ORPHEAS

Θέσεις - Απόψεις

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

Μερικοί άνθρωποι είναι, δυστυχώς γι αυτούς, δέσμιοι του παρελθόντος. Παγιδευμένοι στην οικογενειακή ιστορία και παράδοση. Τυλιγμένοι στο χρυσό, αλλ’ ασφυκτικό περιτύλιγμα της πατριαρχικής δόξας, που τους δεσμεύει και υποχρεώνει.
Παράδειγμα ο κ. Γ. Παπανδρέου.
Τυγχάνει γιός και εγγονός πρωθυπουργών. Άρα είναι φυσικό αλλά και επιβεβλημένο να θέλει να γίνει κι αυτός πρωθυπουργός. Είναι υποχρεωμένος, μιά κι ανακατεύτηκε με τη πολιτική, ν’ αναμετρηθεί με το ένδοξο παρελθόν και ν’ αποδείξει ότι είναι αντάξιός του. Δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς, στον πολιτικό μονόδρομο που ακολούθησε. Οποιαδήποτε άλλη έκβαση θα τον οδηγούσε στη χλεύη και τη περιφρόνηση που, εκτός των άλλων, θα είχε και αρνητικό αντίκτυπο στην οικογενειακή πολιτική προϊστορία. Τελικά τα κατάφερε κι έγινε Πρωθυπουργός.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου δεν είναι, κατά γενικήν ομολογία, πολιτικά αντάξιος των προγόνων του. Νομίζω το γνωρίζει κι ο ίδιος, εκτός κι αν η κουρτίνα της φιλοδοξίας τον εμποδίζει να το δει καθαρά. Σίγουρα, όμως, θα πρέπει να το διαισθάνεται.
Οι συγκυρίες του επέτρεψαν ν’ αναρριχηθεί στο ύψος των βλέψεών του, αν και σημαντικά υποδεέστερος, και οπωσδήποτε κατώτερος των περιστάσεων. Προβάλλει μιά αξιοσύνη που, κατά βάθος, δεν διαθέτει. Όμως έφτασε, έπιασε κορυφή !
Αποστομώνει αμφισβητίες και θριαμβεύει επί των, πάσης φύσεως, αρνητών του.
Γι’ αυτόν, τώρα, είναι η πιό κατάλληλη στιγμή αποχώρησης ! Η πιό έξυπνη κίνηση τη στιγμή της αποθέωσης. Να κάνει αυτό που δεν έκανε, π.χ. ο Ρεχάγκελ το ’04 όταν πήρε το ευρωπαϊκό κύπελλο και σέρνεται, τώρα, στο τέλμα της αμφισβήτησης και της μιζέριας.
Ο μοναδικός, πλέον, έξυπνος ελιγμός, από πλευράς κ. Παπανδρέου θα ήταν η αναζήτηση οδού εύσχημης αποχώρησης. Έφτασε στη πηγή, ήπιε νερό και αποσύρεται για να ενταχθεί στη χρυσή εφεδρεία των εθνικών κεφαλαίων ! Δικαιολογίες εφευρίσκονται εύκολα στη πολιτική, ιδίως στο ΠΑΣΟΚ. Μανούλες σ’ αυτά.
Χωρίς τη φθορά του, που επαπειλείτε ραγδαία και την απομυθοποίηση που, ήδη, άρχισε μετά του σχετικού, συνοδευτικού, αναθέματος.
Ούτως η άλλως, οι καιροί είναι πάρα πολύ δύσκολοι και η αποτυχία υπερβεβαία, ιδίως όταν στηρίζεται σε παχυλές υποσχέσεις και σε καλλιέργεια εώλων προσδοκιών.
Κρίσεις σαν τη παρούσα μόνο κυβερνήσεις πολιτικών συνασπισμών και συνεργασίας μπορούν να διαχειριστούν. Γιά να γίνουν κατανοητά τα μεγέθη των προβλημάτων, να περάσουν εύπεπτα και πλατύτερα τα δύσκολα μηνύματα και να κατανεμηθεί σωστά και ισότιμα το πολιτικό κόστος.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου έχει μοναδική ευκαιρία να περισώσει και διαφυλάξει την υστεροφημία του. Τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη και τη πολυτιμότερη κληρονομιά κάθε ανθρώπου και, ιδίως, πολιτικού προσώπου.
Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι δεν θα το κάνει. Γι’ αυτό απευθύνομαι στη μαρτυρία όσων διαβάσουν αυτή την ανάρτηση. Η ώρα της αποκαθήλωσης είναι, ήδη, ορατή σε μικρή απόσταση και επελαύνει δρομαίως . Ελπίζω, τότε, να με θυμηθούν.