«Ανθ΄ ημών ο Γουλιμής»!!!

Όπου οι καιροί αναπλάθουν αλλήλους!

Είναι εκπληκτικό το φαινόμενο της κυκλικής, περιοδικής, επανεμφανίσεως όλων των συστατικών της Ζωής. Η ακριβής νομοτέλεια της Ιστορίας, η οποία -στερούμενη πρωτοτυπίας- επιμένει να θέλει να διδάξει τους επόμενους να αποφύγουν τα λάθη των προηγουμένων. Πλην όμως… ματαιοπονούσα!

Έτσι, ο κατ΄ ευφημισμόν… «ευφυέστερος λαός του κόσμου», δηλαδή ο έτσι βαυκαλιζόμενος ελληνικός, επιμένει να κάνει συνεχώς τα ίδια λάθη. Τόσο σε γενικό επίπεδο, όσο και σε ατομικό. Αποτέλεσμα… οι φελλοί να επιπλέουν και οι ικανοί να… πατώνουν. (Πράγμα φυσικό λόγω "ελαφρότητος").

Με αρκετή μελέτη επί του θέματος και περισσότερη προσωπική εμπειρία, παραβλέπω την οδυνηρή δεύτερη και καταπιάνομαι με την σπουδαιότερη πρώτη, προκειμένου να καταδείξω πως η έλλειψη μορφώσεως, η επιπόλαιη "ελαφράδα", η αδιαφορία, η αμνησία, η πνευματική αχρησία και η έλλειψη βάθους στη σκέψη, έχουν αφήσει στο ελληνικό DNA αθεράπευτα κατάλοιπα και ανεξάλειπτα σημάδια της πολυαίωνης τουρκικής κατοχής.

Χαρακτηριστικότερο, κατ΄ εμέ, δείγμα αποτελεί η περίπτωση του Χαρ. Τρικούπη. Ο Μεσολογγίτης πολιτικός και διπλωμάτης, (1835 – 1896), υπήρξε γόνος επιφανούς οικογενείας, βαθειά μορφωμένος, με πολυεπίπεδες εξαιρετικές σπουδές, έγινε νομικός -διδάκτωρ Νομικής γαλλικού Πανεπιστημίου- και… «κατάντησε» πολιτικός, ο οποίος κυριάρχησε στην πολιτική ζωή του τόπου επί μία 20/ετία, (1875 – 1894), με τα μισά της ως Πρωθυπουργός. Μεταξύ άλλων πεπραγμένων επέβαλε την «αρχή της δεδηλωμένης». Δηλαδή η εκάστοτε κυβέρνηση θα πρέπει να διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία της Βουλής, ειδ΄ άλλως… πέφτει.

Στην πολιτική του πορεία αντιμετώπισε χίλιες-μύριες αντιξοότητες. Π.χ. έριδες, αντιζηλίες, κακοήθειες, συκοφαντίες, πολέμους, οικονομικές καταστροφές και ό, τι άλλη συμφορά μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους.

Πάντως, μεγαλύτερή του ατυχία είναι ότι έπεσε πάνω στον θεμελιωτή του ελληνικού λαϊκισμού -(κάτι σαν τον προσωπικό του… «Κωστάκη»)- τον αρχιφαύλο Θεόδ. Δηλιγιάννη, ο οποίος οσάκις τον ρωτούσαν:

-Ποιό είναι το πρόγραμμά σας κύριε Πρόεδρε; Αυτός απαντούσε:

-«Χμμ.. Μα το αντίθετο του κυρίου Τρικούπη»!!!

Όμως, παρ΄ όλες τις αδιαμφισβήτητες ικανότητες και υπηρεσίες που προσέφερε ο Τρικούπης στον δύσμοιρο τόπο, στην Ιστορία έμεινε γνωστός από δύο λακωνικές του φράσεις:

-Το… «Δυστυχώς επτωχεύσαμε»!, που ομολόγησε με συντριβή από το βήμα της Βουλής στις 10-12-1893. (Η φράση αμφισβητήθηκε, από κάποιους, ως μη καταγεγραμμένη στα πρακτικά της, όμως, ΣΑΦΩΣ, ελέχθη), και

-Το… «Ανθ΄ ημών ο Γουλιμής… Καληνύχτα σας», όταν το βράδυ της 18ης Απριλίου 1895 και κατόπιν συντριπτικής εκλογικής ήττας του κόμματός του -«Πέμπτο Κόμμα», νομίζω, λεγόταν- από τον Θεόδ. Δηλιγιάννη, ο ίδιος δεν κατάφερε, καν, να εκλεγεί βουλευτής στην εκλογική του περιφέρεια, το Μεσολόγγι. Έχασε την έδρα από κάποιον -παντελώς άσημο και ασήμαντο- Μιλτιάδη Γουλιμή, γιά μόλις τέσσερις ψήφους!!!

(Πάντως -και γιά λόγους ιστορικής αληθείας- ο ταλαίπωρος «νάνος» Γουλιμής παρητήθη αμέσως υπέρ του «γίγαντα» Τρικούπη, ο οποίος όμως την αρνήθηκε και... "σιχτιρίζοντας" πήρε των ομματιών του και αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι, όπου και απεβίωσε μετά ένα χρόνο (30/3/1896).

Τώρα, όποιος μπορεί να αντιληφθεί κάποια αντιστοιχία μεταξύ προσώπων και πραγμάτων του «τότε» με το «τώρα», απλά αντικαθιστώντας ονόματα… παίρνει άριστα στην οξυδέρκεια. Οι υπόλοιποι θα πάθουν και θα… καταλάβουν. Όμως, όπως πάντα και αμετανόητα, κατόπιν εορτής!