Μικρή προσπάθεια ψυχανάλυσης. Κάτι σαν ψυχογράφημα.

Η αξία των λέξεων στη διαβάθμιση των συναισθημάτων.

Η προσοχή σας στον γίγα. Δεύτερος εκ δεξιών!

     Η διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ φέρνει στην επιφάνεια, απελευθερωμένα -πέραν από όσα είναι απτά, ορατά και άμεσα- και όλα όσα από χρόνια υποβόσκουν κρυμμένα στην λαϊκή ψυχή. Καταπιεσμένα, βουβά και απέραντα διχαστικά.

   Ένας ουσιαστικά υποανάπτυκτος λαός, συναισθηματικός και ευεπίφορος στον λαϊκισμό, την δημαγωγική παραμυθία, την εύκολη ψυχοπονιά και την συμπλεγματική ταύτιση με τον αδύνατο, τον ανάξιο, τον φτωχό, τον μειονεκτικό, τον ανίκανο, τον... κατιμά. Εχθρός του πάντοτε η αξία, η ποιότητα, η διαφορά και το... κεφάλαιο. Χωρίς προβληματισμό, διερεύνηση αιτίων, κινητοποίηση μηχανισμών ευγενούς άμιλλας και υγιούς ανταγωνισμού. Σταθερά «πονοψυχιάρης» στη μειονεξία, την ανικανότητα, την ανεπάρκεια που εύκολα δικαιολογεί, αντιδρά στην ανωτερότητα -πού δεν συγχωρεί και δεν ανέχεται-  με μιζέρια, φθόνο, υποσκαφή, διαβολή. Προτιμά «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα», από το ν’ αποκτήσει κι αυτός μία.

   Πολιτική έκφραση των ανωτέρω η ουτοπική αριστερά και εμφαντική επιλογή προσώπων γιά εναπόθεση ελπίδων, κατά σειράν: ο «Αντρέας», ο Τσίπρας, ο... Σώρρας! Η ψύχωση των... ψεκασμών η ελπίδα που δεν έρχεται και μιά αόριστη και αόρατη προσδοκία  600 δισεκατομμυρίων. Πανάκειες όλες κατά της οποθενδήποτε προερχομένης δυστυχίας μας!

   Εσχάτως -μαζί την πολιτική νεκρανάσταση του επίμονου μηδενικού Γιωργάκη και των πάσης φύσεως... «κινημάτων» που οραματίζεται η ελλειμματική νοημοσύνη του, στα πρότυπα του Δον Κιχώτη του Θερβάντες- εμφανίζεται και ένα ύπουλο και υπόκωφο ρεύμα με την επίμονη αναφορά... επαναφοράς της χώρας στην δραχμή. Η κορύφωση της παράκρουσης! Όντας παρορμητικοί και «τσιμπώντας» εύκολα και απερίσκεπτα, είμαστε έτοιμοι να την «κάνουμε» πάλι. Ως βαθύτατα -και αποδεδειγμένα- αμόρφωτος λαός και με μόνη σχέση με τον κοινωνικό πολιτισμό την επίκληση της καταγωγής... «οι αρχαίοι ημών πρόγονοι...κ.λπ.», έμπλεος αγνοίας βασικών οικονομικών μεγεθών της καθημερινότητος και λειτουργίας της οικονομίας, π.χ. «πόσα εκατομμύρια έχει ένα δισεκατομμύριο;», επιμένουν -οι πλέον άσχετοι- να έχουν άποψη, βαρύνουσα και ορθή,  επί παντός επιστητού και αποφασιστική γιά το μέλλον του τόπου. Με μισαλλοδοξία, άρνηση διαλόγου και a priori απόρριψη πάσης άλλης άποψης. Ένας άκριτος και ψυχοπαθολογικά ανεξήγητος οπαδισμός στην αποθέωσή του, να συντρίβει κάθε προσπάθεια διαλόγου και κάθε λογική επαγωγή. Έτσι, με αφάνταστη ελαφρότητα, χωρίς επίγνωση συνεπειών και με πρακτική Σαμψών, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε!

    Αναλύοντας και ερευνώντας τα αρνητικά συναισθήματα που μπορούν να αναπτυχθούν από έναν υγιή νου, πάνω σε γεγονότα και υπεύθυνους γιά το χάλι μας, η στήλη τα κατατάσσει -υποκειμενικά, εννοείται και κατά την βαρύτητα εκάστου- στην εξής σειρά: Άρνηση, αντιπάθεια, αγανάκτηση, απέχθεια, μίσος, αηδία. Ξεπερνώντας τα πρώτα, τα «lights», όπως θα έλεγε και ο γλωσσομαθής πρωθυπουργός μας, στέκομαι στα έντονα και θεωρώ πως το μίσος είναι ανατάξιμο, αναθεωρητέο και επανορθώσιμο. Όταν και αν πληρωθούν κάποιες συνθήκες και προϋποθέσεις. Η αηδία όμως, ποτέ! Νοιώθοντας αηδία -αρχαιοπρεπώς «άση»- γιά κάτι ή γιά κάποιον, είναι αδύνατον να αναθεωρήσεις ποτέ. Ο δρόμος είναι ανεπίστροφος και η υποφορά της βασανιστική.

   Στην πολιτική ιστορία του τόπου υπήρξαν αρκετές κυβερνήσεις που είχαν προκαλέσει έντονες αντιδράσεις και πολιτικοί που αντιμετώπισαν σφοδρές κριτικές, αποστροφή, ή γέννησαν βαθύτατα μίση. Όμως αηδία -και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό- όσο κι αν ψάχνει η μνήμη μου δεν επισημαίνει άλλη από την παρούσα. Πιθανόν να φταίει το πρόσημο -αριστερή- πιθανόν τα πρόσωπα, πιθανόν και τα δύο. Όπως και να ’χει το ζήτημα, το δύσκολο -σχεδόν ανυπόφορο- είναι το πως πρέπει να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι θα σε κυβερνούν, γιά άγνωστο διάστημα, Φίληδες, Παππάδες, Σκουρλέτηδες, Φλαμπουριάρηδες και Καρανίκες!

ΥΓ. Άσχετο αλλά πολύ ανησυχητικό. Νομίζω -δεν είμαι σίγουρος- πως κάπου στην ελληνοτουρκική κουστωδία των διαπραγματευτών της Γενεύης, σαν να πήρε το μάτι μου έναν... Κατρούγκαλο. Αν δεν πρόκειται γιά ομοιότητα, τότε μία μόνο σκέψη χωρεί: «Θεός σώζοι την Κύπρο».