ORPHEAS

REQVIEM ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΦΙΛΟ

NICKY

«Περίλυπος εστίν η ψυχή μου, ώσπερ θανάτου» !
Τίποτε δεν μπορεί να περιγράψει καλύτερα έναν ωκεανό θλίψης που μπορεί, ξαφνικά, να πλημμυρίσει τη ψυχή του ανθρώπου, από τη γνωστή ευαγγελική ρήση.
Σ’ ένα μικρό δωμάτιο ψυχορραγεί ο Nicky μου. Ξαπλωμένος ακίνητος πάνω σε μια κουβέρτα που προσπαθεί, απεγνωσμένα, να του κρατήσει λίγη ζεστασιά στις τελευταίες του ώρες.
Ο Nicky μας. Ένα από τα 26 αγαπημένα μου κοπριτάκια που η ανθρώπινη αδιαφορία και αναλγησία τα πέταξε στη πόρτα μου. Και που η συνείδησή μου, η αγάπη και ο σεβασμός προς κάθε έννοια ζωής ήταν αδύνατον να την κρατήσουν κλειστή, σ’ έναν ακόμη τετράποδο ικέτη. Έναν ακόμη τρυφερό και παιχνιδιάρη μαλλιαρό σκυλάκο. Ένα μικρό ασήμαντο κομματάκι απ’ το μικρό κι ασήμαντο παζλ της ζωής μου. Ένα πολύτιμο συστατικό της ψυχής μου.
Χτυπημένος από λευχαιμία και σημαδεμένος απ’ την αναπόφευκτη μοίρα, δεν μπόρεσε, όπως και κανείς άλλωστε, να ξεφύγει απ’ το αλάνθαστο στόχαστρό της.
Ας μην σκεφτεί κανείς αυτά τα ανόητα και τετριμμένα κοινότοπα «φιλάνθρωπα», περί της προτεραιότητας του ανθρώπου και άλλα τέτοια υποκριτικά που αναμασούν οι αμύητοι, μη ζωόφιλοι, σε τέτοιες περιπτώσεις. Αυτοί που όταν κληθούν ν’ αποδείξουν, έμπρακτα, τα αγνά «φιλάνθρωπα» αισθήματά τους τη «κάνουν» με πλάγια πηδηματάκια κι επικαλούνται την επέμβαση του… κράτους, σηκώνοντας μ’ αδιαφορία τους ώμους !
Όποιος έχει νοιώσει βαθιά μέσα του την ανθρώπινη «ανθρωπιά» και όποιος έχει γνωρίσει την αφοσίωση και την απόλυτη και ανυπόκριτη λατρεία ενός μικρού τετράποδου φίλου, μπορεί να καταλάβει. Τους άλλους τους αφήνω στη μακαριότητα της άγνοιας.
Αυτά που στερούνται και χάνουν είναι η μεγαλύτερη τιμωρία τους.
Ξαπλωμένος, αδύνατος κι ανήμπορος, ο Nicky μου περιμένει με καρτερία κι αξιοπρέπεια τη μοιραία κατάληξη της μικρής του τροχιάς. Συνεπής στο ραντεβού του με τον «Μεγάλο Θεριστή» προσέρχεται έγκαιρα να τον συναντήσει. Χωρίς διαμαρτυρία, χωρίς παράπονο, χωρίς φόβο και χωρίς ανησυχία.
Τα μεγάλα εκφραστικά του μάτια καθρεφτίζουν την αγάπη και την ευγνωμοσύνη του για όσους τον κοιτούν με πόνο και οδύνη. Κι οι τελευταίες ικμάδες ενέργειας συγκεντρωμένες στη κάτασπρη μικρή ουρά του δίνουν τον ύστατο χαιρετισμό σ’ αυτούς που ξέρει καλά ότι τον αγάπησαν και τον φρόντισαν στον μικρό, ελάχιστο, χρόνο της κοινής τους ζωής. Σ’ αυτούς που υπήρξαν ο «κόσμος» του και που γι’ αυτούς υπήρξε μια από τις πραγματικές ομορφιές, του δικού τους «κόσμου» !
Ο θάνατος είναι, τελικά, πολύ κρύο πράγμα κι η αίσθησή του παγώνει πιό πολύ αυτούς που μένουν παρά αυτούς που φεύγουν. Ο θάνατος οδηγεί την ύπαρξη στην ανυπαρξία και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το είδος στο οποίο αναφέρεται. Κάθε έμβιο πλάσμα έχει αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή και το θάνατο.
Κι ο πόνος της απώλειας έχει πάντα την ίδια ένταση και την ίδια χροιά. Και είναι το απόλυτο δικαίωμα αυτών που μένουν, να κουνάν μαντήλι.
Αποτελούν τα ύστατα απομεινάρια μιάς αδιερεύνητης για τον ανθρώπινο νου διαδικασίας.
Το ανθρώπινο πνευματικό βεληνεκές και οι φιλότιμες θρησκευτικές δογματικές προσπάθειες βρήκαν την εύκολη και πολύ βολική διέξοδο.
«Ματαιότης ματαιοτήτων, πάντα ματαιότης τα εγκόσμια»! Και καθαρίσαμε ! Τακτοποιήσαμε τους φόβους της «πίσω πλευράς» της ζωής και συνεχίζουμε …αισιόδοξα !
Δεν πιστεύω στη ματαιότητα της Ζωής. Δεν πιστεύω ότι όλο αυτό το θαύμα γίνεται για το τίποτα. Απλώς το, νομοτελειακά, αδύνατο ανθρώπινο μυαλό μου είναι ανήμπορο να συλλάβει τη σκοπιμότητα της Δημιουργίας και του Δημιουργού της.
Κι η καταφυγή στη … «ματαιότητα» είναι η εύκολη λύση. Το αρνούμαι !
Όλα ακολουθούν κάποιο σχεδιασμό, κάποια υπέρτατη φιλοσοφία. Μια χαώδης «άσκηση επί χάρτου». Όλα με το ρόλο τους, όλα με το σκοπό τους.
Όμως ο Nicky μου αργοσβήνει. Και κάποια στιγμή ο διακόπτης της ζωούλας του θα κλείσει οριστικά. Και θα μείνουμε , όπως γίνεται πάντα, πίσω. Βουβοί, πονεμένοι, πληγωμένοι και, κυρίως, ορφανεμένοι. Κατά ένα λιγότεροι.
Ο πόνος με τον καιρό θα γλυκάνει, η πληγή θα κλείσει, οι αναμνήσεις θα χαϊδεύουν νοσταλγικά το νου και θα κάνουν ν’ αναρριγά απαλά η ψυχή. Μιά ακόμη αδιόρατη ανεμορριπή στον ανεξερεύνητο κόσμο του συνειδότος, μέχρι να γίνουμε κι εμείς ξαφνικές ανεμορριπές στη ψυχή αυτών που θ’ αφήσουμε πίσω μας. Ωστόσο η ζωή θα συνεχίζει, αδιάφορη, την αέναη και μυστηριώδη διαδρομή της.