Η φενάκη της δραχμής και η θεωρία της ηλιθιότητος.

Η Ελλάδα στο νέο... Ζάλογγο.

 

   Το σενάριο δεν αντέχει σε σοβαρή συζήτηση. Όμως κυκλοφορεί ευρέως και βρίσκει... οπαδούς! Σε μιά χώρα που ψήφισε -και μάλιστα τρεις φορές- Τσίπρα... «ελπίζοντας» (βάρκα γιαλό) και πίστεψε Σώρρα γιά να της χαρίσει τα φέσια, όλα είναι πιθανά! Ακόμη και η προτίμηση αναιμικού εθνικού νομίσματος, έναντι ενός ισχυρού ευρωπαϊκού, όπως το ευρώ. 

   Έστω λοιπόν -υπόθεση εργασίας κάνω- ότι η χώρα αποσυνδέεται από το ευρώ και επαναφέρει, π.χ. τη «νέα δραχμή», ή όπως αλλιώς βαφτίσει ένα εθνικό νόμισμά της. 

   Εξ αρχής ξεκαθαρίζεται πως το νόμισμα κάθε χώρας αποτελεί τον καθρέφτη της οικονομίας της. Ισχυρή οικονομία σημαίνει ισχυρό νόμισμα και... αντιστρόφως. Επίσης, θα πρέπει να σημειωθεί, γιατί εδώ γίνεται βασική παρανόηση, πως το εξωτερικό χρέος μιάς χώρας δεν καταργείται, ούτε μειώνεται, αλλά παραμένει και εξοφλείται στο ακέραιο -και νομιμοτόκως- στο νόμισμα με το οποίο δημιουργήθηκε. Δηλαδή, σήμερα το δημόσιο χρέος της χώρας μας είναι περίπου 320 δις ευρώ και αν η Ελλάδα γύριζε στη δραχμή, με ισοδυναμία, π.χ.: 1 δραχμή = 1 ευρώ, το δημόσιο χρέος θα γινόταν 320 δις ευρώ = 320 δις δραχμές. Στη συνέχεια, η κάθε δόση αποπληρωμής του θα καταβαλλόταν με ισοδυναμία ευρώ-δραχμής, την εκάστοτε ισοδυναμία της ώρας καταβολής. 

   Με βάση όλα τα προηγούμενα και δεδομένη την αναιμική ελληνική οικονομία, η οποία παράγει ελάχιστα προϊόντα και σε ανεπαρκείς ποσότητες, ενώ εισάγει τα πάντα και σε μεγάλες, η ανάγκη σε συνάλλαγμα θα είναι τεράστια και η αιμορραγία του θα στράγγιζε ταχύτατα τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας, με τον πληθωρισμό να της ροκανίζει τα σπλάχνα. 

   Πριν, καλά-καλά, στεγνώσει το μελάνι στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, όπου θα τυπωθεί το περί δραχμής διάταγμα, η ισοτιμία της θα έχει αρχίσει την κατρακύλα και σε λίγες ημέρες η αξία του ελληνικού χαρτονομίσματος θα είναι μικρότερη απ’ αυτήν του υλικού του, (χαρτί, μελάνι, εκτυπωτικά)! Το γιατί ευκολονόητο και δεν πρέπει να εκπλήσσει. Η ήδη συρρικνωμένη οικονομία θα αποτελματωθεί εντελώς! Η αναμενόμενη χρεωκοπία θα εκμηδενίσει την πιστοληπτική της ικανότητα και ό,τι εισάγεται θα πληρώνεται προκαταβολικά -να λεφτά, δώσ’ μου κρέας- και σε συνάλλαγμα, το οποίο θα γίνει ακριβοθώρητο. (Όσοι ταξίδεψαν παλιά στο εξωτερικό θα θυμούνται τον αγώνα που έκαναν γιά να βρουν δολάρια στη μαύρη και την αγωνία να τα περάσουν έξω λαθραία!). 

   Μοναδικές πηγές εισαγωγής συναλλάγματος οι πενιχρές εξαγωγές, τα εμβάσματα των Ελλήνων του εξωτερικού και ό,τι φέρνει το τουριστικό πτωχοκομείο, καθ’ ότι οι σοβαροί τουρίστες θα προτιμήσουν προορισμούς με καλοσυντηρημένες υποδομές και άριστες τουριστικές υπηρεσίες. Εδώ η έμφυτη «αρπακολιτσίδικη» ελληνική νοοτροπία και πρακτική, που θα την επιτείνει η ανέχεια κι η μιζέρια, θα προσελκύει μόνο νεαρούς «σακιδιάρχες» και τον πάσης φύσεως παγκόσμιο τουριστικό... κατιμά. 

   Οι εισαγωγές θα μειωθούν δραματικά, με πρώτη και καλύτερη την ενέργεια -πετρέλαιο, βενζίνη- που θα γίνει πολύτιμη και σπάνια, τινάζοντας στα ύψη ό,τι παράγεται και μετατρέποντας τους δρόμους σε απέραντα πάρκινγκ. Τα ράφια των σούπερ μάρκετ θα μένουν μισοάδεια, ενώ η ακινησία της αγοράς θα πολλαπλασιάσει τα λουκέτα, τις απολύσεις και τα... φέσια. Η στάση πληρωμών -αναμενόμενη- θα ευνοήσει μόνο όσους διαθέτουν «μπεζαχτά» με ξένα νομίσματα και θα τους κάνει από αυτάρκεις έως... πλούσιους! Πολλοί από δαύτους θα θησαυρίσουν από την μαύρη αγορά που θα λειτουργήσουν. Κομπίνες, κλοπές, ληστείες, αναρχία και κάθε λογίς παραβατικότητα θα τιναχτούν στα ύψη. 

   Το Νομισματοκοπείο θα δουλεύει υπερωρίες στο τύπωμα χαρτονομισμάτων, τα οποία όμως θα κατατρώγει ο πληθωρισμός. Μισθοί και συντάξεις θ’ ακολουθούν ράλλυ αυξήσεων, αλλά στην ουσία μόλις θα επαρκούν γιά λίγο ψωμί, λίγο λάδι, ένα... αυγό. Οι κυβερνήσεις θα ανεβοκατεβαίνουν και το χάος θα καλύπτει τη χώρα, απ’ άκρο σ’ άκρο. 

   Το βασικό -υπέρ δραχμής- επιχείρημα που προβάλλουν, ανοήτως, οι οπαδοί της: -«Μιά χαρά είμαστε με τη δραχμούλα μας, τί το θέλαμε το ακριβό ευρώ;»- είναι πέρα για πέρα έωλο και περιέχει, εκούσια ή ακούσια, λογικό σφάλμα. 

   Με την δραχμούλα ανεβαίναμε, ερχόμενοι από πλήρη ανέχεια μετά τον Εμφύλιο. Ήμασταν ένας λαός κατεστραμμένος, πάμπτωχος, λιτοδίαιτος, με άγνοια υπερκατανάλωσης και πολλή όρεξη γιά δουλειά. Τα αυτοκίνητα στους δρόμους λίγα και η πολυτέλεια απομονωμένη και καλά κρυμμένη σε λίγα μεγαλοαστικά ζεστά σπίτια. Το πολλά τα ζέσταιναν οι σόμπες ξύλου και ανθρακίτη και κάποια τα επικίνδυνα μαγκάλια. Την διασκέδαση των πολλών εξασφάλιζαν τα ραδιόφωνα και τις εορταστικές ημέρες οι... βεγγέρες με τα φοντάν! Κάπως έτσι ξεκίνησε το ανηφόρι προόδου της Ελλάδος. Δύσκολα, ζόρικα, κούτσα-κούτσα, αλλά πάντα προς τα πάνω.   

   Προσωπικά θυμάμαι τα μπακάλικα -σούπερ μάρκετ άγνωστη έννοια- να πουλούν τα πλείστα προϊόντα... χύμα και με τη σέσουλα. Όσπρια, ρύζι, αλεύρι, ζάχαρη, μακαρόνια, λάδι, βούτυρο, καφέ. Στα τυριά διέθεταν μόνο τρία είδη: φέτα στο βαρέλι, κασέρι και κεφαλοτύρι σε μεγάλα κεφάλια. (Το τελευταίο -λύσσα- γιά τρίψιμο στα μακαρόνια). Κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Και το πρωί τα τραμ και τα σαράβαλα λεωφορεία παστωμένα. Το στριμωξίδι πήγαινε σύννεφο. Η χαρά και το «χέρι» των... λιγούρηδων εφαψιών! Φτώχεια και των γονέων! Μαζί με σκληρή δουλειά και ελπίδα γιά το μέλλον.   

   Κάθε υποτίμηση, τότε, της δραχμής -Μαρκεζίνης, 1953- έμοιαζε με βήμα προς τα πίσω, ώστε να πάρει η χώρα φόρα γιά εκτίναξη. Κάτι που έγινε! Έτσι το Καλυκοποιείο του Μποδοσάκη, (Μπαρουτάδικο), έκανε εξαγωγές, ο Πίτσος, από λάμπες πετρελαίου άρχισε να φτιάχνει ηλεκτρικές συσκευές, το ίδιο και η Ιζόλα με την Εσκιμό και η Nissan στον Βόλο άρχισε, δειλά-δειλά, να συναρμολογεί αυτοκίνητα(!). Φτιάξαμε χαλυβουργία, τσιμεντάδικα, καπνοβιομηχανίες, ελαστικά αυτοκινήτων, (Pirelli), χαλκοσωλήνες (Βιοχάλκο), μεταλλικά έπιπλα (Τσαούσογλου), ζάχαρη (Λάρισα, Σέρρες), χαρτί (Αθηναϊκή Χαρτοποιία), κ.α. Και η χώρα συνεχώς ανέβαινε! 

   Σήμερα, όλες οι τζιμινιέρες είναι παγωμένες, τα εργοστάσια αραχνιασμένα και οι εταιρείες που τα δούλευαν... φευγάτες στο εξωτερικό. Αποτέλεσμα: πολλαπλή ζημιά, ευκόλως κατανοητή. Η ελληνική τσαπατσουλιά και η εγγενής απατεωνιά, μετέτρεψαν την ευλογία της ΕΟΚ σε κατάρα. Ο πακτωλός των επιχορηγήσεων που έρευσε στην χώρα για να γίνουν επενδύσεις, μαζί με τα μεταγενέστερα επενδυτικά δάνεια, μετετράπησαν από τον μπερμπάντη «Αντρέα» και τον εσμό των κλεφταρέων που τον περιστοίχιζε, σε πλουσιοπάροχη σαγή γιά μιλιούνια αργόσχολους πρασινοφρουρούς και επιτήδειους συνδικαλισταράδες που ενορχήστρωσαν το φαγοπότι του ελληνικού τεμπελχαναριού,  εις βάρος του ιδρώτα των κουτόφραγκων. Αποτέλεσμα: Καρποί σάπιζαν αμάζευτοι στα δέντρα, κοπάδια μετακινούνταν νύχτα γιά να ξαναμετρηθούν, (ξανά και ξανά), κουφάρια ξενοδοχείων ρημάζουν στα μπετά, με τους ατσίδες ιδιοκτήτες να αρπάζουν τα δάνεια και να τα εγκαταλείπουν, κτήματα μετρημένα έφτασαν την Ελλάδα μέχρι τη... Βιέννη, στίφη διορίστηκαν στο δημόσιο, μισθοί πάχυναν εν μία νυκτί, επιδόματα της πλάκας θεσπίστηκαν, ΜΗΚΥΟ συστάθηκαν γιά να μάθουν... πινάκλ στους Πρασινοακρωτηριανούς, και ό,τι βάζει ο νους λοβιτούρα μηχανεύτηκε γιά να φαγωθούν δισεκατομμύρια και να δικαιωθεί ο... Πάγκαλος! "Μαζί τα φάγαμε"! (Θα ήταν πλήρης ο αφορισμός του, αν καθόριζε και τις... μερίδες!). 

   Με δεδομένη μιά απύθμενη ελληνική κακομάθεια,  εδραιωμένη στα πιό πάνω ενδεικτικά -συν μύρια όσα άλλα αγνοώ, ή παραλείπω- η προσαρμογή στη μιζέρια και την οπισθοχώρηση που θα φέρει η δραχμή μοιάζει αδύνατη. Κι ας λέν ό,τι θέλουν οι διάφοροι Καζάκηδες, Λαπαβίτσηδες και λοιποί Λαφαζαναρέοι της απ’ εδώ πλευράς, συνταιριασμένοι με τους διαφόρους εθνικολαϊκιστές, π.χ. Καρατζαφέρης, Βελόπουλος κ.λπ. της απέναντι. Γιατί όντας άμαθος στα χαμηλά, η φτώχεια υποφέρεται και, παλεύοντάς την, μειώνεται λίγο-λίγο. Όμως όταν είσαι καλομαθημένος στην ευμάρεια, το 4Χ4 και την αραχτή φραπεδιά, και πέσεις απότομα στη μιζέρια, η "καλογερική" θα σου πέσει... ασήκωτη! Είναι τόσο οφθαλμοφανής η ζημιά της χώρας που φρονώ πως ο αποδεδειγμένα... χέστης ηγέτης Τσίπρας δεν θα τολμήσει να χρεωθεί τέτοιο και τόσο μεγάλο έγκλημα.