ORPHEAS

Θέσεις - Απόψεις

"ΒΑΘΙΑ ΨΥΧΗ"

Η στήλη, από ημέρες, είναι πολύ προβληματισμένη σχετικά με το τελευταίο φιλμ του Παντ. Βούλγαρη, το «Βαθιά Ψυχή» .
Θέλει να πάει να το δει, μιά και την ενδιαφέρει φοβερά εκείνη η ιστορική περίοδος αλλά και δεν θέλει, γιατί φοβάται ότι θα συγχυστεί πάλι, τζάμπα.
Και παραμένει δίβουλη !
Γνωρίζει, από πρώτο χέρι, τα γεγονότα, όχι βέβαια τις λεπτομέρειες των μαχών και των διαπραχθεισών αγριοτήτων, αλλά τις γενεσιουργές αιτίες, το παρασκήνιο και τις, εκατέρωθεν, στρατηγικές. Την εγκληματική συλλογιστική της έναρξης του Εμφυλίου, την ακατανόητη συνέχιση και τον απάνθρωπο επίλογό του.
Γι’ αυτό, πολύ φοβάται, γνωρίζοντας μάλιστα και τα πολιτικά φρονήματα του δημιουργού της ταινίας, ότι θα παρακολουθήσει άλλη μία μεροληπτική και μονόπλευρη παρουσίαση των θλιβερών γεγονότων της πιο μαύρης περιόδου των νεωτέρων χρόνων.
Πιστεύει, ακράδαντα, ότι είναι προτιμότερο να σταλεί στο διάβολο όλη εκείνη η περίοδος παρά, κάθε λίγο και λιγάκι, κάποιο ξύσιμο πληγών ν’ αναμοχλεύει πάθη και να ρίχνει λάδι σε μιά φωτιά που κοντεύει να σβήσει.
Άστε το να πάει στα κομμάτια ! Να καταγραφεί στην Ιστορία μαζί με τον Πελοποννησιακό πόλεμο, τη διαμάχη εικονολατρών και εικονοκλαστών και όποιο άλλο ιστορικό γεγονός δίχασε, κάποτε, τους Έλληνες.
Μήπως μας σώθηκαν τα σημερινά, πραγματικά, προβλήματα που και αντιπαλότητες δικαιολογούν και αγώνες απαιτούν ούτως ώστε να τους προσθέτουμε και φαντάσματα απ’ το παρελθόν ;
Ήδη, και μόνον οι όροι «εθνικός στρατός», από τη μία και «δημοκρατικός στρατός» από την άλλη αποτελούν λανθασμένη προσέγγιση. Πρόκειται για κακέκτυπη αντιγραφή από τον Ισπανικό Εμφύλιο, που προηγήθηκε. Εκεί όμως ο όρος «δημοκρατικός στρατός» δικαιολογείται απολύτως και δικαιώνεται από την, μετέπειτα, πολύχρονη φρανκική δικτατορία.
Στα καθ’ ημάς, πολύ ορθότερη θα ήταν η χρήση των όρων «κυβερνητικός στρατός» και «αντάρτικος στρατός».
Αφού η όλη ιστορία αφορούσε ανταρσία πολικοστρατιωτικής μερίδας του λαού κατά της νόμιμης κυβέρνησής του. Και μάλιστα, κόντρα ,( κι εκεί βρίσκεται το αχαρακτήριστο της ηγεσίας των ανταρτών ), στα συμπεφωνημένα των τριών μεγάλων νικητών του πολέμου. Γεγονός που γνώριζαν όλοι οι εμπλεκόμενοι.
Ένας άδοξος εμφύλιος που είχε σαν φυσική συνέπεια την εμπλοκή του εξωτερικού παράγοντα, κατά τις νωπές συμφωνίες που καθόριζαν, μεταπολεμικά, τη μοίρα του Πλανήτη. Άλλος σαν να κινδύνευε του παππούλη του τ’ αμπέλι ( Αγγλία και παίρνοντας σκυτάλη Αμερική ) κι άλλος κάνοντας τη πάπια ( Ρωσία ) εφαρμόζοντας κι αυτή τις συμφωνίες.
Δεν καταλαβαίνω, δηλαδή, γιατί ο αντάρτης που έδινε τη ψυχή και τη ζωή του να μην ανήκει στο ελληνικό έθνος, άρα ν’ αντιδιαστέλλεται από το «εθνικός» και γιατί ο φαντάρος της άλλης μεριάς που έδινε κι αυτός τη ζωή του υπακούοντας στις διαταγές της κυβέρνησής του να μην θεωρείται δημοκρατικός πολίτης και να εξαιρείται από το «δημοκρατικός».
Να, κάτι τέτοιες ανόητες φραστικές υπερβολές σηματοδοτούν το χάλι μας, σαν κοινωνία, που δεν μπορεί να ξεκολλήσει από το παρελθόν και ν’ ασχοληθεί με το μέλλον της.