Αναπολώντας μετά από εννέα χρόνια (11/11/2013).

Κάτι σαν μνημόσυνο, που του έκανα τότε.

 

«Καλό σου ταξίδι, Δάσκαλε Μηνά. Και καλή αντάμωση».

 

Ο αήττητος Θεριστής

    Χθες απόγευμα, ανήμερα της ονομαστικής του γιορτής, "έσβησε" ήσυχα ο πατέρας μιάς καλής και αγαπημένης, παλιάς φίλης. Υπέργηρος, σχεδόν αιωνόβιος.

   Η κάθε απώλεια οικείου προσώπου δημιουργεί, αναμφίβολα, πόνο και θλίψη, ανεξάρτητα από την ηλικία αυτού που "φεύγει".   

   Οι μνήμες και η νοσταλγία φέρνουν, τότε, στην επιφάνεια μόνο ό, τι καλό χαρακτήριζε τις σχέσεις μας μαζί του. Κι αυτός ο πόνος, φιλτραριζόμενος στην ρουτίνα της καθημερινότητος και τις ανάγκες της, ολοένα και θ' απαλύνεται. Η Ζωή η ίδια αποτελεί το καλύτερο παυσίπονο. Μέχρι το τραύμα να επουλωθεί τελείως και σβήσει κι αυτός εντελώς, υπακούοντας στην νομοτέλειά της. Το απαιτούμενο διάστημα, μόνο, ποικίλει, ανάλογα με την ψυχοσύνθεση αυτών που μένουν. Όμως η μνήμη όσων φεύγουν εξαρτάται απόλυτα απ' αυτούς. Όσο θα εκτιμάται το έργο που αφήνουν πίσω, τόσο κι αυτή θα μένει άσβεστη.  Πείρα χιλιετηρίδων αυτό δείχνει.

   Το ιδιάζον της περίπτωσης, η δύναμη του εκλιπόντος, αλλά και η υπερδύναμη του Πεπρωμένου. Γαντζωμένος γερά στη ζωή, έδωσε, αδάμαστος, σκληρή και μανιασμένη μάχη με το Χάρο, εκπλήσσοντας συγγενείς, φίλους και ιατρικό προσωπικό που τον φρόντιζε, γιά την δύναμη αυτή. Γιά την αντοχή και την διάρκεια της πάλης.  Αν και τυφλός, στα τελευταία χρόνια, τον κοίταξε στα μάτια και τον πάλεψε σαν ίσος προς ίσον. Και, βέβαια, στο τέλος έχασε, (δεν ήταν δυνατόν να γίνει αλλιώς), αλλά με πολύ μικρή διαφορά στο σκορ!

   Στη μακρά ζωή του και με τη πολυποίκιλη δράση του απέκτησε πολλούς φίλους και απήλαυσε, επάξια, απεριόριστο θαυμασμό, με διάφορες ιδιότητες και από τα διάφορα μετερίζια που πολέμησε.

   Με την ύστατη μάχη που έδωσε γιά να κρατηθεί στη ζωή, κέρδισε και το τελευταίο του εύσημο. Του μόνου που, φευ, δεν θα μπορέσει να γευθεί την ικανοποίηση.

   Σίγουρα, η γη που θα σκεπάσει τον Μηνά, θα είναι απαλή και φιλική μαζί του. Σχεδόν τρυφερή.

   Το αξίζει, άλλωστε.