Το παιδί της Ρούπα, στη χώρα της υπερβολής.

"Ο ψεύτης και ο κλέφτης, τον πρώτο χρόνο χαίρονται. Ο τρομοκράτης...  κάτι παραπάνω!"

   Η παρατεταμένη οικονομική κρίση που μαστίζει την χώρα έχει οδηγήσει εκατομμύρια Έλληνες στην ανεργία, την ανέχεια και την απόλυτη ένδεια. Συνεπώς δεκάδες χιλιάδες -τουλάχιστον- παιδιά βουλιάζουν στην απόλυτη στέρηση και τον υποσιτισμό. Παρά τους κυβερνητικούς διθυράμβους περί επιτυχούς αντιμετώπισης της... «ανθρωπιστικής κρίσης» -πολυδιαφημισμένης προεκλογικά και πεταμένης στα σκουπίδια, μετεκλογικά-  με τα γεμιστά και τις μαρμελάδες της προσφιλούς μου και εορτάζουσας σήμερα Θεανώς, (όχι «Θεανούς», γιατί θα θυμώσει και χρόνια της πολλά).

   Η αναμενόμενη σύλληψη -μιά του κλέφτη, δυό του κλέφτη- της διαβόητης κακοποιού Πόλας Ρούπα, μαζί με την όποια ανακούφιση που προκάλεσε, καθ’ όσον βγήκε ένα ακόμη δόντι από την μασέλα του ελληνικού αναρχικού περιθωρίου, αναπάντεχα και μη προϋπολογισμένα, ένα άλλο  μεγάλο  πρόβλημα προέκυψε. Το εξάχρονο παιδί της.

   Και μέγας ντόρος ξεσηκώθηκε, μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους του θέματος, με επίκληση των φιλάνθρωπων αισθημάτων του ευαίσθητου και αφελούς λαού μας.

   Μαζί με τον γνωστό δικολάβο και συστηματικό υποστηρικτή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παντός αναρχικού εγκληματία και επικίνδυνου κακοποιού, που αυτοαναγορεύεται «λαϊκός αγωνιστής», σκοτώνοντας αθώους και ληστεύοντας τράπεζες, αυτού που υπερασπίζεται τα δικαιώματα της μιαρής πελατείας του και παραβλέπει τα αντίστοιχα των θυμάτων τους, ένας τεχνητός ορυμαγδός «προοδευτικούριων» και... «αλληλεγγυούχων» ξεσηκώθηκε, που κήδονται του μέλλοντος του -όντως αθώου, επί του παρόντος-  μικρού.

   Μεταξύ αυτών, πρωτοπόρος, ο αγνός και αφελής γέροντας Μ. Γλέζος. Απογοητευμένος από την διάψευση των ιδεολογικών οραματισμών του και την παρούσα ηγεσία της αριστερής ουτοπίας του, μετά το αρχικό αποσβόλωμα που τον έσπρωξε στην σιωπή, και ευκαιρίας δοθείσης, βγήκε από την αυτοαπομόνωσή του και ξιφουλκεί -βαστάτε Τούρκοι τ’ άρματα- με μία θυελλώδη και ακαταλαβίστικη καταγγελία, ως νεώτερος «Orlando furioso», καταφερόμενος λάβρος κατά του... συστήματος! Κακόμοιρε εμβληματικέ Μανώλη, κακόμοιρη αριστερή νομενκλατούρα που αφυπνίζεσαι σιγά-σιγά και θλιβερή μακάρια χαχολαρία που συνεχίζεις αμέριμνη να μασουλάς τον σανό και το κουτόχορτο μέσα στην ιδεολογική σου αφασία, που η μικρόνοια σε έχει παγιδευμένη! Πρόβλημα μείζον... το παιδί της Ρούπα και πρόβλημα ασήμαντο και παραβλέψιμο τα χιλιάδες παιδιά του κοσμάκη! Τρέξτε νταντάδες, τρέξτε παιδοψυχολόγοι, τρέξε κοινωνικό κράτος, μπας και στενοχωρηθεί και κλάψει το εξάχρονο παιδάκι που του πήραν τα παιχνίδια του. Το μικρό περίστροφο και το μεγάλο καλάσνικοφ της μαμάς!

   Και λίγοι κάνουν μερικές αυτονόητες σκέψεις: «Αφού κυρά μου -και κύριε- έχεις αποφασίσει να αλλάξεις τη χώρα, αλλάζοντάς της τα φώτα, με ληστείες και φόνους, το παιδί τί το ’θελες; Δεν σκέφτηκες πως σε περίπτωση -νομοτελειακά δεδομένη- που θα κατέληγες στον φυσικό σου χώρο, το χώμα ή το κελλί, το παιδί που ασυλλόγιστα έσπειρες και αφήνεις πίσω ορφανό και ψυχικά λαβωμένο, τί θα γίνει; Γιατί το αφήνεις στο έλεος και την μεγαλοψυχία μιάς κοινωνίας που εσύ πολεμάς λυσσαλέα; Και με ποιό θράσος εκβιάζεις, με απεργίες πείνας και άλλες κούφιες σαχλαμάρες, να επιβάλλεις τις απόψεις σου γιά τη μοίρα του; Εσύ ο αυταπόδεικτα άστοργος και ανεύθυνος γονιός!»

   Απαιτούνται ισχυρά αποθέματα μεγαλοψυχίας στην δεινοπαθούσα, από την αναρχία και τη δράση του εγκληματικού κοινωνικού περιθωρίου, κοινωνία, ώστε να συναινέσει στο να αντιμετωπιστεί κατ’ εξαίρεση, προτεραιότητα και εκτός των πλαισίων της κειμένης νομοθεσίας η περίπτωση του αθώου μικρού. Πέραν από ό,τι αντιμετωπίζει, σε αντίστοιχη περίπτωση, το παιδί του κάθε «ενού ανθρώπου», όπως έλεγε κάποτε ένας απίθανος  λαϊκός και αγροίκος τύπος -αγλάισμα αγραμματοσύνης- που κάποτε κοσμούσε τα έδρανα της Βουλής και διασκέδαζε από τα κανάλια το πανελλήνιο. Νομίζω πως και στην προκείμενη περίπτωση θα πρέπει να εφαρμοστεί -κατά γράμμα και προς άρση πάσης κακόβουλης αμφιβολίας και πολιτικής καπηλείας- ό,τι λέει ο Νόμος.

   Προσωπικά πιστεύω πως, με πασίγνωστο και δεδομένο το οικογενειακό DNA του μικρού, το πνευματικό του γράφημα και το κανάλι δράσης του -μετά 10, το πολύ 12 χρόνια- είναι απόλυτα προβλέψιμο. Μακάρι να διαψευστώ και, στην προκείμενη περίπτωση, να βγει ο ήλιος από τη... δύση!

   Έτσι, μαζί με όλες τις φροντίδες που, κατά Νόμον, δικαιούται ο μικρός, μαζί με την οικονομική άνεση που θα του προσφέρουν τα κλεψιμέικα των γονιών του και την εντατική προσπάθεια επιστημονικής απόπλυσης των αντικοινωνικών του καταβολών, μιά συνεχής και διακριτική αστυνομική παρακολούθηση -προληπτικά και μόνον- δεν θα ήταν άσκοπη, αλλά πολύ-πολύ χρήσιμη.