Γιουκλίντ Τσαλακώτος. Μια αντιφατική και διχασμένη προσωπικότητα,

...στη θέση της «Πριμαντόνας» της Εθνικής μας Οικονομίας.

Η απλή... επανάληψη  των περυσινών συμπεφωνηθέντων.

    Τα δείγματα είναι άμεσα, προφανή και δεν απαιτούν τη συνδρομή των ειδικών, (ψυχίατροι, ψυχολόγοι, ψυχαναλυτές, τέτοιοι), γιά την αποκρυπτογράφηση της πολύ ενδιαφέρουσας, γιά τους προαναφερθέντες ειδικούς, προσωπικότητος. Με το που ανοίγει το στόμα του, έτσι και διαθέτεις τον κοινό νου, αμέσως  μπαίνεις στο νόημα. Μιά φωνή -κάτι ανάμεσα στον αξέχαστο καρατερίστα Φέρμη, τον Πόντιο καστράτο τραγουδιστή Χρύσανθο και την ξανθή τσιρίδα Αυλωνίτου, αμέσως σου κινεί το ενδιαφέρον. Στήνεις «ευήκοον ους» και περιμένεις με περιέργεια το τί θα πει. Προϊδεασμένος ελαφρά, ήδη, στο περί ποίας προσωπικότητος πρόκειται.
   Δυστυχώς, ο ποταμός της ακαταλαβίστικης και ασυνάρτητης αρλούμπας που εκστομίζει, στην αρχή σε προβληματίζει και αρχίζεις να ψάχνεσαι, μπας και αποτελείς πνευματικά μειονεκτικό άτομο, οπότε δικαίως δεν «πιάνεις» και δεν καταλαβαίνεις γρι από τα όσα περισπούδαστα σου αραδιάζουν τα «κορακίστικα» ελληνικά του. Μετά την πρώτη έκπληξη, και αφού ανασυγκροτήσεις τις διανοητικές σου δυνάμεις και επανακτήσεις την εμπιστοσύνη στην λογική σου επάρκεια, κάνεις -κατά σειρά- τις εξής σκέψεις. Πρώτον: «Βρε, μπας και το παιδί, αγγλοαναθρεμένο και αγγλοσπούδαστο, έχει χάσει την επαφή του με την ελληνική γλώσσα, οπότε δικαιολογούνται τα κάποια λεκτικά χάσματα;». Δεύτερον: «Βρε, μπας και η σχετική σου άγνοια στα πολύπλοκα και στριφνά οικονομικά θέματα σε κάνει να θεωρείς ως κινέζικα τα όσα βαθυστόχαστα μας τσαμπουνάει το άτομο;». Και εντείνεις την προσοχή σου στην παρακολούθηση των λεγομένων του, περί σκληρής διαπραγμάτευσης και τιτάνιας μάχης με τους μισητούς... «δυνάστες». Τελικά, όταν ακούς να ανακατεύει την Γκραίης Κέλλυ, την Νταϊάνα και την... Αλίκη, στα οικονομικά, η μαγεία σκορπίζει αμέσως. Συνέρχεσαι και λες: «Ρε άντε χ*σ* μας! Παλιοκαραγκιόζη του κερατά, που σε πήρα στα σοβαρά»!

   Ύστερα απ’ αυτό, το πρώτο δείγμα σοβαρότητος του διαδόχου του επίσης... σοβαρότατου προκατόχου του, «ψυλλιάζεσαι» κι αρχίζεις να ψάχνεσαι, χανόμενος στο χάος των αντιφάσεων της προβληματικής προσωπικότητος του Γιουκλείδη.

   Γόνος εμβληματικής και προβεβλημένης οικογένειας, με μιά στάμπα να΄! «δεξιάς εθνικοφροσύνης», καθ’ όσον ο αδελφός του πατέρα του Στέφανου, ο στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος έδωσε το τελικό συντριπτικό χτύπημα στους κομμουνιστές αντάρτες σε Γράμμο και Βίτσι, και γεννημένος στην Ολλανδία, αξιώθηκε λαμπρών οξφορδιανών σπουδών. Στη συνέχεια, δίδαξε την οικονομική επιστήμη σε Κεντ και Πανεπιστήμιο Αθηνών. Φαίνεται πως, στην μακρόχρονη παραμονή του στην Αγγλία, μυήθηκε σε «κάποιες» χαρακτηριστικές... απολαυστικές ιδιοτροπίες, γιά τις οποίες φημίζονται, διεθνώς, οι Εγγλέζει και ανέδειξαν, χιουμοριστικά, οι αείμνηστοι Μποστ και Τσιφόρος, στις «Σταυροφορίες» τους. (Οικογενειακή συγκρότηση, γυναίκα, παιδιά, κ.λπ., δεν σημαίνουν τίποτε περισσότερο από έναν πολύ καλό «φερετζέ». Κάτι σαν το μουστακάκι του κ. Βαλλιανάτου. Άλλωστε γνωρίζω, προσωπικά και συμπτωματικά, τον γιατρό γαμπρό ενός πολύ μεγάλου επιχειρηματία με εμβληματικό πολυκατάστημα, ο οποίος διαθέτει κι αυτός -πάλι συμπτωματικά- ... τρία παιδιά!).

   Τελικά, μετά την όλη οικογενειακή παράδοση, σπουδές και υποτιθέμενη σφαιρική μόρφωση, (άλλο εκπαίδευση, άλλο μόρφωση), ο λαμπρός νέος Γιουκλείδης -τσουπ και γιούπι!- μας προκύπτει, ξαφνικά, ...αριστερούλης και μέλος του ηγετικού συριζαρέικου τσούρμου που κουμαντάρει τυχάρπαστα το ελληνικό σκάφος, ως υπουργός Οικονομικών! Αντικαταστάτης και διάδοχος του μεγαλύτερου πολιτικοοικονομικού τυχοδιώκτη που γέννησε ο τόπος, μετά τον... Αλκιβιάδη.

   Μεγαλωμένος στα πούπουλα και με ατράνταχτη περιουσία σε ντόπιο και αγγλικό νόμισμα -όρα το «πόθεν έσχες» του- μας το «παίζει», πλέον, αριστερός προστάτης του... λαού!

   Εμβαθύνοντας στην αντιφατικότητα του ατόμου, τον βρίσκουμε, αν και βασικό κυβερνητικό «στέλεχον», επί κεφαλής της περίφημης «ομάδος των 53». Μιάς αστείας φράξιας η οποία αντιπολιτεύεται -τάχα- την κυβέρνηση,  μαρκάροντας με τα «μάτια» και ψηφίζοντας με ενθουσιασμό τα πάντα, προσέχοντας την διατήρηση «καρέκλας και κουτάλας», ως κόρην οφθαλμού»! 
   Φανατικός... λαϊκός τύπος, αν και αριστοκράτης από κούνια, εμφανίζεται στα διάφορα διεθνή φόρα ντυμένος σαν λέτσος. Με «τσακαλωμένα» κοστούμια στα οποία πλέει μέσα, αγραβάτωτος και μ’ ένα κόκκινο ταγάρι στην πλάτη! Άθλιος και «μιζεράμπιλος» παρίας, με κακομοίρικο ύφος, συμπλεγματική συμπεριφορά και ενδοτική διάθεση. Εκκεντρική αντιδιαμετρικότητα του, επισης εκκεντρικού, προκατόχου του.

   Γιά την οικονομία του πράγματος, παραλείπω τα έργα και τις ημέρες του στον υπουργικό θώκο και τις ακαταλαβίστικες ομιλίες του στη Βουλή, με τις αγγλικής εμπνεύσεως κρυάδες, και έρχομαι στον τελευταίο του... αντιφατικό άθλο.

   Αφού ανέλαβε να βγάλει το φίδι της τελευταίας συριζαρέικης κουτουράδας από την τρύπα, επωμιζόμενος το βάρος της υπογραφής μιάς ταπεινωτικής, «γύφτικης» επιστολής-αιτήσεως συγγνώμης, που -τίρα, βίρα-  εστάλη στους... θεσμούς και πριν, καλά-καλά, στεγνώσει το μελάνι της, «ξαναβγάζει» τον αντιφατικό του χαρακτήρα, αποκαλώντας το όλο σύστημα, στο οποίο «ορκίστηκε» πίστη, μετάνοια και αφοσίωση, ως... «ζουρλομανδύα»!

   Κλείνω, υπενθυμίζοντας πάλι το πλούσιο -και γνήσια αριστερούλικο προσωπικό του περιουσιολόγιο- και αναμένω με έκδηλο ενδιαφέρον τα επόμενα επεισόδια της πολύ ενδιαφέρουσας προσωπικότητος, που ακούει στο όνομα «Γιουκλείδης Τσαλακώτος». Αριστερού, παρακαλώ!

   ΥΓ. Και κάτι, σχετικό-άσχετο, που πέρασε, σχεδόν απαρατήρητο. Το χαλκείο της «Κουμουντούρου», αυτό που εκδίδει «όρντινα» και τα διανέμει σαν ριτσέτες στα ψοφοδεή... «στέλεχον», τα οποία τις αναμεταδίδουν, ομοιόμορφα και βαρετά, εν είδει... «ποίματος», διέπραξε μία γκάφα, η οποία -επί του παρόντος- μένει ανεξερεύνητη. Το όρντινο λέει: «Η επιστολή που έστειλε ο υπουργός μας Οικονομικών, δεν είναι προσβλητική, ούτε ταπεινωτική. Δεν αναφέρει τίποτα νέο, απλά, επαναλαμβάνει κάτι συμφωνημένο από... πέρυσι»! 

   Και δεν αντιλαμβάνονται οι... παμπόνηροι ηλίθιοι «ινστρούχτορες» της πλάκας, πως έτσι ομολογούν πως η κατάπτυστη ξεφτίλα τους, που απεικονίζεται στην αποικιακού χαρακτήρα επιστολή υποτέλειας, δεν διαπράχτηκε τώρα, αλλά έλκει την καταγωγή της από... πέρυσι! Τόσο ξύπνιο.