Χωρίς φόβο και πάθος. Γιατί
άλλο το άνομο και υποκειμενικό συμφέρον και άλλο ο ορθολογισμός, ως φωνή της ψυχρής, αντικειμενικής λογικής.
Το μείζον τμήμα των κατοίκων αυτής της χώρας δεν διακρίνεται γιά την αγάπη του στον "ορθό λόγο" και την αντικειμενική θεώρηση των πραγμάτων -δηλαδή το ενδεχόμενο δίκιο του... "απέναντι"- κατά "κρίση αγαθού ανδρός". Προτιμά την μπαγάσικη τακτική του... "αγαθιάρη" και κουτοπόνηρου ανδρός. Ο οπαδισμός που τους διακατέχει, φαλκιδεύει την λογική και προβάλλει το -έστω ανήθικο- μικροσυμφέρον. Μυωπικά, στενόμυαλα, εθελότυφλα και απολύτως "συμφεροντολογικά", με την στενότερη δυνατή έννοια του όρου.
Να "κερδάει" η ομαδάρα κι ας "κερδάει" όπως να 'ναι. Με κάθε μέσον -θεμιτό ή αθέμιτο- και τον όποιον αντίπαλο. Έστω και τον κατά πολύ υπέρτερο της δικής μας. Αρκεί να... "κερδάει"! Με διαιτητή μιλημένο ή εξώνητο. Με γκολ οφσάιντ. Με ψεύτικο πέναλτυ στο 90΄. Η αποθέωση του μακιαβελλισμού: "Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα"!
Το ίδιο γίνεται και τώρα. Ο ψευτονταής, ημιάγριος Κρητικός μουστακαλής-κότα, ναι αυτός που ομολόγησε -κατ' αυτόν λεβέντικα, κατ' εμέ θρασύτατα- πως επί χρόνια κατάκλεβε το κράτος, κρατώντας, ως δήμαρχος, διπλά βιβλία. Και δεν συναισθάνεται, ο πανύβλαξ, πως ομολογώντας μιά τέτοια πράξη, ομολογεί πως έβλαψε το σύνολον του ελληνικού λαού, μεροληπτώντας υπέρ μιάς χούφτας ψηφοφόρων οπαδών του.
-"Με ποιόν είσαι, ρε; Με τον Σόιμπλε, ή με τον ελληνικό λαό;" Και ταυτίζει τα πραγματικά συμφέροντα του ελληνικού λαού με εκείνα της κομματικής του φάρας, τα οποία συμποσούνται στην, παντί τρόπω και πάση θυσία, διατήρησή της στην εξουσία.
Αν βρισκόμουν απέναντί του, θα του έλεγα. Σταθερά, ήρεμα, απλά και απόλυτα σταθμισμένα:
- "Με τον Σόιμπλε, κύριε Πολάκη. Με τον Σόιμπλε"! Γιατί ο παππούς μου, αγράμματος Κρητικός θυμόσοφος χωριάτης, μου έμαθε πως: "Όποιος θέλει το καλό μου, με κάνει και κλαίω. Και όποιος το κακό μου, με κάνει και γελάω"!
Αυτά, ως προς το διαδικαστικό μέρος του ερωτήματος και τη πρόταξη του καταληκτικού συμπεράσματος. Του... "διά ταύτα".
Γιά να εξηγούμαστε, αποτρέποντας τους θεσμικά αντίθετους με την άποψη, να μην ματαιοπονούν συνεχίζοντας την ανάγνωση της επιχειρηματολογίας. Γι' αυτούς περιττεύει. Γιά τους λοιπούς ξεκαθαρίζω γιατί είμαι με τον Σόιμπλε και όχι με τον Πολάκη, που καπηλεύεται και σφετερίζεται το... συμφέρον του ελληνικού λαού, δι' ίδιον όφελος. Ο άθλιος!
Τόσον ο Σόιμπλε, όσο κι εγώ είμαστε με τον ελληνικό λαό και το πραγματικό του συμφέρον. Με την εντιμότητα, την αξιοπρέπεια και την αντικειμενική αναγνώριση της οικονομικής καταστροφής στην οποία έφερε τη χώρα ένα άθλιο, ιδιοτελές και πελατειακό κομματικό κράτος, όλων των αποχρώσεων, προεξάρχουσας πάντα της εκάστοτε κουτοπόνηρης αντιπολίτευσης. Αυτής που πάντα "πλειοδοτούσε" σε μαξιμαλιστικά αιτήματα, θέλοντας να γίνει... "χαλίφης στη θέση του χαλίφη", και της εκάστοτε κυβέρνησης, που ακολουθούσε ασθμαίνοντας και υποχωρούσε, προκειμένου να κρατήσει τα "πόστα" και να μην δείξει πως υστερεί σε φιλολαϊσμό και λαϊκισμό. Έτσι οι χρόνιες παθογένειες ενός φαύλου και κοντόφθαλμου πολιτικού συστήματος, μεγεθύνθησαν και οδήγησαν τη χώρα στο οικονομικό αδιέξοδο και στην χρεωκοπία.
Ναι, είμαι με τον λαό -τον άφρονα μεν, αλλά και πιστωμένο με μιά δίκαιη άγνοια, καθώς πίστευε σε... οράματα, ελπίδες και... σωτήρες. 'Ομως είμαι με εκείνο το κομμάτι του λαού, που συναισθανόμενο την πολύχρονη κρεπάλη και ασυδοσία -ανεύθυνο μεν, συμμέτοχο δε- ("Μαζί τα φάγαμε". Σωστό κατά βάση, αλλά με τεράστιες διαφορές στη... μερίδα φαγητού!), και πρόθυμο -έστω γογγύζοντας και ασθμαίνοντας- να συνεργαστεί, προκειμένου η χώρα να σπάσει τον φαύλο κύκλο της παθογένειας, που την κρατάει ουραγό της πολιτισμένης δύσης. Να ανακάμψει και να ξαναβρεί την "περπατησιά" της. Κάτι που έκαναν με επιτυχία και πειθαρχία η Κύπρος, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, κ.λπ., χωρίς να παρασύρονται από ανόητα παπαγαλάκια -π.χ. ο αμόρφωτος Αυτιάς- που παίζουν δικό τους εμετικό παιχνίδι, δι' ίδιον μικροσυμφέρον -μιά στο καρφί και μιά στο πέταλο- έρποντας, γλείφοντας και με τα κέρατά τους, προς πάσα κατεύθυνση και ξεσηκώνουν άκριτα τον κοσμάκη, λιβανίζοντας -εν ταυτώ- την κάθε εξουσία. (-Μάλιστα, κυρία... Πρόεδρος.)
Ναι, είμαι με την καταπολέμηση της βλακώδους κοντόφθαλμης απειθαρχίας στα συμπεφωνημένα και συνυπογεγραμμένα με τους εταίρους-δανειστές, που πολεμούν την διαιώνιση της ελληνικής κακομάθειας. Κόντρα σ' εκείνους τους Ελληνες, δήθεν Ευρωπαίους, που λες και είναι οι μόνοι που έχουν τον "κ..." πίσω, ζητούν χαριστική μεταχείριση -πολιτική λύση βάφτισαν τώρα τη ζητιανιά- και εννοούν να συνεχίσουν τον σπάταλο βίο τους με δανεικά κι αγύριστα. Χωρίς έλεγχο, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς υποχρεώσεις-ανταλλάγματα, λέγε με: "μνημόνια". Χύμα, καουμπόϊκα και τσαμπουκαλίδικα: "Αν τους τα πούμε όλα αυτά, όχι μόνο θα μας δώσουν λεφτά, αλλά θα παρακαλάν να μας... δανείσουν"!!! Τάδε έφη ο σύγχρονος, ντόπιος... Ζαρατούστρα, εν τη παμμεγίστη βλακώδη αλαζονεία του!
Ναι, είμαι -κι ας πλήττομαι- με την καταραμένη λιτότητα, ως αναγκαία χειρουργική πράξη αποτροπής του μοιραίου. Αποδέχομαι την αποκοπή γαγγραινιασμένου άκρου, γιά να γλυτώσω τη ζωή μου. Αποδέχομαι, προσωρινά και μέχρι αποθεραπείας, την λιτότητα, όπως βλέπουν τα μικρά παιδιά τη σύριγγα των εμβολίων, ή το κουτάλι με το αηδιαστικό... μουρουνόλαδο! Πλην όμως, το φάρκακο, απεχθές μεν, είναι απαραίτητο γιά την ίαση. (Φάρμακο = με παραφθορά η λέξη: "φαρμάκι").
Αποδέχομαι, αναγκαστικά, τη λιτότητα, ως έμπρακτη ομολογία μεταμέλειας και αλλαγής νοοτροπίας, προκειμένου -μέσω μεταρρυθμίσεων στην Οικονομία, την κοινωνική καθημερινότητα και τον περιορισμό του ανορθολογισμού στην λειτουργία του κράτους- επανέλθω, το ταχύτερο δυνατόν, στον συγχρονισμένο βηματισμό με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Γιατί η λιτότητα δεν καταργείται, ούτε με κούφια λόγια, ούτε με δανεικά, ούτε με κουτοπονηριές και... "πολιτικές λύσεις". Όπως τα αυγά δεν βάφονται με... πορ...!, η λιτότητα καταργείται με επενδύσεις, επίπονη σκληρή δουλειά, κοινωνική δικαιοσύνη, χρηστή διοίκηση, επιμονή στον στόχο και όχι καιροσκοπικό "κομματοσκυλισμό", ( ΖουρΛάριος γλωσσοπλασία). Με αξιοκρατία και έντιμη ισοπολιτεία. Χωρίς φατριασμούς και οφθαλμοφανείς διαπλοκές στη θέση των παλιών αντίστοιχων, που διαιωνίζουν τη διαφθορά.
Σ' αυτή τη λογική, οι Ευρωπαίοι εταίροι, με ατμομηχανή την πλούσια Γερμανία -λέγε με Μέρκελ και Σόιμπλε- επέδειξαν έμπρακτη και πρωτοφανή σε μέγεθος μεγαλοψυχία, συμπαράσταση και αλληλεγγύη. Στέρησαν τους λαούς τους από κάμποσα δισεκατομμύρια και μας τα δάνεισαν, με μηδαμινό επιτόκιο έναντι αυτού των αγορών, προκειμένου να ορθοποδήσουμε. Αρκετοί, μάλιστα, από τους εταίρους, (π.χ. Βαλτικές χώρες, Σλοβενία, Σλοβακία, Βουλγαρία, κ.λπ.), έχουν σαφώς χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο από την... χρεωκοπημένη και δανειοδοτούμενη Ελλάδα!
Ως ευχαριστώ αυτής της -οπωδήποτε- γενναιοδωρίας, οι κορυφαίοι εταίροι αντιμετωπίζουν τις ηλίθιες μικρότητες των μικρόνοων ανελοσυριζαρέων, (Go back μαντάμ Μέρκελ, γελοιογραφία της λαθρόβιας κομματικής φυλλάδας "Αυγής", όπου εμφανίζεται ο Σόιμπλε με στολή... SS, χαζομάρες του ανώριμου βουτυρομπεμπέ Μπούλη, απόκληση... "δυνάστες", κ.λπ απαξιωτικά και προσβλητικά σοσιαλιστικά ξεράσματα.).
Όποιος -τώρα- θεωρεί παράλογο, ή υπερβολικό, το να μη μπορούν οι δανειστές να εξασφαλίσουν τα λεφτά τους -υπέρογκα ποσά- αλλά να τα σκορπούν ανεξέλεγκτα στο γάμο του Καραγκιόζη, χωρίς εξασφάλιση, (-Πάρε, παιδί μου μπαγιόκο γιά να συνεχίσετε το πάρτυ της αλόγιστης σπατάλης, κι ας... κλαίει που τα 'χει), γιά τα μαριόλικα -και μόνο- μάτια του... σέξυ αγραββάτωτου και ανευθυνοαυταπατώμενου νεανίσκου πρωθυπουργού μας, δηλαδή χωρίς όρους -κάτι που λέγεται: "μνημόνια"- αφού αποφάγουν τον σανό τους, ας απευθυνθούν σε ψυχίατρο.
Οι εταίροι, δανειστές και όχι "δυνάστες", όπως τους αποκαλεί επιπόλαια ο άφρων νεανίσκος μας, όφειλαν έναντι της ευθύνης απέναντι στους λαούς τους, να "δέσουν" πως το υστέρημά τους θα πιάσει τόπο και μ' αυτό η Ελλάδα θα γυρίσει σε νοικοκυρεμένη λειτουργία και διαχείριση. Χωρίς καραγκιοζιλίκια και μεροληπτικές προεκλογικές παροχές που χρηματοδοτούνται από αιματηρές υπερφορολογήσεις και διοχετεύονται -στοχευμένα- στην επαναφορά απομακρυσμένης εκλογικής πελατείας. Χωρίς ελλείμματα και χωρίς μηχανισμούς που τα δημιουργούν, (Καρανίκες, Νοτοπουλίνες και στρατιές μετακλητών κομματικών κηφήνων). Χωρίς ρουσφέτια και προσπάθειες εξαγοράς, των ήδη εξασθενημένων λόγω εξαθλίωσης, συνειδήσεων. Δηλαδή με έναν -πράγματι νέο- κώδικα μεταμέλειας και ορθής μελλοντικής πορείας. Ένα αμανάτι που θα εξασφάλιζε δανειστές και δανειζομένους. Ήτοι, κάτι από το οποίο ο φαύλος ΣΥΡΙΖΑ απέχει έτη φωτός.
Πάντως ο Σόιμπλε, βαρύς, δωρικός, σαφής, ξεκάθαρος και -προ πάντων- απόλυτα σταθερός κι αμερτακίνητος στις, έστω λίγο κυνικές, απόψεις του, (take or leave it), είναι ο κύριος αρωγός στην προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδος. Σε αντίθεση με τους δικούς μας ομολόγους του. Τον σαχλέουρα τυχοδιώκτη, με το ένα "ν" στο όνομα, και την νυν ακαταλαβίστικη πριμαντόνα. Αν δεν υπήρχε Σόιμπλε, η μπλέ χώρα μας θα ανταγωνιζόταν -επάξια θα έλεγα- εκείνες τις ομογάλακτες του σύντροφου... ντεληκανή-κότα Πολάκη. Τις μπανανίες των αξιότιμων δικτατόρων κ.κ. Ορτέγκα, Μαντούρο, Μοράλες και λοιπών αριστερών "δημοκράταρων" της Κεντρικής και Νοτίου Αμερικής.
Ναι, είμαι με τον Σόιμπλε! Και νοιώθω πολύ περήφανος γι' αυτό... κύριε Πολάκη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου