ORPHEAS

Αναδρομές

ΣΤ. ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ

Ο Στ. Καζαντζίδης υπήρξε μία μεγάλη μορφή του λαϊκού τραγουδιού. Κι ένας ιδιόρρυθμος άνθρωπος.
Διέθετε μια βαθιά, γνήσια λαϊκή φωνή που, παρ’ όλα όσα διατείνονται οι φανατικοί του λάτρεις, δεν αρκούσε για να διακριθεί σε άλλα είδη τραγουδιού. Όμως για το είδος που ερμήνευε υπεραρκούσε για να τον κατατάξει σε κορυφαία θέση, παρ’ όλη τη, σχετικά, μικρή του παρουσία στο χώρο.
Ο Καζαντζίδης, όπως άλλωστε και πολλοί καλλιτέχνες, διέθετε περίεργο, ιδιόρρυθμο και μάλλον στρυφνό χαρακτήρα. Κατάφερε ν’ αυτοχειριασθεί και ν’ απομακρυνθεί από το καλλιτεχνικό προσκήνιο νεότατος. Χωρίς τόσο μεγάλο και αποφασιστικό λόγο. Για ένα πείσμα, μια πίκα.
Μια αγνώστων λεπτομερειών σύγκρουση με την εταιρεία Μ. Μάτσας ( όπως φημολογείται ) τον άφησε έξω από το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι για πάρα πολλά χρόνια.
Άδικα και άδοξα, δεδομένου ότι στη ζωή τίποτα δεν είναι αξεπέραστο, έξω απ’ το θάνατο. Όμως με το πείσμα του κατάφερε να επιβεβαιώσει τη γνωστή ιστορία εκείνου που έκοψε τα τέτοια του για να τιμωρήσει τη….γυναίκα του !
Κι έτσι, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του καταναλώθηκε στο ψάρεμα και σε κάτι ανούσια κι ασήμαντα τραγουδάκια που μόνο το ταλέντο του μπορούσε να συντηρήσει για λίγο, πριν τα φάει στο τέλος το σκοτάδι.
Ο Καζαντζίδης υπήρξε ένας, καθόλου, «ιδανικός» αυτόχειρας στη ζωή και το λαϊκό τραγούδι.
Με φωτεινή εξαίρεση το υπέροχο «Υπάρχω», όλα τα τραγούδια που έχτισαν το «θρύλο» Καζαντζίδη είναι ερμηνείες των νεανικών του χρόνων. Ανήκουν στη περίοδο που τραγουδούσε στα απλοϊκά και φτωχικά πάλκα της εποχής όπου το λαϊκό τραγούδι μόλις έριχνε τα φράγματα του σνομπισμού και του μικροαστικού καθωσπρεπισμού και ξεχυνόταν ελεύθερο ν’ αγκαλιάσει όλο τον ελληνικό λαό.
Με επικεφαλής τους γίγαντες δημιουργούς. Τον τρυφερό κι ερωτικό Χατζηδάκη και τον δραματικό κι επικό Θεοδωράκη. Με τον Καζαντζίδη προαλειφόμενο συγκλονιστικό ερμηνευτή και των δύο. Και με τη Μαρινέλα πολύτιμη αρωγό και συμπαραστάτη ισάξιας ποιότητας.
Κι εκεί τα άγνωστα παρασκήνια και η στενοκεφαλιά τον έριξε στην απ’ έξω ! Στην αφάνεια και στη νοσταλγία των πιστών του ακροατών.
Ένα μικρό δείγμα περίπλοκης κι ιδιόρρυθμης σκέψης είναι το ότι ζήτησε από τον Ανδρέα Παπανδρέου, όταν πρωτοείχε έλθει στην εξουσία να κοινωνικοποιήσει, λέει,τη φωνή του ! !
Προσωπικά, δεν μου πολυάρεσε ο Καζαντζίδης. Ακόμα και τα καλά του ( πλην του μοναδικού «Υπάρχω» ) τραγούδια δεν ήταν το είδος της μουσικής που προτιμώ και ταιριάζει στο αυτί και τη ψυχή μου.
Όμως αυτό δε λέει τίποτα και δεν αναιρεί ένα πραγματικό γεγονός.
Ο Καζαντζίδης υπήρξε μια από της σημαντικότερες φωνές του λαϊκού πενταγράμμου.
Όμως μένοντας έξω απ’ το παιχνίδι για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα έχασε έδαφος και ευκαιρίες να τραγουδήσει μεγάλες επιτυχίες γνωστών συνθετών, κάτι που δεν συνέβη στους Στρ. Διονυσίου, Μπιθικώτση, Μητροπάνο, κλπ. Και να δρέψει φήμη, δόξα και χρήμα. Κάτι που του άξιζε απόλυτα.
Και βάζοντας μια τάξη στα πράγματα, παρά τις αγιογραφίες και τις εκδηλώσεις των φανατικών φίλων του, δεν θα μπορέσει ποτέ να φτάσει τον κορυφαίο και ασύλληπτου καλλιτεχνικού διαμετρήματος Έλληνα συνθέτη και ερμηνευτή, τον καταταγέντα, ήδη, στη χορεία των «κλασσικών» της μουσικής, το Βασ. Τσιτσάνη. Και ο όρος «κλασσικός» σημαίνει συντριβή κάθε διαχωριστικού ορίου στη μουσική. Καθ’ όσον ο Τσιτσάνης κι η μουσική του τίθενται σαν απόλυτα μουσικά μεγέθη που αγκαλιάζουν με τη συγκίνηση που προκαλούν, κάθε φίλο της καλής μουσικής, ανεξαρτήτως είδους.
Άλλωστε κι ο Μότσαρτ, στην εποχή του, λαϊκή μουσική συνέθετε !