Το άλυτο Κυπριακό και η φενάκη της επίλυσης.

- Τί μου δίνεις; Πόσα θες;

    Δεν νοείται διαπραγμάτευση χωρίς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Κάτι τέτοιο, αν δεν το κάνεις, σημαίνει αδιέξοδο και αν υποχωρείς σε όλα, θα σήμαινε ρυμούλκηση στις θέσεις του απέναντι. Δηλαδή... παράδοση! Η λύση του Κυπριακού απαιτεί -πάνω απ’ όλα- καλή πίστη, πολιτική βούληση και διάθεση γιά γενναίους συμβιβασμούς εκατέρωθεν. Κάτι που είναι προφανές πως δεν υπάρχει και από τις δύο πλευρές. Πολλώ δε μάλλον, όταν το πρόβλημα χρονίζει -5^η δεκαετία- και έχουν παγιωθεί αξεπέραστες αντίρροπες καταστάσεις. Τώρα αν προστεθεί και η παράμετρος πως απέναντι έχεις την Τουρκία -μιά χώρα με προαιώνια αντιπαλότητα, σύμφυτη αφερεγγυότητα και εξαίρετη διπλωματική ικανότητα-  οι πιθανότητες επίλυσης ελαχιστοποιούνται και περιστρέφονται γύρω από το μηδέν. 

   Έχοντας το πάνω χέρι, λόγω ισχύος, εγγύτητος και τετελεσμένων -μακάριοι οι κρατούντες-  άντε να πείσεις τον Τούρκο να κάνει υποχωρήσεις από κεκτημένα χωρίς ισχυρά και ασύμφορα ανταλλάγματα. Ο αφειδής εποικισμός των κατεχομένων και η πολιτισμική φυσιογνωμία των εποίκων, δυσκολεύει περισσότερο τα πράγματα. Διότι αν ο γηγενής τουρκοκυπριακός πληθυσμός θα μπορούσε να δει το θέμα με καθαρά τοπικιστικά κριτήρια, στο μυαλό του έποικου θα βρίσκεται πάντοτε το συμφέρον της μάνας Τουρκίας, οπότε... τρέχα γύρευε...!

   Στην όλη «τούρτα» των εγγενών δυσχερειών και χρονιζουσών διαφορών, αν προσθέσουμε -σαν κερασάκι- την δήλωση Ερντογάν, όπου αποκλείει την απομάκρυνση των τουρκικών στρατευμάτων από τη Μεγαλόνησο, το να κάθεσαι να παζαρεύεις ποσοστά και τρόπο διοίκησης, είναι μάλλον, χάσιμο χρόνου! Μόνο κέρδος γιά τις αντιπροσωπείες της Διάσκεψης ένα ωραίο ταξιδάκι -γιά relax-στην κοσμοπολίτικη Γενεύη και κάποια θεσπέσια δείπνα με fondù και θαυμάσια θέα στην Lac Leman, από ένα εξαίρετο παραλίμνιο εστιατόριο.