Οι λεονταρισμοί της Τουρκίας του Ερντογάν και οι στρουθοκαμηλισμοί της Ελλάδας του Τσίπρα.

Compañeros, asta na pane. Αsta ke hesta!

Η ελπίδα που... ακόμα έρχεται και ο Ελ-πήδα που δεν λέει να ξεκουμπιστεί.

   Η αντίθεση είναι εντυπωσιακή. Από την μία -γιά πρώτη φορά, όπως θυμάμαι- η επιθετική τουρκική ρητορική έχει προχωρήσει τόσο καθαρά και απροκάλυπτα σε διεκδικήσεις, προκλήσεις, αμφισβητήσεις, στρεψοδικίες και απειλές. Όχι με υπονοούμενα, αλλά καθαρά. Και από την άλλη, οι Έλληνες... αρμόδιοι σφυρίζουν, δήθεν, αδιάφοροι και, τάχα, εφησυχασμένοι, εκτιμώντας το τουρκικό «φτύσιμο» ως ψιλόβροχο!

   Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυΐα  γιά να αντιληφθούμε πως κυβέρνηση και επιτελείς δεν προλαβαίνουν ν’ αλλάζουν... βρεγμένες σκελέες γιά αυτά που επέρχονται δρομαίως. Καθ' όσον δεν έχουν στεγνώσει ακόμη οι μνήμες του 1974, με το «ντου» των Τούρκων στην Κύπρο. Δυστυχώς γιά μας, οι συνθήκες στη χώρα -τότε και τώρα- παρουσιάζουν πλείστα όσα κοινά στοιχεία. Τότε και τώρα η σήψη, η ανικανότητα των κυβερνήσεων, η παρακμή και η αποσυναρμολόγηση των πάντων αποτελούσαν και αποτελούν γεγονός καταφανές.

   Ας μην αυταπατώμεθα, σαν τον Τσίπρα. Στη σκληρή πραγματικότητα και τις σημερινές συνθήκες πολεμικών συρράξεων και αναμετρήσεων, η τουρκική υπεροχή είναι εμφανής και η ζυγαριά γέρνει, απελπιστικά, υπέρ τους. Η πληθυσμιακή διαφορά και τα μεγέθη στρατευμάτων και εξοπλισμών, με την σύγχρονη πολεμική τεχνολογία, εξουδετερώνει πλήρως το ενδεχόμενο πλεονέκτημα των δικών μας, σε φρόνημα και ποιότητα, (αν και τα τελευταία τίθενται υπό αμφισβήτηση). Σήμερα με τον θάνατο να σου έρχεται ψηλοκρεμαστά κι από μακριά, το σπαθί, το λιανοντούφεκο κι η ξιφολόγχη δεν έχουν πέραση. Και η κραυγή «αέρα» γίνεται αέρας κοπανιστός.

   Δαγκώνοντας γλώσσα, η στήλη προβλέπει πως η πολεμική διαδικασία των Τούρκων έχει, ήδη, αρχίσει και οι μηχανές της ζεσταίνονται. Ας μη παραγνωρίζεται το γεγονός πως η Τουρκία βρίσκεται ήδη σε κατάσταση πολέμου, σε νότια και ανατολική πλευρά, και διαθέτει χερσαίες και αεροπορικές δυνάμεις εξασκημένες, μπαρουτοκαπνισμένες και ετοιμοπόλεμες. Τώρα ασκείται και στο ναυτικό, οπότε σε λίγο θα είναι πλήρως... πλήρης.

   Η «πόρτα» που έφαγε από την Ε. Ε. στη σφοδρή της επιθυμία γιά ένταξη στο κλαμπ της, την αποδέσμευσε από κάθε επιφύλαξη και αυτοσυγκράτηση, σχετικά με την πραγμάτωση προαιώνιων πόθων, στόχων και μόνιμων απωθημένων. Με πρώτη και καλύτερη την επανάκτηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. 

   Στην ουσία, πολύ λίγο ενδιαφέρει τον Σουλτάνο Ταγίπ τον Α΄ η χερσαία υπόστασή τους. Το «ψαχνό» της υπόθεσης, γι’ αυτό και θεωρώ βέβαιο το τόλμημα, βρίσκεται στην υφαλοκρηπίδα τους, στην εκτόξευση της επέκτασης των χωρικών υδάτων της Τουρκίας και -κυρίως- στον υποθαλάσσιο πλούτο τους. Δηλαδή πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Ιδίως τώρα που Ο Ερντογάν έχει μείνει ταπί και καίγεται γιά έσοδα.

   Κοντολογίς, με την Ελλάδα σε αποσύνθεση, πολύ δύσκολα θα αποφύγουμε τη σύρραξη με τους Τούρκους. Μακάρι να διαψευστώ, Και όσοι, μέσα τους, με θεωρούν... Κασσάνδρα, ας μην ξεχνούν πως η κόρη του Πριάμου, στο τέλος δικαιώθηκε! Δεν προκάλεσε αυτή την καταστροφή της Τροίας, απλώς την προέβλεψε.

   Η καθολική κυβερνητική ανικανότητα, ισάξια με εκείνη την αλήστου μνήμης χουντική του Ανδρουτσόπουλου, καθιστά την χώρα ευάλωτη και άθυρμα στις διαθέσεις και τη στρατηγική της, σαφώς, ισχυρότερης Τουρκίας, η οποία, μανιασμένη από τα δικά της αδιέξοδα, φορτώνει «λύσσα»  που -αργά ή γρήγορα- θα  «βγάλει» πάνω μας.

   Νομοτέλεια παγκόσμια, με ιστορική επιβεβαίωση ανά τους αιώνες, το: «αλλοίμονο στους αδύνατους λαούς».  Με την πρώτη ευκαιρία τους «χάφτουν» οι ισχυρότεροι γείτονες, ικανοποιώντας τρέχοντα συμφέροντα και αλυτρωτικά απωθημένα. Μοναδικό μας ανάχωμα και πιθανός αποτρεπτικός  «μπαμπούλας» η Ε.Ε. -ναι, αυτοί οι «δυνάστες»- στο οικονομικό έλεος της οποίας είμαστε, ήδη, από χρόνια, καθώς φροντίσαμε να πατώσουμε τα ταμεία και να «ριζοσπάσουμε» κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή, λόγω μίσους κατά των... πλουσίων που δούλευαν γιά να ταΐζουν άχρηστους υπαλλήλους, κηφήνες συνδικαλιστάδες και αργόσχολους ημέτερους όλων των βαθμίδων, (Φλαμπουριάρηδες, Καρανίκες, Νοτοπουλίνες και σια). Έτσι ζούμε, μόνο και μόνο από τις οικονομικές μεταγγίσεις της... «go back madam Merkel», των «κυρίων της συντηρητικής νομενκλατούρας της Ευρώπης» και του καταραμένου ΔΝΤ, τους οποίους βρίζουμε συνεχώς, γιατί δεν μας χαρίζουν τα... δανεικά! Τώρα, τους φορτώνουμε -βρίζοντας πάντα- και την εθνική μας ασφάλεια! («Τα σύνορα της Ελλάδος, είναι και σύνορα της Ευρώπης»!). Και τους εκλιπαρούμε, καθ’ όν χρόνον χαριεντιζόμαστε με όλους τους ομογάλακτους τριτοκοσμικούς απίθανους τύπους της νοτιοαμερικανικής καταπίεσης, σαν τον αξιότιμο Ντανιέλ Ορτέγκα της Νικαράγουα, τον πεινάλα Ίβο Μοράλες, («πίσω κουφ@λες»), της Βολιβίας και τον πανύβλακα Νικόλα Μαδούρο, που κατάφερε να εξαθλιώσει την Βενεζουέλα, την τρίτη πετρελαιοπαραγωγό χώρα της Γης!

   Δυστυχώς, άλλη νομοτέλεια κι αυτή, μόνο μία εθνική καταστροφή μπορεί να σταματήσει την κατηφόρα προς την άβυσσο, να σαλπίσει εθνική αναγέννηση και να αναστρέψει την προς τα κάτω φορά των οικονομικών δεικτών. Τον 20^ο αιώνα δύο φορές μας συνέβη. Με την Μικρασιατική καταστροφή και την τραγωδία της Κύπρου. Πολύ φοβάμαι πως σύντομα το κακό θα τριτώσει. Σίγουρα, πάντως, αυτό βρίσκεται εγγύτερα από την ελπίδα που μας έταξε ο Comandatiskos. Οπότε: Γούναρης υπάρχει, Γουδί θα βρεθεί, αναζητείται, μόνο,  Πλαστήρας.