Ένα χρόνιο κοινωνικό καρκίνωμα και ένας εφιάλτης που βάζει... κακές ιδέες!

...σε θεωρητικό, βέβαια, επίπεδο.

 

   Χθες βράδυ, οι «ελεύθεροι πολιορκημένοι» του Πολυτεχνείου αποφάσισαν να «ξεμουδιάσουν». Έχοντας, γιά μέρες, «αραχνιάσει» αδρανώντας, δοκίμασαν την ετοιμότητά τους. Έκαναν ηρωική έξοδο και έκαψαν ένα ακόμη καπιταλιστικό τρόλεϊ, καταφέροντας άλλο ένα καίριο χτύπημα στο μισητό κεφάλαιο και τους λακέδες του, που μεταφέρονται με δαύτο.  Φυσικά, η Αστυνομία του υπουργού προστασίας του πολίτη, αλλά όχι των λεωφορείων και τρόλεϊ, καθισμένος αναπαυτικά στις δάφνες που του επιδαψίλευσε η σύλληψη της φοβερής και τρομερής μεγαλοτρομοκράτισσας και τρυφερής μανούλας... Πόλας Ρούπα, παρακολουθούσε -με άγρυπνο μάτι- τα τεκταινόμενα. Τα εντεταλμένα ΜΑΤ, έκαναν περίτεχνες κινήσεις και αξιοθαύμαστους ελιγμούς, στα πρότυπα -γιά όσους διαβάζουν Αστερίξ- των ρωμαϊκών λεγεώνων, πριν τις σφαλιαρίσει αγρίως ο Οβελίξ!

   Αγανακτισμένος, γιά μιά ακόμη φορά, και αναστατωμένος από την παρατεταμένη ανομία, που καταντά ηλιθιότητα γιά τους αρμοδίους, γάγγραινα γιά την κοινωνία και εξευτελισμός για το κράτος μας, και που ροκανίζει την εθνική οικονομία, έπεσα γιά ύπνο. Ήρθε αργά και ήταν ταραγμένος. Σε όνειρο είδα μιά δυναμική και αποφασιστική κυβέρνηση και έναν δυναμικό υπουργό αποφασισμένο να λύσει τον γόρδιο δεσμό. Με επίμονη ανακοίνωση, που μεταδινόταν επί ημέρες από όλα τα ΜΜΕ, προειδοποιούσε το θρασύδειλο αληταριό των Εξαρχείων του... «παίρνω αμπάριζα και βγαίνω» πως του λοιπού ανοχή... τέλος. Έδινε, μάλιστα, πενθήμερη προθεσμία συμμόρφωσης, μετά το πέρας της οποίας η Αστυνομία εντελλόταν, σε κάθε -στην παραμικρή- παραβατική ενέργεια, π.χ. πυρπόληση κάδων, αυτοκινήτων, εκτόξευση λίθων, μολότωφ, κ.λπ.,  να απαντά με πυρ. Αδιακρίτως και στο «ψαχνό», θεωρώντας αυτή την απάντηση ως πράξη «κοινωνικής αυτοάμυνας»!

   Οι πρώτοι πυροβολισμοί με ξύπνησαν αλαφιασμένο. Δεν χρειάστηκαν δεύτεροι! Ουφ!, σκέφτηκα μόλις συνήλθα. Εφιάλτης ήταν! Και προσπάθησα να συνέλθω. Αφού ηρέμησα, συνέχισα τον ύπνο μου. Τα όνειρα επανήλθαν. Και είδα ένα γαλήνιο, καθαρό και λειτουργικό Πολυτεχνείο, σαν εκείνο που έζησα γιά 5 χρόνια στα νεανικά μου χρόνια. Παιδάκια έπαιζαν στην πλατεία των Εξαρχείων, γέροντες έπιναν τον καφέ τους στα γύρω καφενεία και νοικοκυρές έκαναν αμέριμνες τα ψώνια τους στα καταστήματα της περιοχής. Ενώ τρόλεϊ και λεωφορεία κυκλοφορούσαν, ελεύθερα και άφοβα, μέχρι αργά τα μεσάνυχτα!

   Όταν ξύπνησα το πρωί, διαπίστωσα με θλίψη πως ο εφιάλτης είχε επανέλθει. Δημοκρατικός, αυτή τη φορά, πραγματικός και με σεβασμό στην αξία της ανθρώπινης ζωής. Αδιακρίτως -εξαιρούνται οι πάσης φύσεως Αξαρλιάν και λοιποί... νεοφιλελέδες- και με την εγγύηση ενός Τόσκα, ενός Σπρίτζη και λοιπών «ηθικών πλεονεκτών αριστερών πολυεκατομμυριούχων»! 

   ΥΓ. Τώρα γιατί, νηφάλια, θυμάμαι αμυδρά -ίσως λιγάκι συγκεχυμένα- αλλά επίμονα το "Παραμύθι χωρίς όνομα" της Πηνελόπης Δέλτα που διάβαζα μικρός, δεν μπορώ να το εξηγήσω.