Αξιολογήσεις και βοηθήματα.

 ... όταν η φακή τρώει το λάδι.

Ο Μέντωρ επιδεικνύοντας τα τελευταία ένσημα που κόλλησε στην... αργομισθία. Χικ...

   Εκείνο που εξοργίζει, σε πρωταθληματικά μέγιστο και αξιοθαύμαστο βαθμό, είναι η αναισχυντία του απίθανου τσούρμου, που υποδύεται την υπεύθυνη κυβέρνηση του τόπου, παίζοντας με ανευθυνότητα στα ζάρια του τυχοδιωκτισμού την τύχη της χώρας και στέλνοντας, με αναλγησία, το νευρικό σύστημα των σωφρόνων Ελλήνων γιά θεραπεία στις αρμόδιες κλινικές. Με μπροστάρη στην ασυνάρτητη αυθαιρεσία τον ηγέτη του. Άλλα τους λες κι άλλα σου λένε! Συνήθως ένα προκάτ «ποίμα», εκτός θέματος, μόνο και μόνο γιά να πουν κάτι! Ενορχηστρωμένοι όλοι μαζί. Με ένα στόμα και μία γλώσσα ξύλινη.

   Τελευταίος... άθλος το μπλέξιμο των... «μηρών» τους στις Συμπληγάδες της β΄αξιολόγησης και του «εκτάκτου» βοηθήματος, όπως λέγεται στους έξω δανειστές, ή... 13^ης σύνταξης, όπως το βάφτισαν γιά τους μέσα εύπιστους χαχόλους. Έκτακτα, με το... έκτακτο!!!

   Έχοντας υπογράψει, στα πλαίσια της «περήφανης» κι «ανεξάρτητης» πολιτικής, (-Κυρία, να πάω γιά τσίσα;),  πως η όποια πρωτοβουλία εκτάκτων παροχών θα γίνεται μόνο μετά προηγουμένη συνεννόηση με τους «επικυρίαρχους»... θεσμούς, ο άμυαλος Comandantiskos -«βγάζοντας» γλώσσα- θέλησε να κάνει τον καμπόσο στο κατιμά-κομμάτι του λαού του. Και όταν οι... «δυνάστες»-εταίροι του τράβηξαν το αυτί, θυμίζοντάς του τη συμφωνία, αυτός τους «ξαναπουλάει» το μόνο διαθέσιμο εμπόρευμα που διαθέτει. Την τρέλα! «Ο ελληνικός λαός κουράστηκε από την πολύχρονη... λιτότητα», είπε! Υπονοώντας -προφανώς- ότι τώρα ο λαός χρειάζεται το αντίθετό της. Δηλαδή... «αφθονία»!!! Δανεική, φυσικά, αφού ο καπιταλισμός και τα χαΐρια του ξορκίζονται με τον απήγανο.

   Προσπερνώντας τον βλακώδη συνειρμό, (λές και κάποιος προτιμά το «φτωχός και άρρωστος» από το «πλούσιος και υγιής»), βλέπουμε ένα ακόμη λαϊκίστικο τρυκ του μαιτρ της πολιτικής εξαπάτησης. Βαφτίζει ένα έκτακτο βοήθημα σε 13^η σύνταξη, όρος που υπονοεί μονιμότητα και -προφανώς- είναι ψευδής, όπως άλλωστε και όποια κουβέντα βγαίνει από το στόμα του μεγαλύτερου και πιό χαρισματικού Έλληνα ψεύτη, από τον καιρό που εμφανίστηκαν στον τόπο οι Κάρες και οι Λέλεγες, μέχρι σήμερα!

    Τερματίζει, λοιπόν -μονομερώς και μ’ ένα κομμάτι ψωμί, που σε λίγο θα μας το πάρει πάλι πίσω, με την «ξελιγωματική» φορολογία που έχει επιβάλλει-  την καταραμένη λιτότητα και εγκαινιάζει την... αφθονία! Τυχεροί επιδοματοδικαιούχοι, ψάχτε γιά... επενδύσεις! Όμως στους δυνάστες-δανειστές, που αγρίεψαν με το «φάουλ», ένα ακόμη, (-Γιατί, ρε φίλε, κάνεις του κεφαλιού σου, αφού άλλα συμφωνήσαμε;), επί της ουσίας, δεν βγάζει ούτε κιχ!

   Στο ίδιο μήκος κύματος και όλα τα... «κουρδιστά πορτοκαλάκια» του. Αναιδή, ιταμά, προκλητικά και... ομοιόμορφα, τηρούν την εξής, χαρακτηριστική τακτική:

   -Στα διάφορα πάνελς που εμφανίζονται, αντί διαλόγου -τί να πουν άλλωστε;- διακόπτουν συνεχώς τον... «απέναντι», μετατρέποντας κάθε διάλογο σε αποπροσανατολιστικό μονόλογο. Δεν τον αφήνουν να μιλήσει, ή μόλις αρχίσει, επικαλύπτουν με δυνατότερη φωνή τον λόγο του, ώστε στην ουσία τον φιμώνουν.

   -Οσάκις κάποιος μαχητικός δεν «μασάει» και δεν χαρίζει κάστανα, αλλά καταφέρνει να «επιπλεύσει» καταθέτοντας επιχειρήματα -συνήθως πειστικά και αμάχητα, π.χ. Άδωνις- ακούει το ανιαρό: «Κι εσείς, πριν, τα ίδια κάνατε», ή δέχεται ανοίκειο καταιγισμό λάσπης σε όλο το οικογενειακό του φάσμα. (Πολάκης: Ρεκόρ ακατάρριπτα σε τραμπουκισμό, εξαχρείωση και... «ορνηθισμό»).

   Βεβαίως, στην προφανή λογική απορία κάθε λογικού Έλληνα πολίτη: «Μα εσείς ήρθατε στην εξουσία ακριβώς γιά να να μην κάνετε τα... ίδια. Αλλά κάνετε τρισχειρότερα. Γιατί; Υποσχεθήκατε στους πάντες τα πάντα και δεν κάνατε τίποτα. Μας τάξατε λαγούς με πετραχήλια και μας παίρνετε τα σώβρακα. Γιατί; Μας τάξατε ελπίδα και μας ρίξατε στην πιο μαύρη απελπισία. Δηλώσατε πως θα σκίσετε τα μνημόνια και μας φέρατε κι άλλο, σκληρότερο. Γιατί; Γιατί, ρε πανάσχετοι, ηλίθιοι και τρισάθλιοι σκιτζήδες; Γιατί;».  Η μόνη απάντηση είναι: «Ου γκαγκά μπου, μπου γκι, γκά πα γκουνγκ  μπιριγκαγκά....»!

   Τώρα, με τον «τρελό του χωριού» να εκλιπαρεί γιά... «πολιτική λύση», (σημ. Πολιτική λύση = ικεσία γιά συχώρεση αμαρτιών), το αναπόφευκτο και οφθαλμοφανές αποτέλεσμα από το τελευταίο του κατόρθωμα είναι η παραπομπή της αξιολόγησης στις ελληνικές καλένδες, αντί της 5^ης Δεκεμβρίου, όπως ο σοφός μπέκρος και χαραμοφάης Μέντωρ και λοιπά καραγκιοζάκια, (Sorry, Καραγκιόζη!), είχαν -με άκρα πειστικότητα- υποστηρίξει στα κανάλια. Τώρα πάμε γιά Μάρτιο και... βλέπουμε. Ευτυχώς που δεν υπάρχει κωλοπιλάλα γιά... δόση και -δόξα τω Θεώ κι εκτός απροόπτου- θα παίρνουμε μέχρι τότε σύνταξη. Κι αυτό συνιστά... επιτυχία πρώτου μεγέθους!

   Με κάτι τέτοιες ηλιθιότητες, ο ομογάλακτος αδελφός και σύντροφος... Μαντούρος κατάφερε -γιατί περί κατορθώματος πρόκειται- επαναστάτης κι αυτός του γλυκού νερού, να φέρει μία από της πλουσιότερες, σε ενεργειακούς πόρους, χώρες του κόσμου στο απόλυτο χάος και ένδεια. Με τέτοια και με άλλα συναφή, τείνω να πιστέψω πως ο διαβόητος «ζοζιαλισμός», αποτελεί το αναλογικό ισοδύναμο της μ@λ@κί@ς στον χώρο των πολιτικών ιδεολογιών. Οπότε -και πολύ σωστά- η μόνη ορθή απόφαση που πήρε ο ημέτερος Comandatiskos -έχοντας ίδια πείρα και επίγνωση- ήταν να μεριμνήσει γιά την διαχείρισή της, διορίζοντας και υπουργό επί του Αυνανισμού, διαλέγοντας έναν από τους πρωταθλητές του είδους. ΣουρΛάρι τον... Παμμέγιστον! Όσον γιά τους εναπομένοντες θιασώτες, τους προσκολλημένους εμμονικά στην κομμουνιστική ουτοπία και την ωφελιμότητά της, το θέμα -ξεπερνώντας ακόμη και τον υπουργό της-  περιέρχεται στην αρμοδιότητα ψυχολόγων. Και στις βαρύτερες περιπτώσεις, π.χ. Παπαδημούλης, σε ψυχιάτρους.