Μιά αναμέτρηση με τον εαυτό μας!
Διττός ο σκοπός της σημερινής ανάρτησης.
Πρώτον, η σπονδή σε ασχολίες της πρώτης αλκής και μαζί της δεύτερης νεότητος, καθ΄ όσον επί σειράν ετών συνόδευα ταξιδιωτικά γκρουπς… ολούθε της Υφηλίου. Στα πλαίσια αυτά, όταν πήγαινα στο Μπάλι, (περί τις 150 συν επισκέψεις), περίπου τις 60 με 70 φορές, (σε μία από τις δύο ελεύθερα διατιθέμενες ημέρες της εκδρομής), ανακάλυψα, εντελώς συμπτωματικά μιά συγκλονιστική εμπειρία στην οποία παρότρυνα δελεαστικά τους νεότερους και τολμηρότερους να συμμετάσχουν. Ήταν μία εξόχως απολαυστική -γιά 2,5 με 3 ώρες- κατάβαση ενός πανέμορφου ποταμού, του Αγιούνγκ, στο κέντρο του νησιού με βάρκες. Σπορ που ελληνιστί λέγεται… rafting και ετολμήθη σε κάποια κατάλληλα ποτάμια μας αρκετά χρόνια αργότερα. Γενικώς η πρόταση γινόταν με ενθουσιασμό δεκτή και οι εντυπώσεις στο τέλος -πιστεύω ακράδαντα- θα μένουν χαραγμένες αιώνια στη μνήμη όσων το ετόλμησαν τότε. (Αν κάποιος αναγνώστης το έζησε, ζητώ την (σίγουρη) επιβεβαίωσή του)!
Το εκπληκτικό φυσικό τοπίο και η επιτηδειότης των ντόπιων… «καπεταναίων», ιδίως εποχές που -λόγω βροχών- η στάθμη του ποταμού ήταν αρκετά ψηλά, έκανε την διαδρομή να παίρνει διαστάσεις τεράστιας περιπέτειας. Γι΄ αυτό και δεν άφηνα την ηλικιακή… «σάρα και μάρα» να συμμετάσχει σ΄ αυτήν.
Δεύτερον, η ένθερμη επιμονή -σχεδόν παρακλητική- ενός εξόχου Ανθρώπου κατά την τυποποιημένη παρουσίαση της προηγουμένης μιάς εξόχως δύσκολης λόγω εποχής καταβάσεως -εγώ ήξερα, ο κόσμος όχι- έχει διώξει από την μνήμη μου κάθε σχετική παρόμοια. Ο κύριος λεγόταν Γεώργιος Γιαννουλάτος και ήταν αδελφός του σεβάσμιου Αρχιεπισκόπου Αλβανίας κ. Αναστασίου. Παρά τις επίμονες και ευγενικές αντιρρήσεις μου, λόγω του προχωρημένου της ηλικίας του… "προσκόπου" Γεωργίου, η επιμονή του και η παραπονεμένη ικεσία που έβλεπα στο βλέμμα του… λύγισαν κι εμένα και την γλυκύτατη σύζυγό του, την κυρία Ελένη, που σχεδόν δάκρυζε, παρακαλώντας τον να μην δοκιμάσει τέτοια επικίνδυνη ταλαιπωρία. Καμιά χιλιάδα σκαλοπάτια στο κατέβασμα, (δρόμος- όχθη) και άλλα τόσα άνοδος… Γολγοθάς!». Συν τη… ναυτική δοκιμασία. Τελικά τον πήρα και τον κάθισα δίπλα μου στη βάρκα, κρατώντας μιά αυτόν και μιά το κουπί!
Ο κ. Γιώργος αντιμετώπισε με θαυμαστό ζήλο, προσπάθεια και αντοχή το όλο εγχείρημα -σκαλοπάτια και «τραμπακούλιασμα» της βάρκας- και απέδειξε παροιμιώδη παλληκαριά. Ζωντανό παράδειγμα γιά σύγχρονους ψοφοδεείς «βουτυρομπεμπέδες».
Όμως η συγκλονιστικότερη στιγμή της όλης ιστορίας ήταν όταν, γυρίζοντας στο ξενοδοχείο αργά το απόγευμα, χύθηκε στην αγκαλιά της γυναίκας του, της οποίας η καρδιά -μόλις τον είδε σώο κι αβλαβή- επέστρεψε εκ… Σαλαμίνας που είχε πάει περιμένοντας στο λόμπυ, και ανάμεσα σε λυγμούς και των δύο της φώναζε συνεχώς, με όση δύναμη του είχε απομείνει:
-«Τα κατάφερα Ελένη μου! ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΑΑΑ!»!!
Η συγκίνηση που πήρα εκείνη την ημέρα, στο λόμπυ του ξενοδοχείου «ΣΑΝΤΙΚΑ» είναι -ίσως- η δυνατότερη της ζωής μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου