"Εγώ ο... πορφυρογέννητος"!

Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το κόμπλεξ.

- Ετοιμάζω μαρμελάδα συκαλάκι μούρλια, γιά τον Ευκλείδη. Που του αρέσει πολύ!

      Γεννήθηκα σε λαϊκή γειτονιά,  στην Ακαδ. Πλάτωνος, σε παλιά μικρή μονοκατοικία, νοικιαμένη με χρήση ενοικιοστασίου. Από πατέρα αρχικά ημιχωριάτη με αλατζένια σώβρακα, που ξεκίνησε μικρός βιβλιοπωλείου, εξελίχτηκε σε υπαίθριο μικροβιβλιοπώλη και, εν συνεχεία, σε αρκετά σοβαρό εκδότη φυσικομαθηματικών βιβλίων.

   Οι γονείς μου χάθηκαν πρόωρα και τέσσερα παιδιά μεγάλωσαν στη τύχη τους και τα άξια χέρια μιάς Ελένης από το Κοτσιρίδι Μεγαλούπολης. Πάλαιψαν, δούλεψαν και -λαϊκά παιδιά- καταξιώθηκαν άνοδο στη μέση αστική τάξη και τοποθετήθηκαν -καθείς κατ' αξίαν- στις διάφορες βαθμίδες της κοινωνίας.

   Και όμως, νοιώθω Πορφυρογέννητος. Αυθεντικός κι αληθινός! Και θα πεθάνω τέτοιος! 

   Επαίρομαι πως, μετά την πνευματική μου ολοκλήρωση και την ενδελεχή μελέτη του κόσμου γύρω μου, σταθεροποίησα θέσεις και απόψεις από τις οποίες δεν μετακινήθηκα αν δεν υπήρχε σοβαρός λόγος γι' αυτό. Με επιχειρήματα και ειδικό βάρος απέφυγα άσκοπες αναζητήσεις και τυχοδιωκτικές περιπλανήσεις, κυνηγώντας χίμαιρες, ουτοπίες και ανεμόμυλους. Ειδικά στις πολιτικές μου επιλογές, οι τυχόν αστοχίες σε ανεπαρκή πρόσωπα, επ' ουδενί στοιχειοθέτησε αλλαγή θεσμικών ιδεολογικών κατευθύνσεων. Αυτό προϋποθέτει τεράστια ελαφρότητα και επιπολαιότητα που δεν με διέκρινε διά βίου, σε τέτοια ποσότητα τουλάχιστον. Στη βάση του: όποιον δεν τον ικανοποιεί η γυναίκα του δεν γίνεται γκέι. Απλά αλλάζει γυναίκα!

   Και αυτά αντιπαραθέτω στο συμπλεγματικό γραϊδιο, που ο έμφυτος κυρακατινισμός που ενδημεί στο DNA της δεν της επιτρέπει να ανέβει -ούτε πόντο- πάνω από το επίπεδο παλιάς συνοικιακής πλύστρας, όσο κι αν έχει περιβληθεί με κλεμμένη -και παρ' αξίαν- υπουργική τήβεννο. Η βαθιά κομπλεξική της υπόσταση που μιά ζωή έβρισκε καταφύγιο στην ζεστή, αλλά μισοσκότεινη, κομμουνιστική φωλιά, μαζί με άλλους  άχρηστους, ανίκανους και περιθωριακούς συμπλεγματικούς, που δεν αντέχουν το φως του ανοιχτού στίβου της ζωής και, υφέρποντας ως αηδείς γυμνοσάλιαγκες, βρίσκουν λόγο ύπαρξης και δικαίωση των συμπλεγμάτων τους στους αριστερούς κομματικούς σωλήνες,  ανελισσόμενοι με τη λογική των ισοϋψών θρανίων και του: "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα"!

   Δυστυχώς γιά μας, και αλοίμοπο γιά κάμποσες επόμενες γενιές, κάτι τέτοια υποκείμενα διαφεντεύουν τις ζωές μας. Μυαλά που δεν μπορούν να κινηθούν έξω από τα όρια που σηματοδοτούν τα γεμιστά, αφ' ενός, και οι μαρμελάδες, αφ' ετέρου, κηδόμενα -τάχα- γιά τα συμφέροντα των απλών λαϊκών ανθρώπων, τους οποίους, προκειμένου να διαταραχτεί το βόλεμα και τα αναπάντεχα μεγαλεία της υποκλεμμένης εξουσίας, στην πρώτη ευκαιρία εγγράφουν στα... αμελέτητά τους, ως αποδεικνύεται περίτρανα!

    Με την παρατήρηση πως: δυστυχώς το "Μαρκομιχελάκειο Ψυχιατρείο" έχει κλείσει λόγω φαλιμέντου,  αναδημοσιεύω την ανακοίνωση των "53+", μία μόλις ημέρα μετά την ενθουσιώδη και ομοθυμαδόν υπερψήφιση -με τα δύο χέρια- του 4ου μνημονίου. Και όποιος, (εκ των μη αγκυλωμένων αριστερών ιδεοληπτών, ή μη βολεμένων), επιμένει να στηρίζει το αλαμπουρνέζικο συριζαρέικο συνονθύλευμα και κατηγορηθεί ως εφυής, ας με καλέσει μάρτυρα υπερασπίσεως.

  

   «Η επόμενη ημέρα θα έχει μεγάλες δυσκολίες και πολλά θα εξαρτηθούν από την εξέλιξη για το δημόσιο χρέος. Θα χρειαστεί να επαναληφθεί και να είναι απολύτως δεσμευτική η δήλωση ότι χωρίς ουσιαστική λύση για την απομείωση του χρέους δεν υπάρχουν μέτρα, δεν ισχύουν τα επώδυνα μέτρα. Χρειάζεται, συνολική αριστερή στροφή. (...) Είναι απαραίτητο, ένα πολιτικό σχέδιο με βάση τις συλλογικές αποφάσεις του κόμματος το οποίο θα περιλαμβάνει «αξιολόγηση και αναπροσανατολισμό σε πολιτικές και πρόσωπα.

   Σωστά έπραξαν αρκετοί υπουργοί αλλά και βουλευτές και βουλεύτριες του ΣΥΡΙΖΑ που στις ομιλίες τους στη Βουλή όχι μόνο δεν πανηγύριζαν για όσα προβλέπονται στο πολυνομοσχέδιο της 2ης αξιολόγησης, αλλά τόνιζαν ταυτόχρονα ότι επιστρέφονται τα κελεύσματα περί ιδιοκτησίας του μνημονίου. Σωστά, επίσης, απέφυγαν το success story, τη σύγκριση μνημονίων, την αφήγηση για ξέφωτα που οσονούπω θα δούμε. Μετρημένα λόγια από αριστερή σκοπιά, με τον αναγκαίο αναστοχασμό, με στοιχεία αυτοκριτικής, με τη γενναιότητα παραδοχής λαθών, με επίγνωση των μεγάλων δυσκολιών που αντιμετωπίζει ένας ολόκληρος κόσμος.

   Οι παρεμβάσεις αυτές, δημόσιες και όχι εν κρυπτώ, όχι μεταξύ μας, είναι οι μόνες που είναι σε θέση να επικοινωνήσουν με τον ευρύ κόσμο της αριστεράς, με τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα, που βιώνουν -ας μην το ξεχνάμε ποτέ- μια σκληρή πραγματικότητα στην καθημερινή τους ζωή. Η ειλικρίνεια, λοιπόν, η επιμονή από την πλευρά μας σε μια άλλη πολιτική και ασφαλώς ένα ριζοσπαστικό πολιτικό σχέδιο απεγκλωβισμού από τα μνημόνια και την επιτροπεία, είναι ο μοναδικός δρόμος που έχουμε μπροστά μας από τη σκοπιά της αριστεράς...... μπλα, μπλα, μπλα».