Tο δράμα του Ελληνικού και η φαρσοκωμωδία των αναξιόπιστων συριζαρέων.

Το αριστουργηματικό τέρμιναλ. Έργο Σαάρινεν.

   Η ιστορία τραβάει σε μεγάλο βάθος, το φιλέτο σαπίζει και δεν κάνει πιά ούτε γιά πεινασμένους λαθρομετανάστες. Η αθλιότητα του ακριβότερου οικοπέδου της Ευρώπης ανταγωνίζεται επάξια αυτήν του συριζαίου ουρακοτάγκου με το σκουλαρικάκι και το ψυχρό βλέμμα. Από δαύτον, μόλις είχε πάρει τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτός ήταν απλό... «στέλεχον», (επιλαχών βουλευτής, νομίζω), κατάλαβα πως η επένδυση που θα άλλαζε τη μοίρα της περιοχής και του πλήθους που θα μπορούσε να φάει ψωμί από κει, μάλλον δεν θα γίνει ποτέ. Είπε -θυμάμαι- σε κάποιο κανάλι, πως η συμφωνία προέβλεπε και την υπογειοποίηση της παραλιακής λεωφόρου. Το έργο αυτό, που ήταν στις υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους και όχι του αναδόχου, και θα γινόταν προκειμένου να εκταθεί η ιδιοκτησία μέχρι τη θάλασσα, δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ! Με γυάλινο μάτι, σαρδόνιο χαμόγελο και τον χαρακτηριστικό κυνισμό σκληρού αφεντικού, προδιέγραψε την τακτική που θα ακολουθούσε η ανακόλουθη παράταξή του στο θέμα: «Υπογράψαμε να το κάνουμε, όμως δεν υπογράψαμε το πότε. Θα περιμένουν πάρα πολύ»!

   Η περιοχή που σήμερα ονομάζεται «Ελληνικό» άρχισε να κατοικείται το 1925 μετά τη μικρασιατική καταστροφή από Πόντιους πρόσφυγες προερχόμενους από τα Σούρμενα του Πόντου. Πριν από αυτό αναφέρεται ως ακατοίκητος χώρος, άγονος και άνυδρος με αγροτικό χαρακτήρα, που αποτελούσε ως το 1830 βοσκοτόπι ιδιοκτησίας του Τούρκου Πασά Χασάν (Χασάνι Τσιφλίκι) που εκτεινόταν από το Καλαμάκι μέχρι τη Βούλα.

   Το 1925-26 αρχίζει ο εποικισμός από Πόντιους, με μέριμνα της Επιτροπής Αποκατάστασης Προσφύγων που είχε ως πρόεδρο τον Μοργκεντάου (πρέσβη των ΗΠΑ στην Κωνσταντινούπολη το 1914), και στη συνέχεια και από Θράκες με την ανταλλαγή των πληθυσμών.

   Το υπουργείο Γεωργίας μοίρασε κλήρους ανταλλάξιμης γης 5 στρεμμάτων στους πρόσφυγες. Όσοι κατέφθαναν και το επιθυμούσαν κατοχύρωναν τον κλήρο τους. Η περιοχή αυτή ονομάστηκε Σούρμενα και αργότερα Ελληνικό, Άνω και Κάτω. Στο Κάτω Ελληνικό προϋπόθεση γιά την εγκατάσταση ήταν η δήλωση ότι αναλάμβανε ο κάτοικος να κάνει εκβραχισμούς του οικοπέδου του, περιμάνδρωση και κήπο. Αυτονόητο είναι ότι αυτές τις προϋποθέσεις μπορούσαν να εκπληρώσουν μόνο οι πιο εύποροι της εποχής. Έτσι η περιοχή κατοικήθηκε από εμπόρους, εφοπλιστές, εύπορους και εγγράμματους που κατάγονταν από τη Σμύρνη, τον Πόντο και την Κωνσταντινούπολη. Την ονόμασαν, δε, «Κηπούπολη».

   Η κυβέρνηση Μεταξά, αργότερα, αποφασίζει να δημιουργηθεί αεροδρόμιο στην περιοχή. Οι κάτοικοι της Κηπούπολης δεν αντιδρούν πιστεύοντας ότι δεν θα τους επηρεάσει το θέμα. Γίνονται οι πρώτες απαλλοτριώσεις και το 1935 ο ίδιος ο Μεταξάς βάζει το θεμέλιο λίθο γκρεμίζοντας τα σπίτια στο Χασάνι έως τα όρια της Κηπούπολης.

   Το αεροδρόμιο άρχισε να κατασκευάζεται το 1938, με διάδρομο προσγειώσεως 1.800 μέτρων μετά από απαλλοτρίωση τμημάτων των τότε κοινοτήτων Κομνηνών και Ελληνικού. Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος όμως δεν επέτρεψε την ολοκλήρωσή του. Κατά την περίοδο της Γερμανο-Ιταλικής κατοχής επέσπευσαν οι Γερμανοί την επέκτασή του για δικούς τους σκοπούς. Αντίθετα η συμμαχική αεροπορία επεδίωξε να παρεμποδίσει τη συμπλήρωσή του ενεργώντας σειρά επιδρομών, κυρίως νυκτερινών βομβαρδισμών, προς αποφυγή θυμάτων εκ των εργαζομένων εκεί Ελλήνων. Από τους βομβαρδισμούς εκείνους είχαν προκληθεί πολλές ζημιές ακόμη και στους παρακείμενους οικισμούς. Κατά την αποχώρησή τους όμως οι Γερμανοί κατέστρεψαν και υπονόμευσαν τους διαδρόμους του.

   Το 1956 ενόψει της επίσκεψης Αϊζενχάουερ κατεδαφίζονται τελείως τα οικήματα στο Χασάνι και σε τμήμα του Κάτω Ελληνικού γιά τις ανάγκες επέκτασης του αεροδρομίου και της Αμερικανικής Στρατιωτικής Βάσης, (συνολικής έκτασης 5.000 στρεμμάτων). Στις 30 Μαΐου του 1962, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έθεσε τον θεμέλιο λίθο του Ανατολικού αεροδρομίου Ελληνικού που έχει σχεδιαστεί από τον διάσημο Φινλανδό αρχιτέκτονα Έερο Σαάρινεν. Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν το 1969. Τη δεκαετία του 1970 ο κυρίως διάδρομος επιμηκύνθηκε στα 3.500 μέτρα, ενώ το 1976 η Ελληνική Κυβέρνηση ανέθεσε σε Κοινοπραξία της Aeroports de Paris και του Αεροδρομίου της Φρανκφούρτης την επιλογή της κατάλληλης τοποθεσίας γιά τη μεταφορά του αεροδρομίου. Η τοποθεσία που επιλέχθηκε τελικά ήταν τα Σπάτα. Τη δεκαετία του 1990 το αεροδρόμιο εξυπηρετούσε από 10 έως 12 εκατομμύρια επιβάτες το χρόνο.

   Έπειτα από τον τερματισμό λειτουργίας του, το 2001, το Αεροδρόμιο του Ελληνικού παραμένει κλειστό καθώς ο Νέος Διεθνής Αερολιμένας "Ελευθέριος Βενιζέλος" αποτελεί πλέον το κεντρικό αεροδρόμιο των Αθηνών. Το τελευταίο αεροσκάφος που αναχώρησε από το αεροδρόμιο ήταν ένα Boeing 737 των Ολυμπιακών Αερογραμμών με προορισμό τη Θεσσαλονίκη.

   Έκτοτε, άρχισε η κακοδαιμονία της περιοχής, ομού με την μελαγχολία των παλαιοτέρων χρηστών εξ ημών, που έβλεπαν το αριστούργημα του Σααρίνεν να ερειπώνεται μετατρεπόμενο σε άντρο πάσης παραβατικότητος, έως ότου καταστεί καταφύγιο εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών.

   Σκέψεις και προτάσεις γιά την αξιοποίησή του διατυπώθηκαν πολλές, με ηλιθιότερη -ποιά άλλη βεβαίως- αυτή των αριστερών, που ήθελαν στο χώρο ένα τεράστιο πάρκο γιά τον... λαό. Μεγαλύτερο κι από το... Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης! Γιά να μην -λέει- γίνει αντικείμενο... «κονόμας» του κεφαλαίου! Παραβλέποντας οι αγκυλωμένοι τα τεράστια έξοδα κατασκευής και τα ακόμη μεγαλύτερα της συντήρησης ενός θηριώδους Πάρκου. Εδώ το Πεδίο του Άρεως και το Πάρκο Τρίτση τα εγκατέλειψαν στη τύχη τους και τα κατάντησαν σαν τα μούτρα τους, και τα μεγαλεία του Σέντραλ Παρκ τους γυάλισαν!

   Η στήλη είχε προτείνει -γράφτηκε σε κάποια εφημερίδα και τα... αμελέτητα των αρμοδίων- μιά πρόταση αντιπαροχής. Σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, π.χ, Κυψέλη, όπου το μόνο πράσινο ήταν οι αφίσες του ΠΑΣΟΚ και τα γκράφιτις του Παναθηναϊκού, να απαλλοτριώνονταν μερικά οικοδομικά τετράγωνα, μετατρεπόμενα σε μικρά πάρκα, και οι ιδιοκτήτες να αποκτούσαν νέες ιδιοκτησίες, ανάλογης επιφάνειας, σε κατασκευαζόμενους νέους οικισμούς με νέες σύγχρονες πολυκατοικίες εντός ενός σύγχρονου και πρότυπα ρυμοτοποιημένου Ελληνικού. Εννοείται με εργολαβικό κίνητρο, κοινόχρηστους χώρους και... όλα τα καλά. Μάλιστα, με μιά άλλη πρόταση -δημοσιευθείσα και... εγγραφείσα αρμοδίως- είχα προτείνει, σε ένα μεγάλο πάρκο στο κέντρο της έκτασης και κάποιο μουσείο μοντέρνας τέχνης, στα πρότυπα του Γκούγκενχαϊμ στο Μπιλμπάο. Τελικά αποφασίστηκε... ό,τι αποφασίστηκε και καλώς επράχθη. Όμως, με την εικόνα του συριζάριου ουρακοτάγκου με το σκουλαρικάκι στο νου και τις πάγιες μίζερες «προοδευτικούριες» απόψεις των αγκυλωμένων κρατικιστών αριστερών, π.χ. Σπρίτζης-αεροδρόμια, Δρίτσας-Cοsco, Σκουρλέτος-Σκουριές, άμα περπατήσει η συμφωνία να μου... γράψετε!

   Ήδη, ο μουρτζούφλης Μπαλντάς έβαλε τις πρώτες τρικλοποδιές, θέλοντας να κηρυχτούν διατηρητέοι -ως σπανίου υψίστου κάλλους-  οι... διάδρομοι απογειώσεως, η μισοσκουριασμένη κι ετοιμόρροπη δεξαμενή της αμερικανικής βάσεως -προφανώς ως ο ελληνικός πύργος του Άιφφελ- και διάφορες άλλες αηδίες του χώρου.

   Και όποιος προσδοκά, με τέτοια μυαλά -μην ξεχνάτε π.χ. Φίλη, Ζουρλάρι και τον γελωτοποιό Μάδρα- προκοπή και επενδλύσεις, ας ηρεμήσει και απολαύσει μακάρια τον σανό του. Όλα βαίνουν καλώς!