Το «εξπρές» Ντόναλντ Τραμπ.

Το τέλος του εύκολου λαϊκισμού, η αρχή της υπευθυνότητος.

 

   Ξεκαθαρίζω εξ αρχής. Δεκάρα δεν δίνω γιά το ποιός είναι Πρόεδρος στις ΗΠΑ -μου φτάνουν τα δικά μας- και πολύ περισσότερο δεν ασχολούμαι με το show της ορκωμοσίας του, την οποία δεν παρακολούθησα, ως φανατικός αρνητής της πάσης φύσεως πολιτικής φαντασμαγορίας και φανφάρας. Όχι γιατί περιφρονώ την ισχυρότερη χώρα του πλανήτη και την ηγεσία της, τουναντίον τους υπολήπτομαι πάρα πολύ και αναγνωρίζω τον επικυριαρχικό ρόλο που διαδραματίζουν στην Υφήλιο. 

   Η αδιαφορία μου, όμως, εδράζεται σε διάφορα αντικειμενικά στοιχεία, τα οποία υπερβαίνουν τις δυνατότητές μου επιρροής και συμμετοχής στη διαμόρφωση της πολιτικής τους. Πρώτο και κύριο, δεν αποτελώ αμερικανό πολίτη και δεν ψηφίζω στις αμερικανικές εκλογές. Μετά, πιστεύω απόλυτα πως η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ -κάτι που μας αφορά άμεσα- δεν επηρεάζεται από πρόσωπα, κόμματα και παρατάξεις, αλλά διαμορφώνεται από πολυπρόσωπα επιτελεία και σοβαρούς ανθρώπους, (όχι Φλαμπουριάρηδες, Παππάδες, Καρανίκες και λοιπούς παλιάτσους της πλάκας). Είναι σοβαρή, υπεύθυνη και -πάνω απ’ όλα- σταθερή και προσανατολισμένη προς την ίδια πάντα κατεύθυνση, το συμφέρον της χώρας τους. Και όποιου το συμφέρον συμπλέει με το αμερικανικό, τόσο το καλύτερο γι’ αυτόν! 

   Το φαινόμενο Τραμπ -γιατί περί φαινομένου πρόκειται- πιστεύω πως βοηθήθηκε σημαντικά από το πρότυπο... Τσίπρα. (Γιά άλλη μία φορά η χώρα μας, πρωτοπορώντας,  αποτέλεσε... φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση!). Και αυτό ας μην θεωρηθεί αστεϊσμός, το λέω σοβαρά. Γιατί όποιος το νομίζει αγνοεί τα πλοκάμια της αμερικανικής πολιτικής και τα ευήκοα ώτα της.  

   Η λαϊκίστικη ρητορεία, η αφειδής παροχολογία και η έντονη δημαγωγία απέδωσαν στην Ελλάδα -αφού έφεραν στην εξουσία αυτό το απίθανο αριστερό καρακατσουλιό- γιατί όχι και στην Αμερική, όπου ο λαός της διαθέτει παρόμοια αφέλεια -αν όχι μεγαλύτερη- από του «ατσίδα» δικού μας. Έτσι ο Τραμπ, κόντρα σε δημοσκοπήσεις και ντιμπέιτ, κέρδισε τις εκλογές και άφησε τη Χίλαρι... κάγκελο!

   Επί της ουσίας, τώρα, πιστεύω ακράδαντα πως η μεταμόρφωση του Τραμπ, από σήμερα κι όλας, θα είναι οβιδιακή. Τουλάχιστον στα σημεία που σοκάριζαν προεκλογικά. Π.χ. το προσφυγικό. Σίγουρα θα ακολουθήσει κάποιον σχετικό συγκεντρωτισμό, εμπορικό απομονωτισμό και μπόλικη εσωστρέφεια... κι αυτό είναι όλο. 

   Και γιά να μην μακρηγορούμε σε άγνωστο τοπείο, δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν ο νέος Πρόεδρος -αντισυστημικός και κατά βάση... «απολιτικός» πολιτικός- αποδειχθεί ένας πολύ καλός Πρόεδρος! Με κριτήριο -βεβαίως- όχι ό,τι συμφέρει εμάς, ή τους όποιους... «εμάς» που σαν πεινασμένα σκυλιά περιμένουν να τους πετάξει το κόκκαλο, αλλά τους συμπατριώτες και τη χώρα του.

   ΥΓ. Καλό θα είναι να μην αναπτυχθεί πάλι η γνωστή ηλίθια προσδοκία μεροληπτικής μεταχείρισης της χώρας μας, ένεκα της ελληνικής καταγωγής των μυστικοσυμβούλων του νέου Προέδρου. Όποιος βλαξ το διανοηθεί θα απογοητευθεί ξανά και θα αιτιάται... γενικώς και αορίστως. Αν δεν συνταυτιστούν τα συμφέροντα ΗΠΑ και Ελλάδος, κοκό... τσού! Και, εννοείται, μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο του διεθνούς status. Αρκετή κοροϊδία έχουμε ζήσει με ελπίδες φρούδες και τις λοιπές συριζαρέικες απάτες και αυταπάτες. Όπως αυτή που την πρόλαβα... επί του πιεστηρίου: 

   Επιτροπή συνταξιούχων συνομίλησε με τον Τσίπρα και, όπως ανέφερε το πρωί σ’ ένα κανάλι το συμπαθές ραμολιμέντο που προεδρεύει αυτών, τους διαβεβαίωσε -αμίμητο- πως ο περίφημος «κόφτης» -που η αξιοθαύμαστη λογοπλαστική ικανότητα της συριζαρέικης απατεωνίας βάφτισε: «αυτόματο μηχανισμό δημοσιονομικής προσαρμογής»!- θα εφαρμοστεί μόνο... «αν και εφ’ όσον χρειαστεί»!!! 

   Οπότε οι χαχόλοι μπορούν να πανηγυρίσουν, καθ’ όσον η καλή μας κυβέρνηση πέτυχε την μη εφαρμογή του κόφτη... χωρίς λόγο! Όπως προφανώς θα έκαναν οι κακοί... Σαμαροβενιζέλοι.

   Και, συμπερασματικά, όποιος φυσιολογικός άνθρωπος χάνει χρόνο και... ελαστικότητα νεύρων ακούγοντας τις παπαρδέλες του κυβερνητικού τσίρκου και τις παίρνει στα σοβαρά, χρειάζεται ψυχοθεραπεία.