Κων/νος Μητσοτάκης. Ο τελευταίος της γενιάς των μεγάλων ηγετών.

Δυστυχώς στην Ελλάδα, αν δεν πεθάνεις, ούτε δικαιώνεσαι, ούτε δοξάζεσαι. Και ολίγα τινά περί «δημοκρατίας»".

 

Καλό ταξίδι, Πρόεδρε.

   Η «αναχώρηση» του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη δίνει το έναυσμα της αναψηλάφησης του πιό συκοφαντημένου πολιτικού της μετακατοχικής Ελλάδος. Τελευταία του υπηρεσία προς την χώρα, η αποκάλυψη της αριστερής μικροψυχίας και ασημαντότητος.

   Η πασοκική δολιότης και η χαώδης κατάσταση που επεκράτησε στη χώρα μετά την εκούσια αποχώρηση από την πολιτική του τεράστιου Κων/νου Καραμανλή, του κόλλησαν το στίγμα του «αποστάτη». Μιά άδικη ρετσινιά που δεν κατάφερε να εξαλείψει, επιμένοντας πεισματικά στην τήρηση ενός ιδιότυπου «μνημονίου», το οποίον είχε υπογράψει ολόκληρη η κοινοβουλευτική ομάδα της Ένωσης Κέντρου, λίγο πριν ο Γεώργ. Παπανδρέου ανέβει στο Τατόι και διαπραγματευτεί με τον Κωνσταντίνο. Γνωρίζω από πρώτο χέρι πως άπαντες οι βουλευτές είχαν υπογράψει κοινή δήλωση πως δεν θα αποδεχθούν τυχόν παραίτηση της Ένωσης Κέντρου από την εξουσία, αν τούτο πράξει ο ηγέτης της. Δεν εννοούσαν να απεμπολήσουν κάτι γιά το οποίο τόσο κοπίασαν -συνασπιζόμενα-  πολλά ετερόκλητα κεντρώα στοιχεία. Δηλαδή, να την αποσπάσουν από την πολύχρονη κυριαρχία της Δεξιάς. Στην πορεία, πλείστοι βουλευταί δείλιασαν και υπαναχώρησαν κάτω από τη λαϊκή πίεση και το σύνολον των διαδηλώσεων που αναστάτωσαν τότε την Αθήνα, τα λεγόμενα "Ιουλιανά", όπου κάηκε πάλι η πρωτεύουσα και συνετάχθησαν με τον Γ. Παπανδρέου.  Οι υπόλοιποι, που έμειναν πιστοί στην υπογραφή τους, χαρακτηρίστηκαν... «αποστάτες». Σε προσωπική εξομολόγηση σε επιχειρηματία φίλο του, υπεσχέθη πως όλα τα σχετικά στοιχεία, έχει αφήσει παραγγελία να δημοσιοποιηθούν μετά τον θάνατό του. Αυτά τα γνωρίζω, σχεδόν από τότε, και περιμένω να τα δω δημοσιευμένα.

   Ο θάνατος του Μητσοτάκη ήρθε σε μία, επίσης, πολιτικά ταραγμένη εποχή, όπου η λέξη -αλλά και η έννοια- «Δημοκρατία» βρίσκεται πάλι σε τρικυμία εν κρανίω των πολιτών, παραμορφωτική κακοποίηση της έννοιας και αλά καρτ ερμηνεία της.

   Η Δημοκρατία, ως πολίτευμα, έχει ένα μεγάλο προτέρημα και ένα μεγάλο ελάττωμα. Το πρώτο γιατί επιτρέπει σε απαξάπαντες να έχουν δημόσιο λόγο στις αποφάσεις και το δεύτερο γιατί... ακριβώς το επιτρέπει αδιακρίτως! Έτσι ο κάθε μικρόνους, αμόρφωτος, ηλίθιος, αλαζόνας, μισαλλόδοξος και, γενικώς, επικίνδυνος γιά την ίδια, τύπος έχει εξισωτική ισχύ -διά της ψήφου του- με έναν ευρύνου, μορφωμένο, ευφυή, μετριόφρονα και ανεκτικό πολίτη. Η αδυναμία αυτή της «δημοκρατίας» είχε επισημανθεί από την αρχαιότητα. («Ουδέν ανισότερον της ίσης μεταχείρισης των ανίσων». Αριστοτέλης). Έτσι, η πολυδιαφημισμένη «Αθηναϊκή δημοκρατία» που δόξασε την Αθήνα και την απογείωσε κατά τον 5^ο π.Χ. αιώνα, στην ουσία δεν ήταν... δημοκρατία, όπως την εννοούμε σήμερα, αλλά καθαρή ολιγαρχία! Στην πραγματικότητα η εξουσία βρισκόταν και οι αποφάσεις ελαμβάνοντο από 10.000 περίπου ελεύθερους Αθηναίους πολίτες. Και μάλιστα όχι από την ολότητα αυτών. Οι μη μετέχοντες και οι μη κρινόμενοι ικανοί να μετάσχουν στα κοινά, απεκαλούντο: «ιδιώτες», δηλαδή... ηλίθιοι με την αρχαία έννοια της λέξης -άρα ανίκανοι- να αποφασίσουν σωστά και να διαχειριστούν σωστά.

   Εν προκειμένω, στην σημερινή λεγόμενη «δημοκρατία», χωρούν ισότιμα από τον  σοφότερο πολίτη μέχρι τον τελευταίο κρετίνο. Έτσι, με την επιλογή επαφιέμενη σε μία απλή αριθμητική πλειοψηφία, η λαϊκή κρίση διαμορφώνεται από μη αντικειμενικά και επωφελή γιά το κοινωνικό σύνολο κριτήρια. Ένας ανώριμος, άφρων, απαίδευτος και αφελής λαός, εύκολα γίνεται έρμαιο επιτήδειων δημαγωγών, καθ’ ότι ευεπίφορος παχυλών υποσχέσεων και εύπιστος αποδέκτης παραπλάνησης και παραπληροφόρησης από επιτήδειους λαοπλάνους που του υποκλέπτουν την εμπιστοσύνη και του υφαρπάζουν την ψήφο. Αυτό το έργο, ο ελληνικός λαός το έχει δει πολλές φορές και -αν και ξέρει το τέλος- το... ξαναβλέπει και ξαναβλέπει, συνεχώς και αδιόρθωτα. Σαν χάνος που σπεύδει ν’ αρπάξει το δόλωμα που έντεχνα του πλασάρει ο κάθε παμπόνηρος λαϊκιστής ηγέτης. Καλή ώρα όπως τώρα.

   Μιά καλή και εφικτή, με την σύγχρονη τεχνολογία, λύση -αν και ουτοπική επί του παρόντος- θα ήταν η επιλογή, από το σύνολο του λαού, ενός εκλεκτορικού σώματος στο οποίο δικαιούνται να μετέχουν όλοι όσοι διαθέτουν IQ, πάνω από κάποιο ελάχιστο επιτρεπόμενο όριο. (Και μετά... ξύπνησα!). 

Η αλά καρτ αριστερή αντιμετώπιση της βίας.

...και στο βάθος το αγεφύρωτο χάσμα του διχασμού.

To πνεύμα της καταλαγής, της συνδιαλλαγής και -προ πάντων- της αληθείας!

 

    Μέσα στη ζέουσα επικαιρότητα επισημαίνω -και επικεντρώνω την προσοχή μου σ’ αυτό- ένα γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα τη μικροψυχία και τον αδίστακτο χαρακτήρα των Ελλήνων αριστερών. Δεν λέω της αριστερής ιδεολογίας γενικώς, η οποία θα πρέπει να αντιμετωπίζεται -με κριτική, συγκριτική συλλογιστική και διάλογο- ως κοινωνικοοικονομική θεωρία και σύστημα διακυβέρνησης, όπου ο κάθε πολίτης θα τοποθετείται επ’ αυτής βάσει των καλώς εννοουμένων συμφερόντων του και της εν γένει εσωτερικής συγκρότησής του. Η ιδιοσύστατη ελληνική αριστερά έχει διαμορφωθεί, αδικαιολόγητα «στραμπουλιγμένη», βάσει των δικών της πεπραγμένων, των κακών επιλογών, των σφαλμάτων τακτικής που διαχρονικά ακολούθησε και των κακών συμπεριφορών της στην ύπαιθρο. Μέχρις ότου συνετρίβη οριστικά το ’49 στον Γράμμο και το Βίτσι.

   Λόγω των αλλεπάλληλων ηττών που υπέστη μετά την Απελευθέρωση της χώρας από την γερμανική κατοχή στην ένοπλη εμφύλια σύρραξη που η ίδια προκάλεσε, όπου ενώ είχε φτάσει τόσο κοντά στην κατάληψη της εξουσίας και -κατά ακατανόητο τρόπο- κατάφερε να χάσει, αν και η Αθήνα, μετά τα Δεκεμβριανά του '44,  διαφαινόταν ως ώριμο φρούτο στις διαθέσεις του ΕΛΑΣ. Τότε ολιγώρησε και πρόλαβαν οι Εγγλέζοι του Σκόμπυ να την διασώσουν, οριοθετώντας και την αρχή του τέλους ενός άνευ νοήματος και από χέρι καταδικασμένου αγώνα.

   Η καταφανής ποιοτική διαφορά των δύο παρατάξεων, σε συνδυασμό με τις συμφωνίες διαμοιρασμού στου Κόσμου στη Γιάλτα, η οποία ετηρήθη από Τίτο και Στάλιν, δεν επέτρεψε τον ανεφοδιασμό του λεγόμενου... «Δημοκρατικού Στρατού» και τον ανάγκασαν να μετατραπεί γρήγορα σε απεχθείς ληστοσυμμορίες κατσαπλιάδων, προκειμένου να συντηρηθεί και επιβιώσει.

   Η υφή της ιδεολογίας -δογματική, αυστηρή και ανελεύθερη- και οι μετέπειτα, επί τινα χρόνο, φυσιολογικές διώξεις -«ουαί τις ηττημένοις»-  γέννησαν έναν λυσσώδη φανατισμό στην ψυχή των ταπεινωμένων αριστερών ηττημένων, ο οποίος, παρορμητικά, διατηρήθηκε σαν άσβεστη φλόγα και μεταλαμπαδεύτηκε στις επόμενες γενιές. Αφανέρωτη, καταπιεσμένη και ιστορικά παραποιημένη, ένεκα πάθους, άγνοιας και προπαγανδιστικής διαστρέβλωσης των ιστορικών γεγονότων. Και παρέμενε μέχρι σήμερα, σαν σπίθα κρυμμένη στη στάχτη.

   Δυστυχώς, η συμφιλιωτική χείρα που μεγαλόψυχα έτειναν οι νικηταί στους ηττημένους, παρ' όλο το αίμα που χύθηκε άδικα, και σε ελάχιστο σχετικά χρόνο μετά τη λήξη του Εμφυλίου, δεν κατάφερε να εξαλείψει το μίσος των τελευταίων, να σβήσει τη φλόγα της εκδίκησης και να κλείσει το δημιουργημένο χάσμα. Ενδεικτική -γιά όσους την πρόσεξαν- η εξής χαρακτηριστική αποστροφή-ατάκα του προεκλογικού λόγου του Τσίπρα στη Ρόδο, λίγο πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου ’15: « ... στις εκλογές της Κυριακής, ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν»!

   Στη συνέχεια, μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, η συμπλεγματική διχαστική προδιάθεση ξεχείλιζε μέσα από κάθε λόγο και κάθε ενέργεια των τυφλωμένων από ιδεοληπτικό πάθος και διψασμένων γιά εκδίκηση κρυφοκομμουνιστών, που έσκασαν μύτη σαν σαλιγκάρια μετά από βροχή, αισθανόμενοι ανακουφιστική απελευθέρωση, π.χ. Κατρούγκαλος, και εφόρμησαν γιά να κατεδαφίσουν τη μέση αστική τάξη. Τους... «πλούουουσιους», όπως συνεχώς έλεγε η κυρα-Θεανώ, η κομπλέξω, και γέμιζε το στόμα της... πλούτο! Ο νέος διχασμός αναβίωσε και προβάλλει πλέον ανησυχητικά και απαίσια.

   Ήδη, με αφορμή το τελευταίο ανόητο εγκληματικό γεγονός -τρομοκρατική επίθεση κατά του παντελώς αθώου και ανύποπτου Παπαδήμου- έβγαλε και το τελευταίο φύλλο συκής από τους στριμωγμένους, επειδή δεν τους βγαίνει η... αριστερή «πασιέντζα», αηδείς αριστερούς χολεριασμένους, π.χ. ο μικρός Λένιν του ΣΚΑΙ, (που επιμένει να τον ζεσταίνει σαν φίδι στον κόρφο του), ο οποίος -αντί να καταδικάσει απερίφραστα το τρομοκρατικό έγκλημα- δήλωσε ξεδιάντροπα: «Οι αντικυβερνητικές συγκεντρώσεις που προγραμματίζονται, κάτι φύγετε, κάτι παραιτηθείτε, δημιουργούν ένα κλίμα όξυνσης που ευνοεί την ανάπτυξη της τρομοκρατίας»!

   Όσο γιά το αντιπαθέστατο «πράμα», το αλαζονικό σούργελο που φώναζε κάποτε -άσκοπα και ηλίθια- «βοήθεια!» στην πύλη της ΕΡΤ, ενώ δεν την ενοχλούσεε κανείς, και σαν πρότυπο πολιτικού UFO, διασκέδασε αργότερα το πανελλήνιο υποδυόμενο την Πρόεδρο της Βουλής, το μόνο που βρήκε να δηλώσει ήταν: «Εγώ δεν θα βγω να καταδικάσω τη βία, απ΄ όπου κι αν προέρχεται»!

   Επειδή «εξ όνυχος τον λέοντα», καλούνται οι εναπομείναντες αφελείς και ρομαντικοί να σκεφθούν στα σοβαρά και να σταθμίσουν που οδηγεί η αφέλειά τους. Και να εγκαταλείψουν το βλακώδες επιχείρημα: -«Μα αυτοί δεν είναι η αριστερά».
    Ακριβώς γιατί αυτή είναι η αριστερά! Μιά ανεδαφική και παρωχημένη ιδεολογία, η οποία αν και καταφανώς αποτυχημένη στην εφαρμογή της, προσπαθούν να την αναστήσουν στη χώρα μας. Και όσο η πραγματικότητα την απορρίπτει τόσο οι... εραστές της καταφεύγουν, με εμμονική μισαλλοδοξία, στην παραπλανητική διαστρέβλωση, την παραπληροφόρηση, το ψέμμα, τον αποπροσανατολισμό, την εξαπάτηση και, τέλος, στη βία. Την... καλή βία όμως, την αριστερή! Με το μόνο προσόν που διαθέτουν, έναν τέλειο στη λειτουργία του επικοινωνιακό μηχανισμό. Κάτι που φέρνει τόσο καλύτερα αποτελέσματα, όσο ο δέκτης λαός είναι αμόρφωτος, αστοιχείωτος και πορωμένος από παραμυθολογία. Αποτέλεσμα: Μιά εικονική, ειδυλιακά παρουσιασμένη εικόνα με... ευτυχισμένη προβολή στο μέλλον και πραγματική οικονομική εξαθλίωση στο παρόν, ομού με πνευματική ένδεια και προϊούσα ηθική εξαχρείωση, (Καλογρίτσας, Σαββίδης). Δηλαδή όσα ακριβώς βιώνουμε -με κλιμακωτή κατηφορική εξέλιξη- τα τελευταία χρόνια και όσα μας περιμένουν στην επόμενη  στροφή. 

   Αυτή είναι η εφαρμοσμένη αριστερά και όχι οι σαχλαμάρες των ονείρων και ονειρώξεων των αφελών! Όσων, μαζί με το λάκκο τους -τα θέλουν και τα παθαίνουν- σκάβουν τον λάκκο και των άλλων. Των πολλών και αθώων, μεταξύ των οποίων τα παιδιά και τα εγγόνια τους.  

Η αυτού εξοχότης, ο νέος υπουργός της Α-παιδείας.

Η ήσσων προσπάθεια θεσμοθετείται και καθιερώνεται.

Ατενίζοντας την... πρόοδο!

     Με τον ολετήρα της μάθησης κ. Γιαβρούμογλου, ή κάτι τέτοιον τέλος πάντων, δεν γνωρίζομαι. Ούτε και φλέγομαι να γνωριστώ, εδώ που τα λέμε. Το ίδιο φαντάζομαι να ισχύει κι από πλευράς του. Όμως με απασχολεί πάρα πολύ η προσωπικότητα και το έργο του. Έχοντας τρίψει πολλά παντελόνια στα θρανία και έχοντας... «σπαταλήσει» πάρα, πάρα πολλά μερόνυχτα πάνω από βιβλία και λευκές κόλλες, με τρίγωνα, διαβήτες και υποδεκάμετρα, αντί να τα «αξιοποιώ» σε αραχτές φραπεδιές, τζώνυ γουώκερς και γκόμενες, τις απόψεις του τις βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες. Αν και πολύ... καθυστερημένες. Όχι σαν ιδέα, αλλά σαν χρόνο εφαρμογής τους. Οπότε οι γονείς μου φταίνε κι εγώ έχασα!

   Έτσι, θεωρώ εαυτόν δυστυχή που βιάστηκε να έρθει στον... «μάταιο ετούτο κόσμο», πριν η χώρα μου τύχει της μεγίστης εύνοιας να ηγούνται της Παιδείας της και να την ποδηγετούν -με την κυριολεκτική και όχι μεταφορική έννοια του όρου- φωτεινά πόδια, συγγνώμην μυαλά ήθελα να πω, όπως του αξιότιμου κ. Αρ. Μπαλντά, του πληθωρικού στη σάρκα  και παντάπασι αμόρφωτου στο πνεύμα κ. Φίλη, του εκκεντρικού και εξέχοντος μέλους του θιάσου σκιών κ. Ζουρλάρη και, τέλος, του έσχατου φρούτου με τις περίπλοκες σπουδές και δράσεις, του εξοχότατου υποστηρικτού της αρχής της «ήσσονος προσπαθείας» κ. Γιαβρούμογλου.

   Γιά τον πρώτο, τον έχοντα ύφος ροφού σε κατάθλιψη, γνωρίζω από πρώτο χέρι τις έντονες γλειπτικές προσπάθειες που κατέβαλε, προκειμένου να του δοθεί μιά δευτεροοκλασσάτη έδρα δυσνόητου αντικειμένου στο ΕΜΠ. Κάτι περί φιλοσοφίας των επιστημών, μεθοδολογίας της φυσικής και... τρέχα γύρευε, τους υπόλοιπους τους γνώρισα -και γνωρίζω- από το θαυμάσιο έργο τους!

   Διαβάζοντας τα ιστορικά των νεώτερων «Τριών Ιεραρχών» της αριστερής κουλτούρας και διανόησης, δεν εκπλήσσεται κανείς γιατί το Πολυτεχνείο έγινε μόνιμο άντρο κακοποιών, σταθερή αφετηρία εξορμήσεως του αναρχικού αληταριού και ορμητήριο βανδαλισμών και επιθέσεων κατά δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Ούτε γιατί με φρούριο τα κτήριά του διεξάγεται ένας απύθμενου θράσους κλεφτοπόλεμος των πάσης φύσεως αναρχικών τραμπούκων -«παιδιών» κατά τον παλίμπαιδα Τόσκα- με την  με ευνουχισμένη Αστυνομία, υπό τα απαθή όμματα -αν όχι την ενθάρρυνση- της επίορκης έως ανύπαρκτης ηγεσίας της.

   Έτσι γίνεται ολοφάνερο και κατανοητό το πώς το Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκης κατάντησε θερινός τεκές και οίκος ανοχής του παγκόσμιου «περιθωρίου», με τη συγκατάθεση των αρμόδιων αρχών και τις ευλογίες του βουλευτή-ουρακοτάνγκου με το σκουλαρικάκι, (συριζάριου βεβαίως). Και γιατί, σε απαξάπαντα τα -τύποις- πνευματικά ιδρύματα κυριαρχεί η κουρελαρία, η λέρα, η αθλιότητα και η ασυδοσία, με την αξιοκρατία -διδασκόντων και διδασκομένων- σε απηνή διωγμό και το «μπάτε σκύλοι αλέστε» της κομματοκρατίας να κυριαρχούν απ’ άκρου σ’ άκρον. Και όλα αυτά, εν ονόματι της... δημοκρατίας και της... διακίνησης των ιδεών. Στη ουσία όμως, μιά δράκα άσχετων και φανατικών ψευτοφοιτητών -με τον τσαμπουκά του «έτσι γουστάρω»- τυρβάζει μόνο γιά τη επικράτηση της αριστεράς, την κατατρομοκράτηση των αντιφρονούντων και την φίμωση των συνεπών φοιτητών. Όλα αυτά γαρνιρισμένα με άνωθεν προστασία, εμφανή φαβοριτισμό και προτίμηση ημετέρων. Και στο βάθος, ένα εύκολο και άκοπο πτυχίο!

   Ήδη, τόσον ο ιδεοληπτικός τελευταίος υπουργός Α-παιδείας, όσον και ο εντελώς άξεστος προϊστάμενός του εξαγγέλλουν ιδέες και συστήματα με τα οποία θα εκμηδενίζεται η όποια αξία περίσσεψε στα πτυχία των Ανωτάτων Σχολών. Τόσο στη διαδικασία εισαγωγής σ’ αυτά, όσον και στην εν γένει φοίτηση.

   Συνοψίζοντας όσα ερωτήματα γεννώνται, γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά, η μόνη βέβαιη απάντηση λέει:  Η ημιμάθεια και η αμάθεια ρυμουλκεί εύκολα και άκριτα -ένεκα λοβοτόμησης- στην στοχευμένη καθοδήγηση και δημαγωγική χειραγώγηση της ηγεσίας. Χωρίς γνώση, χωρίς κριτική σκέψη, χωρίς μόρφωση, χωρίς προβληματισμούς και χωρίς αμφισβητήσεις. Ένας λαός διαπαιδαγωγημένος κατάλληλα, όχι μόνο θα μπορεί να δεχθεί όσα απίθανα και αντιφατικά συμβαίνουν τώρα -με κολωτούμπες, παλινδρομήσεις και εθνικούς εξευτελισμούς- αλλά να τις χειροκροτεί και να πανηγυρίζει κιόλας. «Σύντροφοι... κερδάμε πάλι»!         

Τρομοκρατική επίθεση κατά Παπαδήμου.

Σας μάθαμε, σας γνωρίσαμε!

Το αυτοκίνητο του κ. Παπαδήμου, μετά την έκρηξη.

    Στις 6.40΄ μ.μ. ο πρώην πρωθυπουργός κ. Λ. Παπαδήμος κινούμενος με το αυτοκίνητό του στην Γ' Σεπτεμβρίου και  ανοίγοντας ένα φάκελλο που του είχε αποσταλεί, παρ' ολίγον να γίνει... αγγελούδι!

   Παρ' όλα όσα ανακοινώθηκαν, ο τραυματισμός του πρώην πρωθυπουργού είναι μάλλον αρκετά σοβαρός και ο ίδιος βρίσκεται διασωληνωμένος στον Ευαγγελισμό.

   Στην ουσία τώρα και την βαθύτερη ερμηνεία της επίθεσης. Διακυβεύω -με γνώση της κομμουνιστικής τακτικής και την κεκτημένη εμπειρία του κυβερνητικού εσμού- την πεποίθηση πως η επίθεση εμπίπτει σε γενικότερο σχέδιο αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης και μετατόπισης του ενδιαφέροντός της από τους αλμπάνικους χειρισμούς και τις αλλοπρόσαλλες ανακοινώσεις του συριζαρέικου θιάσου. Τώρα, όποια άλλη εκδοχή κι αν μας σερβίρουν και όποια δήλωση... "ανάληψης ευθύνης" και αν ανακοινωθεί από κάποια αναρχική κακοποιό οργάνωση, απ' αυτές που λυμαίνονται τη χώρα ερήμην των μηχανισμών προστασίας των φιλήσυχων πολιτών, προσωπικά δεν την πιστεύω. Το συμβάν δείχνει καταφανώς το σκληρό και ανάλγητο πρόσωπο της αριστεράς -τώρα που ξέφτισαν τα παραμύθια και τα... αφηγήματά τους- και έπεσαν όλες οι γλυκανάλατες μάσκες, τώρα ο λύκος αποβάλλει το προβατίσιο τομάρι που φορούσε και αποκαλύπτει το απαίσιο πρόσωπό του.  Αναλογιστείτε τη δήλωση του μοχθηρού αγριάνθρωπου της Υγείας, που ομολόγησε το στόχο: "να πάρουμε το κράτος στα χέρια μας" και σκεφθείτε πως τώρα που αυτό δεν τους βγαίνει με το καλό, ήρθε η ώρα του... άγριου! Όταν χαϊδεύεις γλυκά έναν τοίχο, σε χαϊδεύει κι αυτός. Γιά τόλμησε όμως να του ρίξεις κουτουλιά να δεις τί σε περιμένει! Το πόσο μπλέξαμε μ' αυτή τη φάρα δεν μπορείτε να το φανταστείτε. Οι δύσπιστοι και οι αφελείς θα το διαπιστώσουν με έκπληξη. Οι της απ' εδώ πλευράς με πόνο και κουράγιο. Στερνή μου γνώση...

"Γιαννάκια" vs "Παλιοσειρές" = 0 - 7 !

...και η γραβάτα μπορεί να περιμένει.

  Η παρούσα ανάρτηση, και ιδίως τα συνημμένα βίντεο, απευθύνονται στους αθεράπευτους ρομαντικούς -έως ηλίθιους- που απέμειναν να πιστεύουν τα παραμύθια του μεγαλύτερου δημαγωγού παραμυθατζή στην Ιστορία του Ελληνικού έθνους. Απείρως μεγαλύτερου κι από τον διαβόητο Κλέωνα, τον μέγιστο Αθηναίο δημαγωγό του 5ου π. Χ. αιώνα. 

   Με το πρώτο βίντεο θα μελαγχολήσετε, τόσο από τον αιθεροβάμονα ενθουσιασμό της ανώριμης νεολαίας, που επένδυσε όνειρα κι ελπίδες ζωής σε έναν καταφανώς αφερέγγυο νεαρό, ο οποίος υποσχέθηκε στους πάντες τα πάντα, όσο και με κάποιους γερομαλ... ες, οι οποίοι -άκριτα, αψυχολόγητα και αμελέτητα- πίστεψαν τις συριζαρέικες αερολογίες και βγήκαν στους δρόμους να πανηγυρίσουν, μασουλώντας κουτόχορτο, κυνηγώντας ανεμόμυλους και θεωρώντας πως μιά χούφτα αλαζονικά τσογλάνια -και με την τούρκικη ερμηνεία της λέξεως- θα μπορούσαν να αλλάξουν την... Ευρώπη. Με αποτέλεσμα το σοβαρό και έμπειρο ευρωπαϊκό κατεστημένο, που μιά ασυνάρτητη χούφτα μικρομέγαλων, ανόητων, άπειρων, κουρελόντυτων  και ιδεοληπτικά αλλόκοτων αμφισβητιών τους έβγαλε ιταμά και θρασύτατα γλώσσα, να μας αλλάξει τα φώτα, αλαλιάζοντάς μας στη σφαλιάρα και βυθίζοντάς μας σε βαθειά φτώχεια!

   Και αν όλο αυτό το παρασυρμένο κοπάδι έχει κάποιο ελαφρυντικό, λόγω αφέλειας έως μικρόνοιας, ή πολιτικών πεποιθήσεων έως αγκυλώσεων, να "τσιμπάει" -πολιτικά περιπλανώμενο- στις έωλες υποσχέσεις των ανεύθυνων συριζαρέων εξουσιολάγνων, όμως τώρα δεν έχει καμμία δικαιολογία να συνεχίζει να στηρίζει πολιτικά και να επιλέγει να το κυβερνούν τύποι στους οποίους δεν θα εμπιστευόταν ούτε ένα ευρώ γιά να του φέρουν εφημερίδα από πλησιέστερο περίπτερο.

  

   Παρακολουθήσετε τα διασκεδαστικά βίντεο των Ράδιο Αρβύλα και συνειδητοποιώντας τις τελευταίες μεγάλες κωλοτούμπες του ψευτόμαγκα Τζίφρα, με την εγκατάλειψη και του τελευταίου μετεριζιού που αποτελούσε τον κύριο στόχο της συριζέικης πολιτικής και ιερό λάβαρο στην διαπραγμάτευση με τους φίλους εταίρους, ή -κατά περίπτωση- αιμοσταγείς τοκογλύφους! (Μέρκελ, Σόιμπλε, Ντάϊσερμπλουμ και σία), αποδεσμευτείτε από την κουτοπόνηρα πλασσαρισμένη μπαρούφα.  -"Έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι"!

   Όποιος αποδέχεται αυτόν τον άθλιο συμψηφισμό, σίγουρα δεν διακρίνεται γιά ευφυΐα. Ούτε καν γιά στοιχειώδη πνευματική συγκρότηση. Πρώτον γιατί κανείς πολιτικός δεν φλόμωσε με τόσο χοντρά ψέμματα τον λαό και δεν έδειξε τέτοια απόλυτη αναντιστοιχία προεκλογικών υποσχέσεων και μετεκλογικής συμπεριφοράς. Κανείς δεν επέδειξε τέτοιον ερασιτεχνισμό στη διακυβέρνηση της χώρας, τοσαύτη ανευθυνότητα και τέτοια αναξιοπιστία στον εξωτερικό μας περίγυρο. Κανείς δεν επέδειξε τέτοια αναξιοπιστία και αφερεγγυότητα στις διαπραγματεύσεις, αρχίζοντας από φολκλορική και αρχοντοχωριάτικη εμφάνιση και τελειώνοντας σε μόνιμη αναβλητική τακτική με συνεχείς υπαναχωρήσεις, αλλαγές ατζέντας και καταφυγή σε... πολιτικές λύσεις.  Ας μην σας ξεγελά η αποδοχή του συριζαρέικου κακόγουστου τσίρκου μεταξύ των πολύπειρων Ευρωπαίων πολιτικών. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί αναπάντεχο θείο δώρο στην προστασία των συμφερόντων τους με την βελούδινη επιβολή όποιων μέτρων αυτοί κρίνουν πως πρέπει να εφαρμοστούν στην Ελλάδα, προκειμένου να διασφαλιστούν οι δανεισμοί και οι επενδύσεις τους!  Πορεία δεν οργανώθηκε, μύτη δεν άνοιξε, τζαμαρία δεν έσπασε. 

   Στη χειρότερη των περιπτώσεων -μέσα σε μία αντικειμενική ένδεια πολιτικού προσωπικού υψηλού διαμετρήματος-  δεν πρέπει να αναζητούνται οι αριστείς, οι κορυφαίοι και οι σωτήρες, αλλά οι λιγότερο κακοί. Και χειρότερο και επικινδυνοδέστερο πολιτικό σκουπιδαριό από αυτό που σταυλίζεται στην Κουμουντούρου δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε στην Ελλάδα από της εποχής του Κωλέττη και του διαβόητου "Τζουτζέ". Φέρτε στο μυαλό σας φιγούρες σαν του αγριάνθρωπου Πολάκη, του άξεστου λαδέμπορα Μπλατσαούρα, του "Βαραββά" Μανιού, του οινόφλυγα αργόμισθου Μέντορα, της τσιρίδας Αυλωνίτου και όλου του απίθανου καρακιτσαριού που μας κυβερνά, μολύνοντας με την ασημαντότητά τους την Βουλή,  την έδρα της Δημοκρατίας, και θεωρώντας πως απευθύνονται σε ηλίθιους, μας σερβίρουν σωρεία απίθανων χοντροκομμένων ψεμμάτων με απαίτηση να τα χάψουμε! Στ' αλήθεια μπορεί να εμπιστευθεί ο κάθε νουνεχής και σώφρων πολίτης τη μοίρα, τη ζωή και το μέλλον του σε τύπους, π.χ.  σαν κι αυτόν τον φανατισμένο άθλιο αριστερό δασκαλάκο που υποστηρίζει το καθεστώς ενός Μαδούρο; Είναι δυνατόν τα δύο και χρόνια που κάθονται στο σβέρκο μας αυτά τα πολιτικάντικα νούμερα να μη μας έβαλαν μυαλό και να μη μας έκαναν σοφότερους στις επιλογές μας; Αν όχι, είμαστε άξιοι της μοίρας μας και ανάξιοι της Ιστορίας μας.

   Σημείωση: Ο τίτλος της ανάρτησης αναφέρεται σε στρατιωτική ορολογία: "Γιαννάκια" = νεοσύλλεκτοι και "Παλιοσειρές" = έμπειροι φαντάροι.