Το γεγονός συνέβη χθες πρωί. Το ξέχασα, αλλ΄ αυτό επανήλθε μόνο του στον ύπνο μου.
Πηγαίνοντας στο σούπερ μάρκετ γιά τα καθιερωμένα μικροψώνια της μοναξιάς μου, όταν έφτασα στο ταμείο να πληρώσω, στη φίλη μου Ιωάννα, εκείνη μόλις με είδε άρχισε να τσιρίζει:
-Άααχ, Αλέξανδρε… τρέξε! Και μου έδειξε κάτι να κινείται σε μιά άκρη πίσω της, ανάμεσα σε χαρτοκιβώτια.
Τελικά διαπίστωσα πως ήταν ένα μικρό σπουργιτάκι, που προσπαθούσε μάταια, να ξεφύγει. Το πήρα προσεκτικά στη χούφτα καθώς η Ιωάννα συνέχιζε να τσιρίζει αλλόφρων:
-Παρ΄το έξω… φοβάμαι!-
Βγήκα από το κατάστημα και το απίθωσα απαλά σε μιά παρακείμενη εσοχή του πεζοδρομίου. Το πουλάκι, μόλις το άφησα κάτω, έγειρε στο πλάι και, ακίνητο, έδειχνε πεθαμένο.
Γύρισα γρήγορα στο κατάστημα και με την ψυχή κατάμαυρη, πλήρωσα στο ταμείο ολοκληρώνοντας την συναλλαγή και επέστρεψα στο σημείο που είχα αφήσει το πουλάκι. Έκπληκτος διαπίστωσα πως, μέσα σε 3-4 λεπτά που έλειψα, εκείνο… χάθηκε! Είχε κάνει… φτερά. Κοίταξα ολοτρίγυρα και δεν είδα τίποτε και κανέναν. Ούτε γατί να ξερογλείφεται, ούτε σκυλί να περιφέρεται, ούτε άνθρωπο, ούτε πουλί πετούμενο! Αναγκαστικά δέχτηκα πως το σπουργιτάκι, απλά, ήταν τρομαγμένο και όταν συνήλθε πέταξε. Έφυγα ανακουφισμένος, καθώς αυτό το «θεώρημα» με βόλευε συνειδησιακά.
Σε λίγες ώρες το γεγονός είχε ξεχαστεί. Έτσι, τουλάχιστον, νόμιζα. Αμ, δε!
Το βράδυ, σ΄ ένα… «σκοτεινό» διάλειμμα ύπνου -μέσα στη μεγάλη αϋπνία που με βασανίζει τελευταία- το πουλάκι ήρθε, κάτασπρο σαν φάντασμα, και με ανθρώπινη φωνή μου ψιθύρισε: -«Σ΄ ευχαριστώ»!!
Αυτό το «Σ΄ ευχαριστώ» ήταν υπέραρκετό γιά να με κρατήσει και την χθεσινή, υπόλοιπη, νύχτα άυπνο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου