Η απεργία της ΠΝΟ και μιά, ακόμη, δοκιμασία της αριστερής ουτοπίας.

Ο πολιτικός διαδρομιστής και κομματικός σουλατσαδόρος «Τειρεσίας», ο οποίος -επί του παρόντος- πιάνει λιμάνι ΣΥΡΙΖΑ, υποδυόμενος, εν ταυτώ, τον υπουργό Ναυτιλίας και...  τα κουμπιά της Αλέξαινας.

Οι στυλοβάτες της ελληνικής ναυτιλίας και το αριστερό σχέδιο γιά την... μετεξέλιξή της!

   Η «απεργία» αποτελούσε ανέκαθεν μία προσφιλή μορφή κοινωνικής διεκδίκησης δικαιωμάτων -συνήθως άδικων, συντεχνιακών και μαξιμαλιστικών- και ενθουσιώδους πάλης. Ένα από τα βαρύτερα όπλα αντίστασης κατά των αστικών κυβερνήσεων. Η απεργία, αποτελεί παμπάλαιο εφεύρημα καταπιεσμένων λαών κατά απολυταρχικών καθεστώτων, στα χρόνια της βιομηχανικής επανάστασης και των στυγνών φεουδαρχικών συστημάτων. Τότε που η έσχατη απελπισία οδηγούσε σε απονενοημένες ενέργειες. Όταν ο άνθρωπος ήταν... «res» και ο τσιφλικάς εδικαιούτο να δοκιμάσει, πρώτος και προ του κολλήγου γαμπρού, τα... θέλγητρα της νύφης και όταν ο βιομηχανικός εργάτης είχε, ως μόνο δικαίωμα, το να δουλεύει αδιάκοπα... και μόνον!

   Στη σύγχρονη εποχή -πλην ελαχίστων περιπτώσεων- οι απεργίες έχουν καταντήσει, απλώς, ένα καταχρηστικό εκβιαστικό μέσον, το οποίον οι στριμωγμένες αστικές κυβερνήσεις παρακολουθούν έντρομες και αμήχανες, ως  εκδήλωση ενός υποδόριου κοινωνικού κανιβαλισμού και μιάς αναπόφευκτης πάλης των τάξεων. Οι αριστερές αντιπολιτεύσεις -απλά- τις υποκινούν, τις υποδαυλίζουν, τις οργανώνουν και καρπούνται τη δυσαρέσκεια που προκαλούν. Όσο πιό μαζικές, πιό θορυβώδεις, πιό μαχητικές και πιό καταστροφικές, τόσο το καλύτερο γιά το παγκόσμιο και διεθνιστικό κομμουνισταριό.

   Ο «Μέγας Τιμονιέρης» Μάο διεκήρυσσε: «Μεγάλη αναταραχή, ευχάριστη κατάσταση»! Εννοείται πως αυτά τα έλεγε, αντικαθιστώντας το «res» με το «proleter», του οποίου την μοίρα καθόριζε...  εκείνος!

   Στην Ελλάδα, από την μεταπολίτευση κι εντεύθεν, οι απεργίες κατάντησαν μάστιγα, εκδηλούμενες γιά ψύλλου πήδημα! Συνηθέστατα διασυνδέονται με πορείες, διαδηλώσεις, παρακώληση κυκλοφορίας και διάφορα -ο απαραίτητος μαϊντανός- "αναρχομπαχαλακίστικα" σύνδρομα, (καταστροφές, βανδαλισμούς, λεηλασίες, πυρκαγιές, τέτοια). Όλα με γνώμονα την μεγιστοποίηση της αναστάτωσης, άρα και του εκβιασμού της κάθε κυβέρνησης. Και ο εκβιασμός -σε κάθε περίπτωση- κάθε άλλο παρά δημοκρατικό μέσον αποτελεί. Ενεργοποιεί και μεγεθύνει την μετωπική σύγκρουση των τάξεων και διευρύνει το χάσμα αυτών, αντί της συνεργασίας τους. Αυτό το βάφτισαν, νεολογικά, «κοινωνικό αυτοματισμό», φράση που αντιπαθώ σφόδρα, γιατί με παραπέμπει σε ένστικτα και όχι αισθήματα.

   Η στήλη, αφ’ ης συνειδητοποίησε τον Κόσμο, (και το πώς λειτουργεί αυτός ο ρημάδης), κατέληξε σε κάθετη άρνηση των σύγχρονων απεργιών, ως τρόπο κοινωνικής αντίδρασης και διεκδίκησης, καθ’ όσoν αυτές δεν λύνουν προβλήματα, αλλά -τουναντίον- τα κάνουν πιό πολύπλοκα, βάζοντας στο «παιχνίδι» και άλλες τάξεις, ή και την ολότητα της κοινωνίας -εξ ίσου αδικούμενες- οι οποίες, σε περίπτωση παράτασης της απεργίας οδηγούνται σε ανεπανόρθωτες ζημιές, έως πλήρη εξόντωση. (π.χ. πλοία - αγρότες, συγκοινωνίες - επιβατικό κοινό, γιατροί - ασθενείς, κ.λπ.). Ενώ η απεργία, ως πρωτοεμφανιζόμενο φρούτο, έθιγε μόνο ολιγαρχικά συμφέροντα, αφήνοντας την υπόλοιπη κοινωνία αδιάφορη.

   Προσπαθώ να φανταστώ μιά μεγάλη -και επιτυχημένη- απεργιακή κινητοποίηση των, π.χ. πυροσβεστών σε μια γενικευμένη πυρκαγιά δασών, των γιατρών σε επιδημία, των αστυνομικών εν μέσω κινητοποίησης αναρχικών μπαχαλάκηδων, των εργατών αποκομιδής σπουπιδιών ντάλα καλοκαίρι και -γιατί όχι- των στρατιωτικών σε καιρό τουρκικής εισβολής. Και... φρικιώ!

   Μιά απεργία, αν δεν έχει αντίκτυπο και αποτέλεσμα, τότε δεν έχει ούτε νόημα, ούτε ουσία. Συνεπώς το επιχείρημα περί... «προσωπικού ασφαλείας», άρα χωρίς καταχρηστικούς εκβιασμούς, αποτελεί ομελέτα χωρίς... αυγά. Το ίδιο και κάθε συντεχνιακή απεργία, η οποία δεν επηρεάζει το κοινωνικό σύνολο, π.χ. απεργία μηχανικών, ζαχαροπλαστών, εμπόρων έργων τέχνης, ή... σαγματοποιών.

    Με βάση την τελευταία απεργία της ΠΝΟ, η οποία πήγε... άπατη δημιουργώντας μόνο γενικές ζημιές και δέκα ημέρες ανόητη αναστάτωση, εκτός από πόντους "λεβεντιάς" που έδωσε στον Κουρουμπλή, δικαιώνει - λογικά, ηθικά και πρακτικά- την άποψη πως δεν επιτρέπεται στις πολιτισμένες κοινωνίες τα δίκια και οι απαιτήσεις της μίας τάξεως, να καταπατούν και περιφρονούν, τα αντίστοιχα μιάς άλλης.

   Επιμύθιον: Η αριστερή «στρίγκλα», όταν έρθει στην εξουσία, ζήσει τη γλύκα της πραγματικής ζωής και όχι των κομμουνιστικών ονειρώξεων, και αφού υποστεί τις συνέπειες μιάς απεργίας, μετατρέπεται σε αρνάκι και δελεάζεται έντονα από την γνωστή συνταγή αντιμετώπισής της. Την επιστράτευση! Κάτι που -στο τσακ!- απέφυγε ο λιονταρής «ανεμόμυλος» Τειρεσίας, με την πανικόβλητη υποχώρηση των -επίσης παληκαράδων- συνδικαλισταρέων της ΠΝΟ. Οι οποίοι, λειτουργώντας νηφάλια, πλέον, έβαλαν νερό στο κρασί τους και το όπλο παρά πόδα.