαρρήδην να τους συγκρίνω με τους σημερινούς πολυεκατομμυριούχους πολιτικούς απατεώνες και καπηλευτές της μαρξιστικής ιδεολογίας, π.χ. Παπαδημούλης, Σταθάκης, Τσαλακώτος -θέλει και ραντεβού με την Γιόχανσον, τρομάρα του!- Καρακώστα, Παπαδημητρίου και τα λοιπά τοσοδούλικα ανθρωπάκια που θα προσέλθουν το βράδυ ψοφοδεή, με ευλάβεια και ανακούφιση που διατηρούν την θεσούλα τους, να προσφέρουν γην και ύδωρ στους ξένους "επιτρόπους" κι "επικυρίαρχους" της χώρας.

   Γιά τους υπόλοιπους μεταλλαγμένους ψευτοαριστερούς, καπηλευτές και πωλητές της ιδεολογίας τους, που δεν ορρώδησαν προ ουδενός προκειμένου να σκαρφαλώσουν στην εξουσία, την οποία κατακουρέλιασαν στη συνέχεια, και προκειμένου να την διατηρήσουν υπογράφουν εξευτελιστικά μνημόνια που εξαθλιώνουν τον λαό, συνθλίβοντας τα παραγωγικότερα κύτταρά του, την μέση αστική τάξη, σκάβοντας -οι περισσότεροι ακούσια- και τον δικό τους λάκκο, ποδοπατώντας κάθε νόμο και κάθε άρθρο του Συντάγματος, ένας νόμος τους πρέπει. Εκείνος του Λύντς.
   Αναζητώντας την χαμένη τιμή της αριστεράς, σκοντάφτω σε Ζουρλάρηδες, Αυλωνίτες, Θελερίτες, Βέττες, προσκυνημένους δακρύοντες Σπρίτζηδες, "τα λέω, αλλά τα ψηφίζω" χοντροΦίληδες και λοιπά αστεία καραγκιοζάκια της πλάκας και της φραπεδιάς!