Ο παπα-Φώτης, ο Μανολιός και οι παπα-Γρηγόρηδες.

Όταν η υπερβολή συναντά την πολιτική εκμετάλλευση.

Την υπόθεση της «Κιβωτού του Κόσμου» δεν την γνωρίζω καλά. Ό,τι ακούω στα κανάλια. Όμως, επειδή τελευταία είναι του συρμού η… σεξουαλικά παρενόχληση -με το «τράβα με κι ας κλαίω» να κυριαρχεί- και με την μισή Ελλάδα να… παρενοχλεί σεξουαλικά την άλλη μισή, δυσπιστώ σφόδρα και δεν πολυπείθομαι εύκολα σε βιασμούς και τέτοια. Αν δεν δω σχισμένα ρούχα, σημάδια στο πρόσωπο και αν δεν ακούσω απεγνωσμένες εκκλήσεις για βοήθεια… με τίποτα!

Και όχι σαν την πρώτη… διδάξασα, που άνοιξε ετεροχρονισμένα τον χορό της αποκαλύψεως των… τάχα «βιασμών», εισερχόμενη εκούσια στο δωμάτιο του βιαστή της, ξαπλώνοντας γυμνή στο κρεβάτι του και ανοίγοντας τα πόδια της… μη «θέλουσα» όμως», αντί ν΄ ανοίξει το στόμα της εκβάλλουσα στεντόρειες φωνές και τσιρίγματα, που θα ξεσήκωναν το ξενοδοχείο στο πόδι!

Η υπερβολή στην Ελλάδα αποτελεί το ψωμοτύρι του πιό ηλίθιου τμήματος των πολιτών της. Και αυτό το χαρακτηριστικό δίνει τροφή στο κάθε αριστερό πολιτικό σκουπίδι να ποντάρει σ΄ αυτήν την υπερβολή γιά πολιτικά οφέλη. Ιδίως αν συνοδεύεται και από γαργαλιστικά σεξουαλικά παρακολουθήματα. Π.χ. «σεξουαλική παρενόχληση» το λέμε το παραμύθι. (Οδηγία προς κεκράχτες: -«Βάλτε και ολίγον σεξ, πουλάει»!!!).

Στο θέμα, τώρα, της «Κιβωτού» πιστεύω προσωπικά -χωρίς να βάζω το χέρι στη φωτιά- πως στήνεται άλλη μία πολιτική σκευωρία, την πλοκή της οποίας -επί του παρόντος- αδυνατώ να μαντέψω. Οσμίζομαι όμως νέα συριζαρέικη ατιμία πίσω από την όλη υπόθεση.

Όντας φυσιογνωμιστής, και βλέποντας τον παπά-Αντώνη, άθελα μού ήρθε στο μυαλό η αντιπαράθεση του παπα-Φώτη με τον παπα-Γρηγόρη και στο κέντρο τον αγαθό Μανολιό, στο μυθιστόρημα του Ν. Καζαντζάκη, «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», με του λόγου μου στη μεριά του παπά-Φώτη, (Εδώ παπα-Αντώνη)!

Η διαλεύκανση της υποθέσεως θα επαληθεύσει -ή διαψεύσει- την… οσμή μου. Θα αποκαλύψει -όπως πιστεύω- τα «Γιουσουφάκια» της ιστορίας και το ότι μιά φάπα, πού και πού, σε μικρά «άτακτα», ανυπάκουα και παραβατικά παιδάκια, δεν είναι, δα, και τίποτα το φοβερό. Τόσες φάγαμε από τις μανάδες μας μικροί, γιά... «να γίνουμε άνθρωποι», όπως έλεγαν οι μακαρίτισσες. Και τουλάχιστον, στο κατ΄ εμέ, νομίζω έπιασαν τόπο!