Ο Μπάρακ Ομπάμα από μιά άλλη σκοπιά.

Στο καλό και... μη μας ξεχνάς!

   Αναμφίβολα ο απερχόμενος Αμερικανός Πρόεδρος υπήρξε μία σημαντική προσωπικότητα. Και πάνω απ’ όλα ένας πανέξυπνος, χαρισματικός άνθρωπος που έπιανε τον άνεμο στο... «αυτί», όπως λένε οι ιστιοπλόοι, και τριμάριζε ανάλογα τα πανιά του. Στην οκταετία της προεδρίας του δεν συνάντησε κοσμοϊστορικά γεγονότα που θα ταρακουνούσαν, ή θα κλόνιζαν τη θέση του. Στη δημοφιλία του συνέβαλαν το χρώμα -πρώτος μιγάς Πρόεδρος- η τετραπέρατη σύζυγός του Μισέλ, οι εξαίρετες επιδόσεις στις δημόσιες σχέσεις και το γρήγορο ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσεως της χώρας του. Στον εξωτερικό στίβο, χωρίς να κάνει κάτι εντυπωσιακό, τσίμπησε -μάλλον χαριστικά- κι ένα Νόμπελ!

   Εν τούτοις, και χωρίς ούτε κατά διάνοια να επιχειρήσω ανάμειξη στα εσωτερικά των ΗΠΑ, τα οποία σχεδόν αγνοώντας  παντελώς θα ήταν ανόητο, δύο πράγματα  -καρφωμένα στο μυαλό μου- με πείθουν πως πρόκειται, μάλλον, γιά υπερτιμημένη αξία, συμβατή με τον διάχυτο λαϊκισμό που κυριαρχεί στην εποχή μας. (Κορύφωση ο... Τραμπ!). Θυμάμαι, σαν τώρα, την εξαγγελία πως μία από τις πρώτες μέριμνες της προεδρίας του θα ήταν το κλείσιμο των φυλακών του Γκουαντάναμο. 

   Γιά όσους δεν γνωρίζουν -ή κάνουν στραβά μάτια στο μεγάλο αμερικανικό όνειδος και την απτή απόδειξη της μεγάλης αμερικανοκουβανικής συμπαιγνίας- το Γκουαντάναμο είναι μιά παράλια περιοχή στο νοτιοανατολικό άκρο της Κούβας, μισθωμένη στις ΗΠΑ από τις αρχές του 20^ου αιώνα, (Πρόεδρος Θεόδ. Ρούσβελτ). Παρ’ όλη την αντιαμερικανική ρητορεία, ο τσαγκός επαναστάτης Φιντέλ διατήρησε τη συμφωνία και, κατά τα φαινόμενα, τσέπωνε -μαύρο- το μίσθωμα. Τα περί... δεσμεύσεων εκ της συμφωνίας και τον σεβασμό των όρων της που προβάλλουν -αφελώς ή κουτοπόνηρα- οι αριστεροί, είναι λόγια του κ...! 

   Εδώ, το θηρίο, ο βλαχοδήμαρχος της Δάφνης κήρυξε μονομερώς την περιοχή του ως... «αποπυρηνοποιημένη ζώνη» και κοτζάμ Φιντέλ -αν το ήθελε πραγματικά- δεν θα πέταγε κλωτσηδόν τους Αμερικανούς στη θάλασσα; Ακόμη κι αν δεν του πέρασε από το μυαλό, δεν θα ρωτούσε τον ομοϊδεάτη του «Αντρέα» που πέτυχε το... «η Ελλάδα να ανήκει στους Έλληνες», πως να βροντοφωνάξει και δαύτος... «η Κούβα ανήκει στους Κουβανούς»! Όμως πέραν από τις μυστικές συμφωνίες του Κάστρο με τους Αμερικανούς, που -μεταξύ άλλων- κόστισε και τη ζωή του μόνιμα ανήσυχου και  ανυπότακτου επαναστάτη Τσε, ο οποίος χάλαγε τη... «μαγιονέζα» των κρυφών αμερινανοκουβανικών σχέσεων και έτσι τον έβγαλαν -ομού- από τη μέση, η βάση του Γκουαντάναμο ανέβασε κατακόρυφα τις μετοχές της μετά την καταστροφή των δίδυμων πύργων την 11^η Σεπτεμβρίου του 2001. Επελέγη γιά να στηθεί εκεί η φοβερότερη αμερικανική φυλακή, εφάμιλλη με του Αλκατράζ, που έκλεισε το 1963, και σε αντικατάσταση αυτής. Με τη σιγουριά της απόστασης, την εκτός χώρας εγκατάσταση και την προστασία που εξασφάλιζε η κομμουνιστική μυστικοπάθεια και απολυταρχία του Κάστρο, οι Αμερικανοί θα... «ξεψάχνιζαν» με την ησυχία τους τον κάθε ύποπτο -κατά τη γνώμη τους- συμμετοχής σε τρομοκρατία. Χωρίς αδιάκριτα μάτια και χωρίς ευαίσθητα αυτιά που θα άκουγαν τις σπαρακτικές κραυγές των, ευγενικά και πολιτισμένα, ανακρινομένων.

   Λοιπόν, αυτή η φυλακή που ο Ομπάμα υποσχέθηκε να κλείσει αμέσως.... ζει και βασιλεύει!

   Η δεύτερη ασυνέπεια που μου έχει μείνει από την προεδρία του είναι η κωλοτούμπα της μη επέμβασης στη Συρία. Ανεξαρτήτως συμφωνίας ή διαφωνίας με την ενέργεια, άπαξ κι ο Πρόεδρος σαλπίζει... γιούργια και μετά -εκεί που περιμένεις κάτι ανάλογο με το Ιράκ- βλέπεις τον Πρόεδρο να κάνει την... πάπια, και μάλιστα χωρίς καν εξήγηση, τότε το κύρος του μάλλον μουτζουρώνεται.

Κοντολογίς, ό,τι κι αν λένε, ο Ομπάμα δεν συγκρίνεται με έναν Αϊζενχάουερ, έναν Κέννεντυ, έναν Ρήγκαν. Παρ’ όλο το μπόι του στερείται... αναστήματος.